Na een heerlijke nachtrust steekt Koen in de vroege ochtend zijn hoofd door het luik van de slaaphut. “Wow!”, roept hij. “Heb je het al gezien? We liggen in een zwembad!” “Wat?”, nog een beetje slaapdronken kijk ik in twee lieve blauwe twinkelende ogen. Ik kruip uit de slaaphut en zie wat Koen bedoelt: we liggen in een zwembad! De HM ligt in heerlijk, helder, nee geen Heineken, maar Christal Clear Spa Blauw Caribisch Zeewater met uitzicht op kleurig Kralendijk. Het doet bijna pijn aan mijn ogen, zo helder, zo turquoise, zo mooi!
Met een big smile zitten we, nadat we het mooringblok, de zeebodem en het hele onderwatergezelschap aan tropische visjes in dit belachelijk heldere water om ons heen hebben aanschouwd, aan het ontbijt. Hee, daar komt de kustwacht aan. Enkele uit de kluiten gewassen, breed geschouderde, donkerbruin gekleurde coastguards vergezeld door, hier tegenover wel heel wit en iel afstekende, Nederlandse marechaussees. Ze leggen hun grote rib tegen de HM aan.
Of we al ingeklaard hebben? Nee, we zijn net wakker jongens, eerst koffie… Ok, geen probleem, maar na de koffie wel snel gaan doen. De stoere mannen willen alle papieren (paspoorten, registratie van de boot, uitklaringspapieren van Grenada etc.) zien en stellen wat vragen. En dan komt ook het onvermijdelijke ‘heeft u een speargun (harpoen) aan boord?’. Ik vind dat we net te lang wachten met antwoorden om nog geloofwaardig ‘nee’ te kunnen zeggen. Daarnaast ervaar ik het gedrag van de heren als behoorlijk imponerend. Ik zie die grote lijven in gedachten al de hele HM uitpluizen, waarbij ze niet héél veel moeite hoeven te doen om de harpoen te vinden want die staat namelijk vooraan in de eerste kast die ze tegen komen. Ik antwoord na een kleine aarzeling dus eerlijk met “ja” op de gestelde vraag. Ok, die willen ze dan ook nog wel even zien. Ze werpen er een vluchtige blik op en vertellen ons dan dat we het wapen bij Customs moeten inleveren en dat we het weer terug krijgen bij vertrek uit Bonaire. ‘Het wapen’, dat klinkt ineens heel spannend. Zo zien wij dat ding helemaal niet. En bovendien, we hebben het nog nooit gebruikt. Maar goed, een uurtje later lopen wij met een wapen door Kralendijk. We laten het achter bij de hele vriendelijke dame van Customs en krijgen niet eens een bewijsje mee dat we het ding hebben ingeleverd. Niet nodig, het is in het grote boek genoteerd…
We zijn gelegaliseerd en zetten onze wandeling voort naar de Digicel-winkel voor een internetkaartje. Een vrolijke Bonairiaanse brengt ons even zo vrolijk nieuws: 15 gigabyte voor 30 US dollars. Daar kunnen we nog eens wat mee! Als eerste onze appjes lezen. En dan zien we dat oud-Cuijkenaar Adrie gisteravond op de kade stond te roepen. Hij zat toevallig op het terras toen wij in het donker aankwamen en herkende de HM (wij herkenden hem in het donker toen niet). Wat leuk! En ook nichtje Juanita heeft de HM al zien liggen. Wat leuk! Het voelt allemaal enorm welkom en het blijkt achteraf het begin van een volle agenda waar we met volle teugen van genieten.
Familiebanden blijken sterk, zoals ook een gezamenlijke Cuijkse achtergrond en kennissenkring. Het aantal zeilende Nederlanders in het mooringveld voor Kralendijk groeit met de dag en de lieve en gezellige familie ‘Zeester’ komt van Curacao naar Bonaire gezeild. Die hebben we een half jaar geleden voor het laatst gezien op Lanzarote! Zoveel gezelligheid, én ik wil mijn duikbrevet hier in dit duikersparadijs halen, én we willen het eiland zien, én er moeten zoals altijd wat klusjes gedaan worden, en, en, en… Zoveel te doen en we hebben ‘maar’ tweeënhalve week. Help, of nee, jippie! Een agenda vol leuke mensen en activiteiten, wat een feest!
Met de familie, Juanita, Erik en hun drie kinderen Elora, Joshua en Sienna, ondernemen we vanalles. Erik rijdt met ons het eiland rond. Hij laat ons kennis maken met het bijzondere landschap, de flamingo’s, zoutpannen, de slavenhuisjes en prachtige baaien. Hij is een uitstekende gids en de grillmaster tijdens de BBQ’s aan boord van de HM. We gaan heerlijk uit eten, brengen met de hele familie uren kletsend, smikkelend en borrelend door, varen en zwemmen, eten overheerlijke friet met kroket en frikadel speciaal bij hen thuis. De kids halen hun dinghy-diploma bij J.P. Koen (volgens Elora: Jan Pieterszoon Koen) als volleerd instructeur met ondergetekende als assistent. Ze klimmen in de mast van de HM en vragen honderduit over het leven aan boord. De door Joshua gevangen vis gaat op de BBQ en als klap op de vuurpijl vangen we op de terugweg van een klein zeiltochtje met z’n allen een grote tonijn. Wat is het allemaal fijn en vertrouwd. En wat een ontzettend leuke kinderen zijn het toch!
In gezelschap van Adrie en Mila brengen we wat happy hours door, maken kennis met enkele van hun vrienden en horen hierdoor wat meer over het dagelijkse Bonairiaanse leven. Over de problemen en de leuke dingen, de politieke kwesties en de gewoonten. We genieten van de verjaardags-bbq en Adrie is echt té aardig door ons aan duikflessen en lood te helpen.
Erik regelt een auto voor ons waarmee we het nationaal park van Bonaire in kunnen. Hiervoor heb je een auto nodig die hoog op de wielen staat. Zo’n pick-up als je hier voornamelijk ziet rijden. We gaan gezellig met z’n zessen. Wij tweetjes samen met de bemanning van de Zeester. In het Washington Slagbaai National Park kun je een hele dag rondtoeren en dan heb je nog niet alles gezien. De onverharde wegen zijn hobbelig, stoffig en vol kuilen. Er staan veel cactussen, heel veel cactussen en nog veel meer cactussen en vooral hele grote cactussen. Rotspartijen, kleine strandjes, baaien waar de zee al haar krachten laat zien met rollende golven die met geweld kapot slaan en hoog opspatten. Leguanen en heel veel kleinere groen-blauwe, bijna metallic gekleurde hagedissen die uiteindelijk stukjes appel uit Koen z’n hand komen eten. Deze ‘blau blau’ kan van kleur veranderen, net als een kameleon. Parkieten, flamingo’s, fregatvogels, pelikanen en de warawara, een mooie roofvogel. Tijdens het snorkelen zien we enorme papegaaivissen van wel 60 cm lang, zo groot heb ik ze nog niet eerder gezien.
We picknicken in Slagbaai op het strand. Daar is een rots van een meter of 10 hoog waar je kunt cliff-jumpen.
De leuke, vrolijk kwebbelende pubertweeling van de Zeester wil dat wel eens proberen. Zij naar boven, moeders mee om foto’s te maken, Koen op het strand in positie om van daar af te filmen, ik watertrappelend in de zee onderaan de rots om de sprong vanuit die hoek vast te leggen. Met de tenen over de rand blijkt de sprong toch wel eng. De meiden gaan, toch niet…, wel, toch niet…, ja, daar gaat de eerste, toch niet… Het duurt uiteindelijk zo lang dat de batterijen van bijna alle camera’s leeg zijn 🙁 … Maar dan gaan ze. Ik vind het stoere bikkels! Ik denk niet dat ze mij van die rots af hadden gekregen, ik voel de pap in mijn benen al als ik er alleen maar denk. De meiden jumpen weer achter in de bak van de inmiddels door het vele stof roodbruin gekleurde pick-up en we vervolgen onze route terug naar Kralendijk.
Bonaire is hét duikersparadijs van de Caribbean. Ik heb sinds ons vertrek steeds geroepen: “ik ben ontzettend blij dat Koen zijn zeer gedegen 2 sters-duikbrevet via de duikclub in Cuijk heeft behaald, nu kan ik volstaan met een PADI-cursus op een plek waar het water lekker warm en helder is.” Tja, en nu zijn we op zo’n plek. Dussss… dan moet het er maar van komen. Gewoon doen! De duikschool geeft aan dat de theorie, die ik online aan boord kan doen, een uurtje of 10 in beslag neemt. Kom maar op dan met dat studiemateriaal… Uiteindelijk ben ik er zeker 25 uur mee zoet en na het examen ben ik er ook helemaal klaar mee. Pffff, studeren had ik toch afgezworen na al die cursussen die ik ‘vroeger’ voor mijn werk moest doen om gecertificeerd te worden en te blijven?! Nu weet ik weer waarom… Maar, theorie gehaald wil zeggen beginnen met de praktijk en daar is het toch allemaal om te doen. Uiteindelijk krijg ik privéles omdat de andere cursist na 2 uurtjes afhaakt. De zeer rustige, uiterst bekwame, Amerikaanse Dan, zorgt ervoor dat ik alles tot in de puntjes leer. De eerste ervaring met ademen onder water resulteert gelijk in lichte paniek, maar die is snel over en het wordt elk uur leuker. De ‘echte’ duiken, naar 12 en 18 meter zijn natuurlijk het leukst, maar ik ervaar alle oefeningen ook als zeer nuttig. Na 4 dagen mag ik op de foto voor mijn behaalde ‘PADI Open Water’-duikbrevet. Jippie!!! In de tussentijd hebben we een tweedehands trimvest, automatenset en duikhorloge in een duikshop gescoord. En een supergave en lekker warme wetsuit gekocht want ik had het in de shorty’s, waarvan ik er tijdens de duikcursus al twee over elkaar aan trok, steeds koud. Dit alles samen met de duikflessen en loodgordels van Adrie maakt mijn hele eigen duikuitrusting compleet. Wow! Samen met Koen maak ik nog een duik vanaf de HM. We zweven heel rustig op zo’n 15 meter diep een eindje langs het rif en weer terug. Het op één en dezelfde diepte blijven is nog wat lastig, ik bounce een beetje heen en weer, maar het gaat lekker en relaxed. Het is zo ontspannen dat zelfs Koen zó lang met zijn voorraad lucht kan doen dat we bijna 50 minuten onder water blijven. Het is zóóó leuk en ik ben best een beetje trots op mezelf.
Maar niet alleen het duiken is mooi. Al snorkelend zie je ook de meest prachtige vissen. Rondom de HM snorkelen we wat af. We zien er zelfs een gevlekte adelaarsrog (spotted eagle ray), wat een machtig mooi wezen, ik dobber er vlakbij en heb fantastisch zicht in dit glasheldere water. Als ze omdraait en mijn kant op ‘zweeft’ zorg ik dat ik wat afstand houd van haar route want die staart ziet er toch wel vervaarlijk uit…
Enkele maanden geleden spraken Koen en ik met elkaar af dat, mits het enigszins vertrouwd aanvoelt, we uitnodigingen van vreemden niet meer afslaan. Dat mondt namelijk vaak uit in fantastische ontmoetingen. Zo ook op Bonaire. Als we met de dinghy terug varen naar de HM worden we vanaf een leuk motorjacht toegeroepen. Wat voor muziek ze zodadelijk van ons mogen verwachten? Oh, geen probleem hoor, we willen best wel wat Heavy Metal uit onze boom-box laten knallen, want daar doelen ze natuurlijk op. Uiteindelijk drinken we een biertje bij de Brabander (dat schept toch een band 🙂 ) en zijn gezelschap aan boord. En dat resulteert in een uitnodiging voor een etentje bij één van hen. En dat is uiterst gezellig! De BBQ is omgetoverd tot een hout gestookte pizza-oven, je stelt je eigen pizza samen, schuift ‘m in de bbq-oven en 5 minuten later is het smullen geblazen. En dat onder het genot van een lekkere pinot grigrio en een biertje en fijne gesprekken met mensen die Nederland ook achter zich hebben gelaten om op Bonaire een nieuw bestaan op te bouwen. Een zeer geslaagde avond. We bewonderen het door één van hen gebouwde huis dat nu te koop staat. Een plaatje! Dus mocht je verhuisplannen hebben, neem eens een kijkje (www.bonaire-projects.com)…
Onze gastheren en -dames willen ook wel een keer mee zeilen. Helaas staat er ontzettend veel wind en met onze gescheurde genua en tijdelijk gehesen maar ook tot bijna op de laatste draad versleten laminaatfok, willen we niet met 28 knopen wind zeilen. Alleen op het kotterfok dan maar. Met een rustig gangetje zeilen we een stukje langs de kust. Misschien maar beter ook want niet iedereen heeft een even sterke maag of evenwichtsorgaan… Bij terugkomst zorgt Koen nog even voor wat consternatie bij het aanleggen. De landvast van de HM naar de mooringboei zit niet gelijk goed vast. We draaien om de mooringboei (waar onze dinghy aan vast ligt als reserveringskenmerk) heen met als gevolg dat de lijn van de dinghy verstrikt raakt in de schroef van de HM. Gelukkig hebben we zeer behulpzame gasten aan boord. Met een kwartiertje is alles weer los gepeuterd en ligt de HM weer veilig vast aan de mooring. Dat verdient nog een extra biertje uit de door henzelf meegebrachte enorme koelbox met bier, wijn en broodjes met lekkere salades. Wat een verwennerij.
En dan is het zomaar ineens begin juni. Tijd om afscheid te nemen. Afscheid van oude en nieuwe bekenden, van familie, van een heerlijk eiland en een nog mooiere onderwaterwereld, van alles lekker dichtbij en bij de hand, van de Appie, gevulde en roze koeken, Calvé pindakaas, ‘Nederlands’ brood, Markant-, Ok€- en Jumbo-producten, van een stukje Nederland onder de Caribische zon. Ik voelde me hier als een vis in het schitterende water.
Het is echter tijd om familie en vrienden welkom te heten op Curacao. Het andere tropische Nederland. Daar waar we een maand of 5 à 6 zullen verblijven. Achter ons anker op het Spaanse Water. Maar eerst nog even bewapend over straat in Kralendijk. Tenminste… als ze zich bij Customs nog herinneren dat wij de rechtmatige piraten zijn.
Voor meer foto’s zie Fotogalerij.