Paradijs met verraderlijke trekjes, 02-07-2017

We lijken van de ene in de andere reclamefoto van Griekenland te varen. De ankerbaaien op Meganisi, Atoko en Ithaca zijn paradijselijk mooi en van de hectische wereld afgesloten. Zo af en toe roepen huishoudelijke verplichtingen om een overnachting in de wereld van het drukke ‘landleven’. Waaien doet het niet of slechts een paar uurtjes per dag. We dobberen wat rond en leggen soms maar 5 mijl in 6 uur af. Zo ook naar Nidri, waar we het anker laten vallen in Tranquil Bay. En daar is het van alles, maar niet tranquil. De baai is met name overvol te noemen. Er liggen drie scheepswrakken, half onder water. Zonde. Het water is er prachtig van kleur, blauw-groen, maar ook vies warm. Teveel jachten met dito lozing van toiletten en douches in een ondiepe baai?!… Nidri is een levendige badplaats. Taverna’s, cafés, souvenirwinkels en hotels aaneengeregen. Voor heel even is het fijn om weer ‘onder de mensen’ te zijn. Maar het heerlijkst van dit alles is de wasmachine! Op een hele bijzondere plek: in de watersportwinkel. Die hadden we zonder aanwijzingen van Mikolaj & Dian nooit gevonden. We hebben hen de afgelopen dagen na weken weer ontmoet op Meganisi. Dat was een gezellig weerzien met het nodige bier en wijntjes en Poolse pruimenlikeur. En de volgende dag een zwaar hoofd :-(. Maar het was het meer dan waard! Het ontnam ons overigens wel de lust om de volgende middag te verkassen naar een naastgelegen baai toen we hoorden dat er een flottielje van 12 zeiljachten naast ons kwam te liggen. Dat werd dus lekker lui in de kuip hangen en kijken hoe al die schippers het er vanaf brachten bij het ankeren (met hulp van de flottielje-leiders). Het verliep allemaal smooth, geen ankers over ons anker, de gemiddelde leeftijd was 50+, hun borrel verliep rustig en was bij het vallen van de avond afgelopen. We konden het prima aan met ons zwakke gestel 😉 .

We stoppen de berg vuile was in de machines, gaan een paar boodschappen doen en geven bij terugkomst natuurlijk ook weer (teveel) geld uit in de watersportwinkel omdat daar nu eenmaal altijd dingen liggen die roepen dat de HM ze heel goed kan gebruiken. Hop, het Veertje in en snel het wasgoed ophangen op de HM. Vanmiddag willen we namelijk weer verder. De lucht is grijs, het begint een beetje te miezeren. Hebben wij weer… Gelukkig is de sombere lucht van korte duur en zorgen zon en wind ervoor dat al het wasgoed na een paar uurtjes weer fris in de kast ligt.

Met een flinke bries zeilen we aan de wind richting Atoko. Een onbewoond eiland, aangeraden door Nathan van den Hoogen. Uiteraard staat de zon weer lekker te branden. Ver achter ons wordt de lucht steeds donkerder. Koen staat achter het roer, ik houd de steeds zwarter wordende lucht in de gaten. We gaan zo’n 6 knopen, voor ons een lekker gangetje, maar de wolkenlucht haalt ons in. Ik zie de schaduw ervan steeds sneller opschuiven in onze richting. In de verte zie ik bliksemschichten fel afsteken tegen de gitzwarte lucht. Wat zullen we doen? Op een andere ankerplek of haven aan koersen? Maar er is niets zó dichtbij dat we er voor de storm binnen kunnen zijn. Dus maar hopen op het beste en vertrouwen op onze beschermengel en onze zeilkunsten. Ook over het water zien we de stormachtige wind aankomen. En dan ineens is ie daar. We zitten er pats boem in. Koen vliegt naar voren om het grootzeil te laten zakken. Ik koers hiervoor tegen de wind in en zie op de windmeter 38 knopen (ruime windkracht 7) voorbij komen. Oei! Als het grootzeil naar beneden is en ik weer koers zet richting Atoko varen we ineens voor de wind. Binnen een paar minuten van windkracht 4 naar 7 en van noordenwind naar zuidenwind. Heel veel bliksem, maar geen drup regen. Bizar! Het golft inmiddels ook lekker. Onze HM is gelukkig, met 7,5 knoop vaart ze ons op alleen de genua heel snel naar het eiland Atoko. Ik realiseer me dat ik ook gelukkig ben, ik voel totaal geen angst, relativeer de wind en de golven met wat we op weg van Frankrijk naar Griekenland al allemaal hebben getrotseerd en kom tot de conclusie dat dit dan eigenlijk allemaal wel meevalt. Nu alleen nog hopen dat de ankerbaai een beetje beschut is, anders moeten we alsnog op zoek naar iets anders.
One House Bay op Atoko ziet er prima uit. Er ligt één zeiljacht. Het deint niet eens heel erg. En de baai is meer dan idyllisch, zelfs met deze dreigende weersomstandigheden. Dus: rondje varen om de diepte te bekijken, anker laten vallen, achteruit varen om het in te laten graven en nog wat extra ketting met een ankergewicht uit voor het geval het hier in de baai ook gaat spoken. Dokter Snuggles erop (de snugger, een lijn die met een haak aan de ankerketting en zowel links als rechts op de punt van de boot wordt bevestigd, dit om de trekkracht van de uitgelegde ankerketting op de ankerlier te verminderen) en eten koken. Helaas wordt dat laatste een fiasco. Het slechte weer is inmiddels verder getrokken, maar nu is er een flinke deining in de baai. Mijn maag is hiertegen niet bestand en ik moet het kokkerellen aan Koen overlaten. Die zorgt voor een overheerlijke pan macaroni. Smullen! En de maaltijd zorgt gelukkig ook weer voor een rustige maag. Het geschommel maakt dat we de afwas tot morgen laten staan en vroeg het bed in duiken. De zee schommelt ons snel in een diepe slaap.

Als we in Poros, Kefalonia, liggen, krijgen we het bericht dat Frans & Janneke van SY Bolbliksem eindelijk hun nieuwe accu’s hebben ontvangen en onderweg gaan naar het zuiden. Leuk om hen weer te treffen! We hebben hen de afgelopen weken al vaak laten weten dat we wederom in een prachtige baai lagen. Elkaar treffen in Poros, in de dorpshaven, vinden we daarom niet leuk. Wij varen daarom terug naar de ankerbaai waar we het laatst hebben gelegen: Pera Pegadi op Ithaca. Zeewater als Spa Blauw, rotsen om te snorkelen, strandje, geen bebouwing te bekennen, kortom een klein paradijsje. Het weerzien is er één van gezelligheid, vriendschap, de laatste ondernemingen om de antenne-tuner van de ssb-zender aan de gang te krijgen, bijkletsen onder het genot van een borrel op de Bolbliksem,  gevolgd door een bbq op de HM. Als ik hiervoor aardappels uit de kelder (ruimte in de bilgen onder de kombuisvloer) wil pakken zie ik de bakjes met groente en fruit zwemmen. De hele ruimte staat vol met water! “Hellup!” Koen laat de bbq gelijk in de steek en springt naar binnen. Ik steek mijn vinger in het water en lik hem af. Zoet water. Dat is een opluchting. Geen lekkage van buitenaf. Het is dus water uit onze watertanks. En er kan dus hooguit 200 liter in de bilgen staan… Ook in de motorruimte en de ‘kelder’ van Koen waar motorolie e.d. wordt bewaard staat een flinke plens water. Bilgepomp aan en leegpompen. Helaas zuigt de pomp regelmatig lucht en lukt het niet om het helemaal leeg te krijgen. Morgenochtend de rest, nu eerst gezelligheid. We spreken af hier morgen ook nog te blijven liggen en als Frans & Janneke tegen middernacht terug roeien naar hun Bolbliksem kijken we terug op een heerlijke dag.
Nadat we de bilgen nu echt goed droog hebben gemaakt brengen we de ochtend snorkelend en luierend door. Het lek was snel opgespoord, het is de leiding naar de buitendouche. Hierin zit kleine gaatjes. We hebben voor deze leiding een slang gebruikt die niet geschikt is voor druk. Dat wordt dus vervangen 🙁 . Geen leuke klus, want de slang loopt onder, tussen en boven van alles door. Dat wordt dus weer slangenmens spelen om alles op zijn plek te krijgen. Gaan we nu niet doen, komt op de kluslijst. In de tussentijd gebruiken we onze douche-zak wel. Een stevig plastic zak met doucheslangetje en sproeikop die je vult met water en in de zon op het dek legt. Na een paar uurtjes heerlijk warm douchewater. Werkt prima!
In de middag verzamelt Frans op een iets verder gelegen strandje wat sprokkelhout. In de dinghy vervoert hij het naar ‘ons’ strandje. Samen met Koen bereidt hij een kampvuurtje voor en wordt het op het strand aangespoelde plastic bij de rest van de stapel, die aan het eind van het strandje ligt, gegooid. Het is echt ongelofelijk hoeveel plastic en ander afval er in zee drijft. Iedereen kent de term ‘plastic soup in the ocean’. Wij zien het dagelijks met eigen ogen. Zelfs midden op Middellandse Zee, niets om je heen te zien dan alleen maar water èn elk uur wel een plastic fles of zak, tempex bakken van vissers, lege jerrycans. Als wij dat op die grote plas water tegenkomen, hoeveel drijft er dan wel niet?! Alsjeblieft mensen, hou die rotzooi aan land op de plekken die ervoor bestemd zijn…
Maar goed… De mannen zijn in hun element met het voorbereiden van dat waar ieder jongetje volgens mij verzot op is: vuurtje stoken. Namiddagborrel op het strand met kampvuur. Goed vooruitzicht!
In de tweede helft van de middag neemt de wind toe. Hij wordt behoorlijk krachtig (zo’n windkracht 5). Flinke windstoten zorgen ervoor dat ons anker, wat we juist daarvoor opnieuw hebben laten ingraven, het niet houdt. We liggen niet alleen met ons anker vast, we hebben ook twee lijnen vanaf de achterkant van de boot naar de kant gelegd. Een manier van ankeren die hier in Griekenland heel veel wordt toegepast en wat meer zekerheid geeft. Helaas vandaag niet. De wind komt van opzij en we worden richting de Bolbliksem geblazen. Eerst langzaam, maar steeds sneller. Koen wil het anker ophalen, ik sta achter het roer met ronkende motor. De windstoten zijn fors en de achterlijnen zijn nog steeds bevestigd. Het lukt mij niet om van de Bolbliksem weg te blijven. Gelukkig heeft Janneke al een dikke stootwil in de hand ter bescherming en houdt deze tussen de twee boten. De HM bonst tegen de Bolbliksem en onze bbq die aan de reling hangt maakt wat krakende geluiden. Inmiddels heeft Koen de achterlijnen los gemaakt en kunnen we wegvaren. We droppen het anker iets verderop. Frans vaart met zijn dinghy naar de plek waar ons anker ligt en kijkt met zijn duikbril of het goed is ingegraven. Het lijkt stevig vast te liggen. Als Frans weer langs de HM naar de Bolbliksem vaart roept hij lachend: “dat ziet er heel stoer uit Yvonne!”. Oeps, ik heb er in alle hectiek helemaal niet bij stilgestaan dat ik de hele excersitie al topless achter het roer sta… Tja…
De Bolbliksem begint nu ook veel wind te vangen en ook Frans gooit de achterlijnen los. We liggen nu allebei alleen achter ons anker. Koen vertrouwt het niet helemaal en vindt het vervelend dat we vrij dicht bij elkaar liggen. Opnieuw het anker uitgooien is geen optie met deze wind. Het is inmiddels 18.00 uur. Pfff, moeten we zo de nacht in? We besluiten om te vertrekken en naar Poros te zeilen. De wind hiervoor is gunstig, het is maar 11 mijl, we kunnen er nog voor het donker arriveren. Daar kunnen we aan de stadskade gaan liggen of ankeren voor het strand. Het landschap is er minder hoog en steil. We hopen dat we daar geen last zullen hebben van de valwinden zoals die hier door de baai razen. Deze beslissing heeft tot gevolg dat we ontzettend haastig afscheid nemen van lieve Frans & Janneke. Geen namiddagborrel met kampvuur, geen afscheids-omhelzing. Frans komt nog gauw even de door hen uitgeleende pilot van de Balearen ophalen en geeft een tasje met een fotocamera aan Koen. In alle stress dringt het niet eens tot me door. We zwaaien goodby en zeilen weg.
Als we in Poros veilig en relatief rustig achter ons anker liggen kijk ik in het tasje. Er zit een supergave fotocamera in. Ik had Janneke gisteren verteld dat onze camera het enkele weken geleden begeven heeft. Een nieuwe kopen in Griekenland bleek lastig. Bestellen via internet…, alles in Griekse letters…, géén doen… Dus maar wachten tot er iemand uit Nederland op bezoek komt (gaat gebeuren op Ibiza) en vragen of zij er één voor ons willen meenemen. Die ontzettend lieve Janneke heeft daarop haar camera, die zij niet meer gebruikt, aan ons gegeven! Ineens voel ik me nog ellendiger dat we niet fatsoenlijk afscheid hebben kunnen nemen. Wat een lieve mensen!!! Jammer dat we elkaar nu voor lange tijd vaarwel hebben moeten zeggen. Hopelijk komen alle verwachtingen uit en zien we hen over twee jaar op de Carieb. Dan maken we het goed…

Na een rustige nacht is het op zondag eindelijk eens een hele dag goed zeilweer.  We maken een lange tocht naar het vasteland en eindigen in Katakolo. We gaan ons hier voorbereiden op de oversteek naar Malta.

(Voor meer foto’s zie onze Fotogalerij.)

12 gedachten over “Paradijs met verraderlijke trekjes, 02-07-2017

  1. Thea en Henk Beantwoorden

    Weer een heel leuk en spannend verhaal Yvonne. Steeds weer heel fijn om te lezen. En ook heel mooie foto’s. We genieten er elke keer van. Groetjes Henk en Thea

  2. Paul & Marion Beantwoorden

    Hoi lieve zus en zwager,

    weer vanallerlei spannende en leuke dingen beleeft afgelopen weken. Het zijn toch telkens weer de weergoden die voor bijzondere situaties zorgen.
    Jullie slaan je er steeds weer kranig doorheen, en zijn nog steeds heel gelukkig zo te lezen.
    Hou dat vast voor de toekomst.
    We spreken jullie gauw.

    Groetjes,
    Paul en Marion.

  3. Theo en Marian Beantwoorden

    Was weer erg leuk om te lezen!!
    Kijk uit naar de volgende aflevering.
    Theo en Marian

  4. Nicole en Lex Beantwoorden

    Weer geweldig om met jullie mee te reizen/lezen. Wij genieten met jullie mee. tot snel,

    • C. Goossens

      Hé hé
      Een beetje moe van het spannende verhaal, wel supergaaf.
      11.30 UUR EN DAN ZO’N VERHAAL LEZEN

      Hallo Yvonne & Koen
      Wat een spannend verhaal op de late avond.
      Supermooi ga zo door.
      Liefs van Peter & Carolien

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *