Feest!, 21-05-2017

We zijn in Griekenland! Op het eiland Corfu. ETA (estimated time of arrival) was al ruim twee maanden: begin mei 2017. Op exact 1 mei 2017 passeren we de Italiaans-Griekse grens. We geven onszelf een schouderklopje. Gisteravond hebben we het anker uitgegooid in een mooi baaitje in het noorden van het eiland. De noordwestenwind zorgt er jammer genoeg voor een onprettige deining. En het boodschappenlijstje voor de supermarkt wordt steeds langer. Het dorp Kassiopi is maar anderhalve mijl van ons vandaan. Volgens de pilot (boek voor zeilers waarin info over havens, ankerplaatsen en algemene gegevens over het zeilgebied zoals meest voorkomende winden, gebruiken, stukje geschiedenis en bezienswaardigheden) kun je in Kassiopi bunkeren, oftewel proviand inslaan. Dat wordt dus het anker uitgooien voor de haven, met de dinghy het dorp in roeien, boodschappen doen en met ons Veertje weer terug naar de HM. “We kunnen ook in het havenkommetje van het dorp aanleggen met de HM”, zegt Koen een beetje twijfelend als we richting Kassiopi koersen. Ik krijg gelijk wat stress-kriebels in m’n maag. Dan moeten we, met behulp van ons eigen anker, met de boeg of de spiegel (achterkant van de boot) naar de kade aanleggen. En dat hebben we nog nooit gedaan… Er is geen wind, de hemel is geruststellend egaal blauw, het havenkommetje is ruim genoeg voor wat manoeuvres en ligt lang niet vol. “Dan moeten we dat maar proberen hè?… Betere leer-omstandigheden kunnen we denk ik niet hebben…” Dus, hup, achter-anker gereed maken, havenkommetje binnen varen, Koen dropt het anker drie bootlengtes vanaf de kade het water in, ik sta voor op de punt, op de kade staat al een Britse zeiler klaar om de lijntjes op te vangen. Het gaat allemaal top. Het achter-anker lijkt goed vast te liggen. Weer een ervaring rijker!
Gewapend met boodschappentassen- en lijstje schieten we de supermarkt op de kade in. De eigenaar is zeer behulpzaam. Wat we allemaal zoeken? Kan hij ons helpen? Hij heeft zuivel, twee keer per dag vers brood. Hebben we vragen? Ja! “Heeft u ook vlees?” Nee, dat verkoopt hij niet. “Is er dan een slager in het dorp?” Ja hoor, hij zal ons zodadelijk bij de kassa wel even uitleggen waar die zit. We laden ons karretje niet al te vol, want ik schrik een beetje van de prijzen hier. Ik heb blijkbaar nog prijzen van Griekenland-vakanties uit een ver verleden in mijn hoofd. Maar wat ik hier zie is duurder dan de Emté in Cuijk. Afrekenen dan maar. Pinnen. Nee, dat kan helaas niet. Koen keert zijn portemonnee binnenste buiten. En warempel, op 30 eurocent na kunnen we de rekening voldoen. Dat vindt meneer de supermarkteigenaar ok en we wandelen terug naar de HM. Hè, door dat betaalgedoe helemaal vergeten te vragen waar de slager is. Met de boodschappen nog in de kuip kijken we eens even rustig om ons heen. Terrassen, bootverhuur, vissersbootjes, excursieboten, de blauwe zee, groene bergen, kleurige huisjes en pensions, een handjevol toeristen, zon en heerlijke temperatuur. “Dit is best wel vakantie”, zeg ik tevreden tegen Koen. “En ik vind het hier eigenlijk best wel heel erg leuk. We kunnen hier natuurlijk een paar dagen blijven liggen in plaats van direct op zoek te gaan naar een andere ankerbaai”, concludeer ik glimmend van tevredenheid. Koen is het roerend met me eens. We hebben vakantie! We hebben ons doel voor mei en juni bereikt: Griekenland. We hoeven nergens meer heen als we geen zin hebben. We kunnen zeilen, reizen, maar we kunnen ook gewoon ‘niks’. Plots komt er een enorme rust over ons. We blijven.
In de middag wandelen we wat verder het dorp in. In de achterliggende straatjes barst het van de taverna’s, souvenir- en kledingwinkeltjes. En we vinden er drie redelijk grote supermarkten, waarvan er twee met slagerij. En met iets vriendelijker prijzen dan die op onze kassabon van eerder die dag. Nu begrijpen we ook gelijk waarom meneer-de-uiterst-vriendelijke-supermarkteigenaar-aan-de-kade ons pas bij de kassa wilde informeren waar de slager zich ophield…

Na een dag of vier hebben we zin om weer voor anker te gaan. We gaan op zoek naar een baaitje. Het valt ons een beetje tegen dat alle strandjes omzoomd zijn door taverna’s, strandbedden- en bootverhuur. Uiteindelijk vinden we een enigszins afgelegen strandje tussen wat rotsen. Het anker gaat uit en als we denken vast te liggen gaat Koen al snorkelend op onderzoek uit. Het anker blijkt zichzelf niet goed ingegraven te hebben. De zeebodem is hier keihard met een bovenlaag van rotsachtige stenen. In het Chrystal Clear-water is goed te zien dat op een meter of zes diepte een blok beton van een oude mooringlijn ligt. Er zit een oog aan en het ligt net achter ons anker. “Ik maak zelf een mooringlijn! Ik duik naar beneden, haal een lijn door het oog van het betonblok en bevestig deze aan de HM”, bedenkt Koen hardop. Ik zie natuurlijk weer beren op de weg. “Raakt die mooringlijn dan niet in de knoop met de ankerketting?” Koen stelt me gerust, hij krijgt die lijn morgen zo los.
In de ochtend word ik wakker geschud door een fles water die in de kombuis naar beneden valt. De HM ligt in een enorme deining, veroorzaakt door een straffe wind uit zuid en schommelt heftig heen en weer. De boeg verdwijnt bij tijd en wijle bijna onder water terwijl het achterwerk van onze dame omhoog gegooid wordt. Gisteren niet dronken naar bed gegaan en nu toch een kater-gevoel. Hè bah! Buiten in de kuip gaat het allemaal wat beter. Meteo.gr geeft aan dat de wind rond het middaguur zal afnemen. Daar wachten we dan maar op. Turen naar de schuimkopjes op zee. Ze worden al minder hè!? Pff, dat verbeelden we ons omdat we het zo graag willen. Maar de zee blijft onrustig. Dit is niet fijn. “Zullen we dan maar vertrekken?” “Goed plan!”, ik ben het meer dan zat. Koen haalt de mooringlijn los. Die zit om de ankerketting gedraaid, maar het lukt vlot om deze los te krijgen. Nu het anker nog ophalen. De eerste meters gaan goed maar dan hoor ik vreemde geluiden vanaf de ankerlier komen. En niet alleen de ankerlier protesteert, ik hoor ook gegrom en gevloek uit Koen zijn mond. “Het anker zit vast! Ik krijg er geen beweging meer in…” Snorkelset en flippers aan, Koen worstelt zich door het golfslagbad naar de plaats waar het anker ligt en duikt naar beneden. Redelijk uitgeput komt hij weer boven. Hij grijpt zich aan de ankerketting vast om even bij te komen maar wordt gelijk twee meter het water uitgetrokken omdat de HM ligt te bonken op de golven. Koen heeft een grote wens: hij zou willen dat hij kon vliegen… Dat wordt nu bijna werkelijkheid. Mijn held schrikt, laat zich snel in zee vallen en zwemt als een speer terug naar de HM. Ik wacht hem op met een warme handdoek, Koen hijgt uit en doet zijn verhaal. Een dikke, oude mooringketting welke aan het betonblok zit maar hem gisteren niet is opgevallen, zit verwikkeld in onze anker- en ketting. Met deze golven en troebel water is het niet los te krijgen in de relatief korte tijd dat hij onder water kan blijven. Als het wat minder gaat deinen moet het wel lukken, maar vooralsnog moeten we minder wind en golven afwachten. Ok, dat doen we dan maar 🙁 .
Na verloop van tijd gaat het ankeralarm af. Hoe kan dat nu? We liggen stevig aan het betonblok! Koen gaat nog maar eens het water in om poolshoogte te nemen. We slepen het betonblok mee! Onze stoere, zware HM trekt, geholpen door de golfslag, die zware last steeds opnieuw een tiental centimeters achteruit… We drijven stukje bij beetje op het strand af. De dieptemeter loopt steeds sneller terug. Wat nu? We willen hier weg maar kunnen niet. Maar we moeten weg om schade te voorkomen. Ik stel voor dat Koen zijn duikspullen bij elkaar zoekt en met perslucht naar beneden duikt. Zo kan hij langer beneden blijven om de kettingen uit elkaar te halen. Koen vindt het een goed idee maar ook een beetje eng. In zijn eentje naar beneden, zonder buddy, in de buurt van kettingen en ook nog kracht moeten zetten. Het gevaar van vast komen zitten is aanwezig. Maar hij wil het toch proberen. We bevestigen een drijvend bolletje aan het duikvest zodat Koen een teken kan geven als er iets niet in orde is. Ik sta afwisselend achter het roer om de HM zo te manoeuvreren dat er geen spanning op de ankerketting staat, wat nog niet meevalt in deze golven, en ren dan weer naar de boeg om de onderwaterbewegingen van Koen scherp in de gaten te houden. En yes! Het lukt mijn kanjer om de kettingbrij te ontrafelen! Wat een opluchting: Koen veilig aan boord en de HM vrij om te gaan. Gauw weg hier, naar een naastgelegen baai. Het is er vredig, prachtig, rustig. We ankeren naast SY Alinoë. In de avond eten Dian en Mikolaj een hapje bij ons aan boord en toasten we op de goede afloop van ons ankeravontuur. Wat een dag…

En dan nadert mijn verjaardag. Feest! Jubileum-leeftijd en familiebezoek. Zo fijn (voornamelijk dat laatste dan)! Mario en Sylvia zijn de eerste gasten op de HM in het buitenland. De achterhut is Koen’s werkplaats en garage. Dat vraagt om grote opruiming. Het is even een klus maar o zo fijn als het klaar is. We worden steeds creatiever voor wat betreft het opbergen van spullen en makkelijker in het afscheid nemen van overbodige zaken. Aan het eind van de dag is de achterhut omgetoverd in een tweepersoons logeerkamer. Compleet met fleurig oer-Hollands Hema-dekbedovertrek. Laat die gasten maar komen 🙂 .
De logeerpartij is een groot succes. Ik geniet van elke minuut. Het is heerlijk relaxed. We slenteren wat door Corfu-stad, drinken een prosecco op het terras en gaan uit eten, varen naar een mooie baai, zwemmen, douchen en wassen onze haren op z’n ‘Heavy Metals’, zorgen op initiatief van mijn energieke zus voor een volle dansvloer in het plaatselijke café en roeien tegen middernacht terug naar de HM. Dat is het moment dat ik jarig ben. We proosten en Koen zet ‘Born to be wild’ van Steppenwolf op. De draadloze speaker zorgt er voor dat de rockmuziek door de hele baai schalt. We dansen op het voordek. Plots zien Sylvia en Mario dat bij één van de overig geankerde jachten het licht in de kajuit aan gaat. Oeps… Maar och, even moet toch kunnen? En zo laat is het nu ook weer niet. Na vier nummertjes vindt zelfs Koen dat we ons toch maar weer moeten gedragen. Straks wil er niemand meer naast ons liggen omdat we onze naam echt eer aan doen 😉 … Het is een prachtige avond en een fantastische manier om Sarah te zien. ‘s Ochtends voorzien Sylvia en Mario de HM van Sarah-slingers. Ze hebben post uit Nederland meegebracht, o.a. van Paul en Marion. Ik voel me echt jarig en verwend. Ik zuig al dit heerlijks met volle teugen op. We kunnen op de laatste dag nog een paar uurtjes zeilen en leggen dan weer aan in de ‘stinky harbour’ van Corfu-stad. Tja, we liggen er gratis… De eerste dagen valt het allemaal mee met de rioolgeurtjes, na een regenbui is het echter niet te harden. Sommige dagdelen ruik ik niets, andere uren maakt de haven haar naam meer dan waar. Getverderrie, dan is het niet alleen de ondraaglijke geur maar ook het water kleurt dan van groen naar bruin. De watermaker durven we hier bijna niet te gebruiken. Als ik een boodschap ga doen, de loopplank uitgelegd laat liggen en na een half uurtje terug kom, kan ik niet meer aan boord. Terwijl Koen binnen aan het klussen is, rolt er een flinke golf van een passerende ferry door de haven. De loopplank blijft onder één van de bolders op de kade steken en zegt ‘krak’. Twee mini-loopplankjes hebben we nu, hihi. Net genoeg om hier nog van en aan boord te kunnen. Ik vind het eigenlijk wel makkelijk. De plank is nu beter hanteerbaar en ik kan ‘m nu eigenhandig van en aan boord krijgen 🙂 .

Het kan allemaal niet op. Ook Carolien en Peter komen me feliciteren op Corfu. Zij hebben een auto gehuurd. We toeren twee dagen over dit overvloedig groene eiland. De vergezichten, haarspeldbochten, authentieke dorpjes, lekkere lunches, ongeduldige touringcar-chauffeurs, boodschappen bij de Lidl, taxiservice voor het afleveren van ons grootzeil voor reparatie, mooie stranden en haventjes en het fijne gezelschap maken hier heerlijke dagen van. Vandaag stond een middagje varen met hen nog op het programma. Helaas gooit fikse regen roet in het eten. Morgen een nieuwe dag, nieuwe kansen. En daarna zit ook dit familiebezoek er op. Dan gaan we verder. Tenminste… als de reparatie van ons grootzeil klaar en naar wens is. Nieuwe leuvers, het verplaatsen van de reef-ogen en versterken van een zwakke plek. Niets wordt genoteerd bij de zeilmaker. Maar het zal allemaal goed komen. Tuurlijk komt dat goed… En dan kunnen we weer zeilen, richting het vasteland van Griekenland en dan verder afzakken naar het zuiden. Voorzien van twee nieuwe accu’s en een extra zonnepaneel. Investeringen in meer energie- en opslagcapaciteit. Koen heeft keihard gewerkt om het allemaal voor elkaar te krijgen. Het is en blijft een toppertje die Bob de Bouwer van me! Een eindeloze energie stroomt door zijn lijf. En een discipline en wil om alles voor elkaar te krijgen.
Ook de SSB-zender is inmiddels zo goed als in bedrijf, compleet met mailprogramma. Met behulp van Frans van SY Bolbliksem. Waarbij het nuttige met het aangename gecombineerd wordt. Hulp en lessen van Frans inzake het installeren en aansluiten van de hard- en software, lekker buurten met Janneke en gezellige borreluurtjes met ons vieren.
Het leven is één groot feest omdat we zelf de slingers hebben opgehangen, voorlopig maar mooi laten hangen dus…

2 gedachten over “Feest!, 21-05-2017

  1. Ireen Beantwoorden

    Wauw, wat een indrukwekkend verhaal weer, het leest heerlijk, het maakt diepe indruk! Wat spannend, wat onroerend wat een liefde. Ga zo door!

  2. C. Goossens Beantwoorden

    Hallo Yvonne & Koen
    Wat hebben wij met jullie een geweldige week op Corfu mogen beleven.
    Het was een super leuke week, en hebben veel van het eiland gezien.
    En dan het zeilen met jullie was super leuk. Wij hebben genoten met volle teugen.
    Hartelijk dank voor deze mooie momenten. Dikke kus voor jullie twee.
    Succes met de verdere reis. Peter & Carolien

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *