Huisje, boompje, beestje, bootje, februari 2022 t/m maart 2023

En dan hebben we in januari 2022 de Dominicaanse Republiek verlaten en zijn wederom in Bonaire…
Kwamen we alle voorgaande keren voor een paar weekjes en bleven we soms meerdere maanden, deze keer weten we zeker dat we negen maanden gaan blijven. En nee, er is geen baby op komst, maar wel een zware bevalling. Onze stalen reuzenbaby is aan het doorroesten. Om weer veilig verder op avontuur te kunnen moet ze uitgestukt en opgelapt worden.

Nadat we eerst in Nederland weer iedereen fijn geknuffeld hebben, bijkletsen met familie en vrienden, daarbij als kado Corona krijgen en super liefdevol worden opgevangen maar daardoor wel onze terugreis naar Bonaire een paar dagen moeten uitstellen, verhuizen we van ons drijvende huis naar een oppas-woning. De eigenaren van het huis gaan reizen. Met hun zeilboot.

Het is allemaal even wennen. Van zeenomade naar landrot. Van fietsen en lopen naar auto en scooter rijden. Van beperkte koelruimte naar meerdere diepvriezers en koelkasten. Van zelf brood bakken naar Nederlands brood van de Real Dutch Bakery. Van slapen onder een mini ventilator naar een airco gekoelde slaapkamer. Van kruipend het bed uit naar naast je bed stappen. Van plonzend in zee de ochtend starten naar een badkamer met inloopdouche.
Van water en springende visjes om ons heen naar palmen, sumpiñas, cactussen en bananenbomen en suikerdiefjes, trupialen, kolibries en parkieten, leguanen, schorpioenen en sprinkhanen.

Van een paar vierkante meter op zee naar een zee van ruimte. Van de levendige en soms luidruchtige baai voor Kralendijk naar stilte en donkere avonden. En, en, en…
Naarmate de weken en maanden vorderen voelen we ons steeds meer thuis op Bonaire. We komen in een nieuw ritme. Het ritme van het eiland. Een ritme dat ondanks fulltime werkweken relaxed is. We hebben inmiddels al zoveel tijd doorgebracht in de Cariben dat we ons inmiddels heel senang voelen bij deze poco poco levenstijl. Rustig aan.

Koen vertrekt ‘s morgens vroeg naar de boatyard. In het begin op z’n Chinese scooter die er puik als een Vespa uitziet. Later op een glimmende Honda motorscooter waar hij telkens weer met een lach van oor tot oor op wegscheurt. Z’n rood-wit-blauwe helm op z’n koppie, het Plus-winkelmandje achterop, daarin een koelboxje met heel veel ijskoud water, boterhammen en regelmatig een restje van het avondeten van de dag ervoor.
Het is op de boatyard afzien onder de bloedhete zon en soms lastig werken door de keiharde wind. Ook geestelijk hakt het erin. Niet alleen doordat telkens maar weer bedacht moet worden hoe de HM op een degelijke, betaalbare en realiseerbare manier hersteld kan worden, maar ook omdat er de eerste maanden alleen maar wordt gesloopt en afgebroken, geschuurd, geslepen en gelast. En alles alleen maar van kwaad tot erger lijkt te worden.

Onze ooit zo mooie majesteit wordt iedere dag een grotere bouwval en puinhoop.
Om de roestplekken in de romp te kunnen repareren moeten er flinke stukken, gedeeltelijk weggerot, staal worden uitgeslepen. Daar worden nieuwe stukken staal ingelast. In totaal twee vierkante meter. Maar hiervoor moet wel een gedeelte van het interieur worden gesloopt. In binnenwandjes, kastjes en plafonds wordt rigoureus de decoupeerzaag gezet. Eerst om van binnenuit te onderzoeken waar de romp overal roest vertoont en waar de lekkages in het teakdek zitten.

Vervolgens om te voorkomen dat de de boel in de fik vliegt tijdens het nodige laswerk dat door lokale hulp Kraal en later door Koen zelf wordt gedaan. Want hé, als Kraal het kan kan ik het ook! Ons drijvende huis is omgetoverd tot een bouwplaats en een enorm project. Hoe hadden we hier ooit in kunnen leven tijdens het klussen? Onmogelijk! Wat zijn we blij dat we landrotten zijn en heel veel tijd hebben om de klus te klaren. De lijst met klusjes is onmogelijk lang, de fotoserie van voor, tijdens en na groeit en groeit. De mensen die naar, wat eens een boot was, komen kijken vertonen schrikreacties en tekstballonnetjes met ‘dit komt nooit meer goed… 🙁 ‘. Maar dan kennen ze Koen nog niet. Met een ijzeren discipline wordt de romp weer waterdicht en toonbaar gemaakt en wordt het teakdek compleet verwijderd en vervangen door hout met epoxy.

Gedurende de maanden besluiten we aan de geplande 9 maanden nog een half jaartje vast te plakken. Nog meer tijd voor nóg meer klussen. Terwijl Koen bikkelt op de werf, doe ik de financiële administratie bij een bedrijf dat catamaran tours organiseert en de watertaxi naar Klein Bonaire runt. En werk ik in een restaurant op een prachtig vakantie resort waar ik het ontbijt voor de hotelgasten verzorg. Dat laatste wordt een waardevolle maar minder leuke ervaring. Samenwerken met een aantal Bonairiaanse collega’s met een andere arbeids-ethos blijkt best enerverend. En als een aantal van hen me soms uren negeert omdat ik toch niet één van hen ben en een ander service-niveau nastreef, ervaar ik voor het eerst in mijn leven hoe het voelt om gediscrimineerd te worden. En dat is pijnlijk. Ik geloof niet dat ik anderen ooit zo behandeld heb en zal dat in de toekomst zeker never nooit doen. Het is heel naar. En ik ga op zoek naar ander werk. Ik vind een superleuke job in een winkel waar kleding, lingerie en sportkleding wordt verkocht. De klantenkring bestaat  vooral uit lokale meiden en dames en ik vind het super om hen blij de winkel uit te zien gaan. Met eindelijk een goed passende bh van goede kwaliteit voor een redelijke prijs voor een vaak een enorme boezem. Ik geloof niet dat ik van tevoren al ooit zo’n grote bh’s in mijn handen heb gehad. En als ik me bedenk hoeveel plaats deze in je kledingkast beslaan, is het maar goed dat mijn A-cupje maar een klein hoekje van onze ieniemienie kasten aan boord in beslag neemt 🙂 .

We krijgen regelmatig bezoek uit Nederland. Familie en vrienden en heel leuk, ook de kinderen. Tijdens deze dagen vieren we zelf ook vakantie. We proberen iedereen een compleet beeld te geven van kleurrijk Bonaire, een bijzondere gemeente van Nederland waar alleen de producten in de supermarkt hetzelfde zijn als in Nederland en verder álles anders is. We leiden rond en spelen reisgids. We genieten met volle teugen van het gezelschap en de quality time. Het zijn tevens broodnodige onderbrekingen van een oneindig lijkend project dat BOOT heet en vooral Koen soms boven het hoofd lijkt te groeien.

Als we even onverwacht als onsympathiek als plotseling vervroegd het oppas huis moeten verlaten krijgen we gelukkig hulp van lieve vrienden. Zij helpen ons om al onze boot- en huis-zooi te verhuizen en tijdelijk bij hen op te slaan. En we kunnen een appartementje van hen huren. Eenvoudig en klein, tussen de locals. We delen ons ‘terras cq. tuin’ met 5 andere studio-bewoners. Ik vind het er heerlijk. Ondanks alle, soms oorverdovende, activiteit om ons heen, van softbal trainingen en toernooien met Dominicaanse bachata hangouts tot scheurende motoren en techno party’s.
We hebben een ondeugende vierjarige kroes-krullenbol, die ons opa en oma noemt, als buurjongen. Hij is brutaal, nieuwsgierig, kan alles gebruiken, kent een paar Engelse woordjes en spreekt verder een eigen taal en komt trots ieder nieuw speeltje dat hij van pappa heeft gekregen laten zien aan ons. Hij rent te pas en te onpas onze studio in en uit. Soms tot vervelens toe, maar Jay hoort gewoon bij die plek en wij vinden het stiekem ook wel heel erg gezellig.
De onverwachte verhuissituatie maakt wel dat we ook ineens haast krijgen. We willen de HM nu echt snel klaar hebben. Maar er is nog heel veel te doen. En dan bedoel ik HEEL VEEL!!! En dat betekent: STRESS…!!!
Een enorme kluslijst wordt opgesteld en nu ik geen groot huis, enorme tuin, hond en kat meer heb om voor te zorgen, help ik Koen drie dagen in de week met de boot. De overige dagen verdien ik nog steeds wat dollars in de winkel en op kantoor om de onkosten van het wonen op duur Bonaire enigszins te compenseren.

Zes dagen in de week werken we. Op zondag is het rustdag. Zo heeft iemand dat, volgens al dan niet juist opgetekende overleveringen, ooit bedacht. Niet dat dat voor ons de reden is, maar een rustdag is wel cruciaal voor het leegmaken van onze hoofden. En voor herstel van spieren waarvan ik even vergeten was dat ik die ook nog had. Op zondag kijken we Formule 1 bij een vriendin en toeren het eiland rond op onze motorscooter. Drinken een biertje bij een kunuku bar of ander lokaal tentje en genieten keer op keer van de uitzonderlijke heldere kleuren van vriendelijk Bonaire.

Langzaam maar gestaag worden steeds meer klussen op de lijst doorgehaald. Na veel wikken en wegen gaat mijn wens om onze hoogheid oranje te schilderen in vervulling. Wat met een grapje begon: ‘als ze oranje is zie je de roeststrepen niet meer’ en dat oranje de kleur van ons koningshuis is en dus bij onze Hare Majesteit past, krijgt steeds serieuzer vorm. Na twee lagen blauw-grijze primer en vier lagen lak schittert ze nu in ‘rescue orange’. Op zee zullen ze ons niet meer over het hoofd zien! En op een ankerplek is ze tussen alle witte en blauwe boten altijd goed terug te vinden. Én: zolang ‘oranje boven🎶’ water is komt alles goed. De HM is weer zeewaardig en wordt met de dag meer leefbaar. Niet alleen van binnen maar ook de kuip wordt een luxere buiten-leefruimte door de vaste buiskap en bimini die Koen heeft ontworpen en gebouwd. Met meer sta-ruimte en minder buiswater tijdens het zeilen. Helemaal happy word ik ervan! Ons drijvend huis krijgt langzaam weer de vorm van een thuis.

De dag dat ze weer mag gaan dobberen nadert. Op 29 maart 2023, na exact een jaar noeste arbeid, is het dan zover. Ze wordt van de stempels op de kar gezet en met een slakkengangetje van de helling af gereden. D’r tenen in het water, dan de knieën, tot bijna aan haar middel. Koen checkt binnen of er geen lekkages zijn. En gatsie nee! Bij de enige afsluiter waar we niet aan gezeten hebben lijkt wat water naar binnen te komen… Het zijn maar een paar druppels, meer wat zweten. Maar een afsluiter vervangen terwijl de boot in het water ligt gaat niet. Dus… einde tewaterlating voor vandaag… De feestdag verandert in een nieuwe werkdag. Afsluiter eruit en opnieuw erin kitten. Morgen nieuwe poging. Ach, we hebben tijd zat, de huur van onze studio is pas per 31 maart opgezegd (help…!).

Op 30 maart gaat de dame opnieuw pootje baden. En gatsie nee! Lekkage in de motorruimte. Een rubber manchet van de warmtewisselaar naar de uitlaat is gescheurd. Voor dit soort dingen waren we al een beetje bang. Bij controle niet te zien want ver weg in de motorruimte en natuurlijk aan de, niet zichtbare, achterkant stuk. Een jaar op de wal ongebruikt in hitte en stof is funest voor slangen en kabels etc.
Gelukkig hebben we een nieuw manchet op voorraad. Dus laat maar plonsen die orange lady! We fixen het wel op het water.
Omdat er nu dus zeewater lekt tijdens het op de motor varen en we een mijltje naar de marina moeten motoren (de zeilen zitten er nog niet op), moet dit wel eerst gemaakt worden. We leggen aan aan de mooring bij de boatyard. Ah gatsie nee! De reserve rubber manchet heeft de verkeerde maat! We laten onze gedachten gaan langs alle materialen die we aan boord hebben. Eureka! Ik weet het! Een siliconen bakmatje er omheen met slangenklemmen. Na veel geklooi krijgen we het voor elkaar. Het lekt bijna niet meer. We varen naar de marina en liggen daar even rustig en goed. We krijgen tips van medezeilers en de oplossing is simpel: de scheur in de rubber manchet kun je met secondenlijm dichten. Dat lukt inderdaad. Een perfecte (tijdelijke) oplossing. En als we in Curacao zijn gaan we een nieuwe bestellen.

Nu ligt de prioriteit bij het zeilklaar maken van de boot, de motorscooter overdragen, laatste boodschapjes doen en vooral afscheid nemen van iedereen die ons dierbaar is geworden tijdens ons Bonairiaanse ingezetenschap. Een terugblik op een jaar wonen en werken op Bonaire. Heel veel ervaringen rijker, positieve en negatieve lessen geleerd, relaxte en pittige tijden, een break in onze grote reis en megaveel zin in nieuwe avonturen. En dan is de grote vraag van iedereen: ‘what’s next?’. Tja, ideeën zat. Maar we hebben ook geleerd geen grote planningen meer te maken. Die komen namelijk toch nooit uit. Er gebeurt altijd wel weer iets wat we van tevoren niet overdacht hadden. Er komen mensen en mogelijkheden op ons pad. We krijgen nieuwe inzichten. We worden ouder, wijzer en gekker, rustiger maar ook meer onvoorspelbaar en open. Dus wie het weet mag het zeggen. Wij weten het in ieder geval niet. We vertrekken begin april naar Curacao en gaan daar vakantie vieren en de kluslijst afronden. En daarna denken we aan backpacken in Colombia. Dat lijkt ons voor nu planning genoeg…