Gewoon doen!, maart 2021

Het is zaterdagochtend. Ik word wakker met het typische heldere getsjilp van een trupiaal. Een mooie vogel in geel of oranje met zwart verenkleed. Op Curaçao overal te zien en te horen. Ik pak de telefoon, scroll wat door Facebook, het Nederlandse nieuws via de NOS-app en het Curaçaose nieuws via Curacao.nu. Steevast eindigt het half uurtje surfen met een blik op Windy, de weer- en wind-app. Want ondanks het feit dat we al maanden niet of nauwelijks zeilen blijf ik het zeilweer toch volgen.


Ik scroll door de komende week. ‘Oranje’ wind zie ik niet graag. Dat wil namelijk zeggen zo tegen of net boven 20 knopen wind (windkracht 5 à 6). De HM kan het makkelijk hebben maar de first mate (ikke dus) vind het minder plezant. In het echie mag je bij het vermelde op Windy bovendien nog 4 tot 5 knoopjes optellen. En er zijn ook altijd windvlagen die flinke uitschieters veroorzaken. De golven zijn dan ook navenant. Kortom, oncomfortabel zeezeilen. Nee, ik zie liever ‘lichtgroene’ tot ‘felgroene’ wind. Zo tussen de 15 en 20 knopen scharrelt onze dame het prettigst door de golven. ‘Blauwe’ wind is weer wat minder goed nieuws. Dan waait het bijna niet en daar worden ons Zware Metaal en haar bemanning dan weer wat minder blij van.

Vanaf woensdag worden de oranjerode vlekken rondom Curaçao groen. In het noordelijk deel van de Caribische Zee verandert het wind-beeld naar lichtgroen en later zelfs naar blauw. En van de in de meeste gevallen heersende oostenwind draait deze komende week naar Zuid-Oost.

Maandenlang was de Caribische Zee alleen maar felgroen, oranje en rood. Qua wind dus, het water blijft gelukkig schitterend blauw. Eind december vonden we ons verblijf op Bonaire wel mooi lang genoeg geweest. Het wachten was echter op de nieuwe zeilen en watertanks (blog ‘Track & trace’ volgt nog). Toen deze begin januari op de HM arriveerden sloeg een klein noodlot toe. Ik werd besmet met het corona-virus. Vraag me niet hoe ik het heb opgelopen, want we waren uiterst voorzichtig en behoorlijk zorgvuldig met mondkapjes in winkels etc. Maar toen na een weekje verstopte neus mijn geur en smaak compleet verdwenen begonnen er toch wat alarmbellen te rinkelen. Naar de teststraat dan maar. En dezelfde dag nog het bericht dat ik positief was. Nu ben ik dat meestal wel, maar in dit geval voelde ik me ineens heel negatief. Wel, samengevat: ik moest in quarantaine op de boot, Koen ook alhoewel hij negatief getest werd, en voorlopig dus geen vertrek vanuit Bonaire. Medezeilers waren ontzettend lief en behulpzaam, regelden boodschappen en gebraden kip. Eenmaal uit quarantaine zeiden we iedereen tot ziens en zeilden naar Curaçao. Veel andere mogelijkheden waren er niet; op de Caribische Zee waaide het oranje, naar Curaçao is slechts een dagtochtje met de wind in de rug en we konden er binnen zonder pcr-test.


Eenmaal op Curaçao besloten we een paar weken de toerist uit te hangen en dan te beslissen hoe dit seizoen verder door te brengen. Afgelopen week besloten we de HM op de werf te zetten voor groot onderhoud. Vorige maand ontdekte Koen, bij het inbouwen van de nieuwe watertanks, roestvorming in de bilgen. Het ziet er een beetje zorgwekkend uit, het zit onder de waterlijn en dus kunnen we er uitsluitend iets tegen doen als de boot op de wal ligt. Ook onder de raampjes die open kunnen blijven de roestblaasjes telkens maar terugkomen en hebben we zelfs al wat gaatjes moet dichten. Daar zou dus een nieuw stuk staal in gelast moeten worden. Heel veel roest-ellende vindt zijn oorsprong waarschijnlijk vanuit het teakdek. Ook dat heeft groot onderhoud nodig. En er moet een nieuw plafond in de kajuit en slaaphut. Pffff, enorm veel werk te doen. En als we dan toch met een Corona-pandemie zitten en zonder lekker weervenster om waar dan ook naar toe te zeilen, laten we de tijd dan maar nuttig besteden aan groot onderhoud van ons drijvende huis.

Koen gaat aan de slag met het zoeken naar goede gereedschappen en materialen voor de te klaren klussen. Hier kopen of in Nederland of in de USA bestellen? Ik regel een afspraak bij Curacao Marina om half maart de wal op te gaan. Al enkele dagen wordt er dus over bijna niets anders meer gesproken dan hoe we de (enorme) klussen gaan aanpakken. Koen is er zelfs ‘s nachts mee bezig en bij het ontbijt worden de nachtelijke spinsels dan weer besproken. Zo ook deze zaterdagochtend. “Maar uh, we kunnen ook komende week richting noord zeilen”, zeg ik tussen een boterham met oude kaas en een sneetje ontbijtkoek door. Koen kijkt me met grote ogen aan. “Hoezo? Hoe kom je daar nu weer bij? We varen woensdag naar Curacao Marina.” “Nou ja, plannen kunnen veranderen toch? Er is komende week echt een supermooi weervenster om te gaan zeilen. Kunnen we onze nieuwe zeilen eindelijk echt uitproberen.” Koen gromt wat en reageert verder niet meer. Voor mij is dat het signaal om het idee (voorlopig) ook maar te laten rusten.

Zondagmorgen. Zon, takkenveel wind, gekookt eitje aan het ontbijt in de kuip op het Spaanse Water. Beetje keuvelen over ditjes en datjes en in de tussentijd het ontwakende leven op het water in de gaten houden. “Is de wind nog steeds gunstig om naar de Bahama’s te zeilen?” Uit het niets heropent Koen het gesprek van gisterochtend. “Uh Bahama’s? Ja, het weerbeeld is nog niet veranderd.” Ook vanmorgen heb ik de windvoorspelling weer even bestudeerd want het zeilplan blijft ergens in mijn hoofd rondfietsen. Zou Koen er dan toch ook voor in zijn? Samen bekijken we wind en golven en routemogelijkheden. En komen tot de conclusie dat de Bahama’s niet haalbaar is. “Ja maar, dan gaan we toch ergens anders naar toe!” “Waar zou je dan naar toe willen?, vraagt Koen somber. Het reizen is hier in de Carieb natuurlijk ook nog lang niet vrij. Of beter gezegd: er zijn veel plekken waar je naar toe kunt maar het kost wel wat organisatietalent en in de meeste gevallen ook behoorlijk wat dollars. Allereerst moet het weervenster gunstig zijn, ten tweede moet je vlak voor vertrek een pcr-test regelen en ten derde online een aanvraag met negatief pcr-resultaat indienen bij het betreffende land. Na digitaal akkoord mag je vertrekken en met een beetje pech bij aankomst nogmaals een test laten doen omdat de vorige al meer dan 72 uur oud is. Nu wil het geval dat we onlangs van andere zeilers vernamen dat de Dominicaanse Republiek nog binnengelopen kan worden zonder dat je vanalles vóóraf organiseert. Gewoon naar toe varen, daar testen en vrij om te gaan. En dat ook nog eens zonder al te veel kosten. En laat de DR nu precies in dat mooie weervenster van komende week passen… “Naar de Dominicaanse Republiek. Dat past precies en van daaruit is het qua weer ook bijna altijd mogelijk om terug naar Curaçao te komen.” “Hmm, tja, dat is misschien wel wat. En wat zouden we daar dan moeten gaan zien en doen?” “Uh, geen idee, dat zien we daar dan wel.” We spreken af dat we er een nachtje over gaan slapen. Morgenvroeg beslissen dus.

Maandagochtend. “En? Hoe denk jij er nu over?” “Moet ik het nu eerst zeggen? Waarom ik?”, vraagt Koen. “Hihi, omdat ik het het eerste vraag.” “Ok, ik vind dat we moeten gaan.” “Ik ook!” En daarmee is de beslissing genomen. Laten we eens gek doen, we gaan gewoon. Tuurlijk zijn er heel veel redenen om niet te gaan. Maar ook genoeg om het wel te doen. Over twee dagen vertrekken we naar de DR. Dat houdt in dat die twee dagen een vol programma hebben. Boot zeilklaar maken, boodschappen, maaltijden voorbereiden, toch maar alvast wat over de DR lezen, laatste klusjes, Curacao Marina (voorlopig) annuleren, uitklaren, gedag zeggen.

Woensdagochtend. Nog net ochtend, zo rond 11.30 uur gaat het anker op. Eenmaal op volle zee een beetje spelen met de nieuwe zeilen. Wat zeilen ze lekker. Het scheelt toch wel een knoopje en we hobbelen veel comfortabeler. Dat gaat gewoon goed komen met dit tochtje!

Zondagochtend. Na nagenoeg 4 etmalen is er land in zicht. Een groen groen groen eiland. Met ontelbaar veel palmbomen. Is dit het eiland met de meeste palmbomen ter wereld? Geen idee maar het zijn er heul veul. Er is nauwelijks meer wind en bijna geruisloos dobberen we de baai van Samana in. Koen maakt een zondags ontbijtje met gekookt eitje en vruchtensap. Ik ga eens uitgebreid badderen op het zwemplateau. Lekker mijn haren wassen, fris op de plek van bestemming aankomen.

Bij de super-de-luxe marina worden we allerhartelijkst welkom geheten. We worden getest en formulieren met carbonpapiertjes worden in een lagere school handschrift ingevuld. En door ons getekend. Waarvoor we tekenen? Dat weten we niet precies want alles is in het Spaans. Maar we vermoeden dat we ons aan de Corona-regels moeten houden. Uiteindelijk volgen de stempels in de paspoorten en zijn we vrij om te gaan. Om te gaan genieten van de infinity-pool, de cocktailbar en de prachtige lounge van het bijbehorende hotel. Van onbeperkt zoet water (niet drinkbaar) voor $1 om de HM mee schoon te schrobben. Die meid hoor je gewoon zuchten van genot. Al dat zoute geprik wordt van het stalen lijf gespoeld. In geen jaren kwam er zoveel zoet water aan te pas. Een verademing na een heerlijke zeiltocht. Zowel de HM als haar bemanning gaan even een paar dagen bijkomen in een marina, da’s lang geleden.

Dinsdagochtend. “Koen? Zullen we vandaag vertrekken uit de marina in plaats van morgen?” Koen kijkt mij uiterst verbaasd aan. “Ja sorry, maar ik vind die luxe eigenlijk wel weer mooi geweest. Kijk, we kunnen nog een dag aan het zwembad gaan liggen, maar voor anker hebben we ons eigen zwembad en onze eigen cocktailbar. En die warme douche met onbeperkt water is heerlijk, maar ik vind het eigenlijk ook wel allemaal gedoe zo met je tasje en handdoek naar de toiletruimte. Achter op het zwemplateau is veel handiger.” “Jaaaaa! Goed plan!” We springen uit bed. We maken nog een kleine wandeling over het resort (natuurlijk met het verplichte mondkapje op), staan gearmd bij het zwembad en turen over de grote baai. Heel ver weg zien we het spuiten van een walvis. De baai van Samana is een broedplaats voor humpback walvissen. Tussen begin januari en eind maart bezoeken deze gigantische dieren de baai om te paren en te bevallen. We zijn er dus nog net in het goede seizoen…

Komop, op naar de 5 kilometer verderop gelegen ankerbaai bij het stadje Santa Barbera de Samana. Zouden we de walvissen nog van dichtbij zien? Ik hoop het zo!…

19 gedachten over “Gewoon doen!, maart 2021

  1. Danielle Beantwoorden

    Geniet de komende tijd van de DR. Rust lekker uit, ga mooie dingen zien en doen.
    Zodat jullie straks goed uitgerust zijn voor het werk wat is blijven liggen 😉
    Ik ga verder met mijn kluslijst aan jullie oude “Sogno”.

    Heel veel liefs en tot ooit,
    Danielle

  2. Andrea Beantwoorden

    Lieve lieverds, wat een heerlijk verhaal weer. Het verschil tussen lang ergens blijven en (vrij) gewoon daar ‘zijn’ en impulsen volgen en in beweging komen is weer eens goed te lezen hier. Wat een heerlijkheid.
    Geniet er maar weer van, van deze weer nieuwe omgeving.
    Ik kijk uit naar jullie beweging deze kant op ☺️

  3. John Beantwoorden

    Hé wat een heerlijkheid weer om dit te mogen beleven. Fijn dat ik deelgenoot ben, heerlijk genoten van dit verhaal.

  4. Auke Anita Beantwoorden

    Mooi verhaal weer, Koen en Yvonne. Volop genieten, doen wij ook. Maar dan anders
    AukexxAnita

  5. Carolien Goossens Beantwoorden

    Jippie. weer een mooi verhaal. Fijn dat alles goed gaat met jullie.
    Wij hopen dat jullie weer mooie ervaringen op doen.
    Geniet van al het mooi ‘s wat op jullie pad komt.
    Dikke knuffel en tot ziens. Peter en Carolien

  6. Roni Beantwoorden

    Fijn weer een verhaal!! Helaas het is nu te laat. Ik ga dit morgen pas lezen. Welterusten en tot morgen xxx

  7. Gerard Hougée Beantwoorden

    Gelukkig hebben jullie geen al te nadelige gevolgen ondervonden van de coronabesmetting in januari. Houden zo!

  8. Mario Beantwoorden

    Heerlijk, heerlijk verhaal weer om te kunnen lezen.
    Goed dat je lekker de beslissing hebben genomen om nog heerlijk te gaan zeilen en dingen te gaan ontdekken voordat jullie aan de GROTE klus gaan beginnen.
    Geniet ervan en wij kijken er naar uit om jullie over een paar maandjes weer live te kunnen zien.

    Dikke kus van ons
    De vand@@ltjes

  9. jan janssen Beantwoorden

    Wij worden hier stil van Yvonne ,wat een leuke tijd ondanks de corona .
    wij hier op ons balkon als de zon schijnt,geniet eer samen van.

    • San en Mar

      Gaaf Yvon, weer een feest van herkenning zoals je jullie rollen hebt beschreven! Geniet van jullie nieuwe uitzichten en alle belevenissen daar. Wie weet ook wel met de grote visjes?

      Ik vindt dat we dit jaar echt een keer naar jullie toe moeten. Dus zodra het weer mogelijk is gaan we plan maken.

      Liefs en knuffels van ons Xx

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *