De laatste binnenwater-loodjes, 16-01-2017

Het is maandagochtend 9 januari 2017. De zon schijnt uitbundig door de luiken en patrijspoortjes naar binnen. Koen vindt dat hij helemaal hersteld is van de griep en dus hebben we bij het ontbijt wederom een gast: Meteo France. De weersvoorspellingen voor Condrieu, Montelimar, Avignon en Port Saint Louis voor de komende week worden m.b.v. de app uitgebreid bestudeerd. In Condrieu blijft het de komende week kwakkelen: koud, nog koudere nachten, sneeuw en regen. Verder naar het zuiden schijnt de zon, is het fris en is de mistral weer in aantocht. Wel, niet, wel, niet, wel, niet… Dan komen we beiden met een, wat gedurende de week, briljant plan blijkt te zijn. Koen beslist: “We vertrekken vandaag rond het middaguur. Kom! Tanden poetsen, naar de bakker, douchen en de trossen los!” “Ok! En als we dan de komende dagen de wekker eens op 7.00 uur zetten zodat we om 8.00 uur kunnen vertrekken?! Dan kunnen we mijlen maken en zijn we komend weekend in Port Saint Louis, aan de Mediterranean, op zout water!” Koen, mijn heerlijke langslaper, kijkt me met grote ogen aan, twijfelt heel even. Maar de gedachte om binnen een week ons voorlopig einddoel te kunnen bereiken zorgt voor een volmondig: “Goed plan!” Nu ik dit schrijf realiseer ik me dat het heel verwend klinkt… Twijfel over of je om 7.00 uur op zult staan. De meeste mensen moeten vijf dagen in de week zo vroeg (of nog eerder) op… Maar ja, blijkbaar hebben wij het geluk na drie maanden al geheel in de relaxmodus te zijn 😉 .

De Rhône blijkt bij het geplande overnachtings-pontoon in Andancette te ondiep. Geen probleem, we gaan op zoek naar een ander plekje. En in geval van nood kunnen we altijd overnachten bij een sluis. Na een uurtje zien we een pontoon bij het dorp Saint Vallier. We leggen aan, maken een flinke wandeling door het dorp en naaste omgeving. Best moe, we hebben de afgelopen week namelijk niet heel veel beweging gehad, maar heel voldaan, komen we terug bij de HM.

Sinds 6.00 uur vanochtend komt de regen met bakken uit de hemel. Dus opnieuw Meteo France aan de ontbijttafel. Die Franse Piet Paulusma is zowat een derde bemanningslid. Vanaf 11.30 uur zou het droog moeten worden. En ja hoor, als wij op dat tijdstip wegvaren van het pontoon bespeur ik zelfs een paar vierkante meter blauwe hemel. Het stemt ons vrolijk. Koen vaart van het pontoon weg, ik ben druk met het opruimen van de meerlijnen en het verhangen van de fenders als voorbereiding op de volgende sluis. En dan liggen we met een enorme klap stil. Ik grijp de reling vast en kan nog net voorkomen dat ik voorover in de rivier duikel. De adrenaline giert door mijn lijf. Verschrikt kijk ik naar Koen. Hij kijkt zo mogelijk nog meer geschrokken terug. “Geen diesel in het water?” “Nee, ik zie zo direct niets.” Onze dieselvoorraad zit in de kiel. De kiel ketste met flink geweld op de, wat later blijkt, stenen drempel onder water. De onderste 30 cm van de kiel bestaat voornamelijk uit lood, een diesel lekkage zal dus niet zo heel snel gebeuren, maar… Vooruit, achteruit, en nog eens, en nog eens, een hoop geschuur en gekraak over stenen en keien, maar we komen los. De aanvaar-route gisteren was diep genoeg, de afvaart-route duidelijk niet! Met toch nog wat schrik in de zeemansbenen varen we verder, stroomafwaarts naar Valence. De omgeving, het varen, het onderweg zijn, het zonnetje dat haar best voor ons probeert te doen en het fijne gezelschap maken dat de letterlijke en figuurlijke opschudding snel verdwijnt. In Valence leggen we aan op de meest onromantische, niet-idyllische, naar pies stinkende, met onkruid bezaaide en met lelijke graffiti bekladde kade. Die ook nog eens direct aan de Route du Soleil grenst waardoor je het idee hebt dat de vrachtwagens en auto’s pal langs de HM zoeven. Evenwel, dicht bij het centrum en dus op loopafstand van onze dagelijkse portie verrukkelijk vers brood.

7.00 uur, de wekker loopt af. Was niet echt nodig, want de nacht is behoorlijk onrustig verlopen met die snelweg naast je oor, dus ik lig al geruime tijd wakker. Vandaag staat Montelimar op het program. Een reisgids geeft aan dat het middeleeuwse centrum van de stad de moeite waard is en dat je er struikelt over de befaamde nougat. Koen vindt een bezoek aan deze stad niet persé noodzakelijk, maar ik vind dat ik me nooit meer bij een snoepkraam op de kermis kan vertonen als ik niet met eigen ogen heb gezien waar die beroemde nougat vandaan komt. Niet dat ik zo’n zoetekauw ben, maar je kunt er toch niet zomaar voorbij varen!?
Het aanleggen in Montelimar blijkt een huzarenstukje. De van damwandprofiel voorziene, ruim vier meter hoge kade is niet echt bedoeld, of eigenlijk echt niet, voor pleziervaart. Na een heleboel geklauter en lijnen aan elkaar vastbinden omdat de bolders dertig meter uit elkaar staan, ligt de dame veilig en mooi in het blauwgroene water van de Rhône te deinen. Op dat moment komt juist een testcase voorbij. Of liever gezegd twee. Een vrachtschip stroomopwaarts en één stroomafwaarts passeren. We wachten de zuiging en vervolgens de golven, veroorzaakt door de schepen, af. De HM deint, de lijnen houden haar netjes op haar plaats zonder al teveel rukken en bonken. Ok! Wij kunnen de stad in! Op naar de nougat!
“Pffff…, is het nog ver?” Ik lijk bijna een klein meisje… Aangezien onze voorbereiding voor dit stedentripje minimaal is geweest weten we geen van beiden hoe ver we van het centrum af zijn. Uiteindelijk blijkt het een wandeling van zo’n kleine vijf kilometer. Eenmaal aangekomen in het historische centrum ben ik zwaar teleurgesteld. Er is weinig middeleeuws aan, wel oud, maar vooral behoorlijk vergane glorie. Zelfs de drukke markt die de smalle straten toch echt wel gezellig laat ogen, kan mijn stemming niet positief beïnvloeden. Dus tijd voor een oppepper, een caffeïne-boost doet meestal wonderen. We verwennen onszelf door in een cafeetje cappuccino te bestellen. Wat we in het kopje geserveerd krijgen is koffie met warme melk. En hiervoor rekenen we € 7,40 af… We wandelen verder, op zoek naar nougat waar je klaarblijkelijk helemaal niet over struikelt. Dan ziet Koen een winkeltje met een ambachtelijk nougat-fabriekje. “Kom, we gaan binnen kijken!” Ik mok een beetje: “De deur is dicht, je kunt toch niet zomaar naar binnen lopen!” Maar natuurlijk kan Koen dat wel. Hij wenkt dat we binnen mogen kijken. Wat is het toch een kanjer. We krijgen uitleg van een goed gemutste, olijke nougatbakker, die zelf net iets teveel van de eiwit-met-honing-brij heeft gesnoept. We mogen de nog warme deeg-achtige, kleverige nougatbasis proeven. En uiteraard ook de verschillende smaken die in het winkeltje worden verkocht. Het is allemaal zalig. In een aangrenzende ruimte worden de dikke plakken nougat van 80 bij 50 cm met de hand in kleine plakken en bonbonformaat gesneden en ingepakt. Hè top! Wat leuk! Nu nog wat nougat kopen en dan in de startblokken voor de lange wandeling terug door het toch wel mooie stadje. Al met al weer een heerlijke middag.

7.00 uur, de wekker loopt af. Het deuntje waarmee we gewekt worden, ‘the sun is shining’, blijkt waarheid. Ontbijten en pleiten dus. Het is vandaag lente, zowat windstil en de temperatuur loopt op tot 15 graden. Wat een feest na al die kou! Bijna bij ecluse Bollène. Hier verheugen we ons al dagen op. We gaan in deze sluis 23 meter naar beneden! Ruim voor het invaren hebben we alle camera’s die we aan boord hebben in gereedheid gebracht om deze ‘attractie’ te kunnen filmen. De Go-Pro achterop de brug, de fotocamera filmt vanaf de punt en met de telefoon maak ik een timelaps. Het gaat allemaal vliegensvlug, in zeven minuten zijn we van boven in de zon, beneden in de donkere sluisbak beland. En als we onder de bolle hefdeur naar buiten varen realiseren we ons dat het eigenlijk niet heel veel anders was dan de 13 of 15 of 10 meter verval welke we al meerdere malen hebben gehad. Met de drijvende bolders is het een kwestie van goed vastleggen, af en toe een duwtje met de pikhaak of aantrekken met de stalen haak en met een heleboel creepy gepiep en gekraak, alsof je in een spookhuis bent, wachten tot je beneden bent. De oevers zijn in deze regio bezaaid met kastelen, soms schitterend gerenoveerd en nog bewoond, soms is het niet meer dan een ruïne. Na elke bocht grinniken we: “oh jemineel, weer een kasteel!”, maar het blijft geweldig.
Aan het eind van de middag, in de oranje gloed van de ondergaande zon, varen we Avignon binnen. Ik ben even sprakeloos. Het enorme Palais des Papes, de stadsmuren met stoere kasteeltorens, le Pont Bénézet (le Pont d’Avignon), wij varen er gewoon langs op… Dit voelt zo bijzonder. Alsof we in een heel ver verleden een stad binnenvaren.
We proberen dit gevoel vast te houden door ‘s avonds alvast wat door de smalle straatjes te slenteren. De avond is voor ons idee bijna zwoel, we strijken neer op een terras en onder de verwarmingslamp genieten we van een Affligem en een Côte-du-Rhône. En alhoewel niet van geweldige kwaliteit lijkt het een eersteklas wijn door de eersteklas sfeer. Ons allereerste terrasje tijdens deze reis. It’s a perfect day.

8.00 uur, de wekker loopt af. Geen getreuzel, enorm veel zin om Avignon te bezichtigen.
Het Palais des Papes, de wereldberoemde brug die geen brug meer is, de historische straatjes, de tuinen bovenop de rots, de geschiedenis van veel rijkdom en veel vernielingen tijdens meerdere revoluties.Dit laatste heeft een enorme weerslag gehad op het Palais waar na 700 jaar weinig meer terug te zien is van de enorme rijkdom en weelderige muur- en plafondversieringen uit de pausen-tijd. Desondanks een indrukwekkend bezoek.
Rond 15.00 houden we het voor gezien omdat het stervenskoud is. De hemel is strakblauw, maar de mistral begint haar gezicht te laten zien en deze harde, stormachtige wind uit het noord-westen is ijzig koud.
We genieten na van deze buitengewoon prachtige en interessante stad met een beker heerlijk warme koffie aan boord.

6.45 uur, de wekker loopt af. Koen zit gelijk overeind. Zijn ogen stralen, hij is klaarwakker en binnen enkele tellen staat hij naast het bed te jumpen. Vandaag is, als alles mee zit, Port Saint Louis (PSL) ons eindpunt. PSL was sinds ons vertrek, begin oktober 2016, het eerste doel van onze reis. Het punt waar we de Med eindelijk kunnen zien, voelen en ruiken. Waar de HM weer op zout water ligt. Waar de mast weer omhoog kan en ons huis, naast een thuis, weer een zeilschip wordt.
Het is de meest zonnige dag sinds vele weken. De mistral bouwt met het uur in kracht op. Ik vind het behoorlijk spannend om met deze wind te gaan varen. Mijn maag knijpt wat samen en mijn lijf voelt gespannen aan. Maar wachten en in Avignon blijven liggen is ook geen optie. De mistral neemt de komende vijf dagen nog verder toe en de temperaturen nemen alleen maar af. Nu moet het nog te doen zijn. Slechts één dag bikkelen. Lange onderbroek, skibroek, zeilbroek, hemd, t-shirt met lange mouwen, trui, vest, ski-jack, muts, twee shawls, handschoenen, met schapenvacht gevoerde laarzen. Dit alles moet ons warm houden tijdens de lange tocht die we vandaag voor de boeg hebben. We hebben het grootste deel van het traject wind mee, dat helpt ons tussen de 0,5 en 1 knoop (1 knoop is ongeveer 1,8 km/uur) per uur. De stroming mee, die helpt ons aan een extra 1 tot 2 knopen in snelheid. De plotter geeft aan dat we ‘op tijd’, d.w.z. voor 16.30 uur, bij de sluis zullen arriveren die ons van de Rhône naar PSL brengt. Als de rivier wat kronkelt en we daardoor wind van opzij krijgen loopt de aankomsttijd met 10 tot 20 minuten op. Dan wordt het even spannend: zullen we vandaag nog door de sluis kunnen of moeten we wachten tot morgen? De wind is constant 6 tot 7 Bft met windstoten tot 9 Bft. Ik krijg het steeds kouder, de lagen kleding houden de ijskoude wind niet meer buiten, zelfs niet als ik in de luwte van de kuiptent ga zitten. Koen beleeft alles als een feestelijke roes. De kou kan hem niet deren, het (eerste) einddoel is bijna bereikt! We gaan als een speer, we vreten mijlen en ruim voor 16.00 uur roep ik de betreffende sluis aan. We willen erdoor! Als de sluisdeuren tergend langzaam open gaan, varen we zonder stress de sluis in, we zijn na 256 sluizen immers ervaren ‘sluisgangers’. Dit is echter een vreemde eend in de bijt. De bolders zijn enorm en staan bijna een meter van de sluiswand en vele meters uit elkaar. De wind is enorm. De stroming is enorm. Gevolg: binnen luttele seconden ligt de HM met de preekstoel tegen de sluismuur geplakt (die gelukkig is beschermd met een brede rubberen band). Ik probeer af te duwen maar met geen mogelijkheid komt er beweging in. Hier is toch echt mankracht voor nodig. Natuurlijk staat Koen al naast me en na wat geduw en getrek en gehannes liggen we veilig vast. Dian en Mikolaj van SY Alinoé verwelkomen ons, wat fijn! Zij stellen ons gerust: ook zij hebben enorm liggen klooien in deze sluis. Het ligt dus niet aan ons maar aan de sluis 😉 .
En dan is het zover: we liggen in in de marina van PSL. Zout water, de plaats om ons verder voor te bereiden op het bezeilen van de Med. De plaats waar de HM weer kan gaan roesten, de wereld van zee, wind en volgende avonturen.
Momenteel is de HM een speelbal van de mistral. Niet dat dit eng is of zo, we liggen hier in de jachthaven redelijk beschut en veilig. We worden ‘s avonds aangenaam in slaap gewiegd.

De komende weken even geen verhalen. We gaan de mast er weer op zetten en de kluslijst afwerken. We gaan de omgeving verkennen, de Camargue, Arles, Pont du Gard, Gorges du Verdon. We gaan ons oriënteren op ons volgende doel. Wat dat is? Corsica? Zuidkust van Frankrijk? Spanje? Sardinië? Kust van Italië? Geen idee!… In de loop van februari meer, nu eerst werk aan de winkel! Maar dan wel afgewisseld met sightseeing…

15 gedachten over “De laatste binnenwater-loodjes, 16-01-2017

  1. Jerry Beantwoorden

    Weer een leuk verhaal, Yvonne. Wij hebben al die plaatsen ooit bezocht, maar nog nooit vanaf het water. Nog veel plezier gewenst in het zuiden. Ik kijk uit naar je vervolg verhaal.

  2. De vandaaltjes Beantwoorden

    Weer een heerlijk verhaal om te lezen, nu moeten wij even geduld hebben tot het nieuwe verhaal.
    Geniet van het halen van de zuidkust en het verder klaar maken van de HM zodat de jullie de middelandse zee tegemoet kunnen gaan.. Succes.

    Dikke kus Mario,Jessica en Alice

  3. Andrea Beantwoorden

    Jaaaa, gehaald!
    Wat een verhalen. Wat een avonturen! Echt zo mooi om te lezen.
    En gelukkig maar dat jullie de nougat in Montélimar nog even hebben kunnen genieten…
    Veel plezier met verkennen van de zuidkust! En succes met schip en mast!
    Liefs,
    Andrea

  4. wilma Beantwoorden

    op de vroege ochtend nl dinsdag 17 is het weer heel spannend. geniet er van en tot het volgende verhaal wilmol

  5. Anoniem Beantwoorden

    Hoi lieve Yvonne en Koen, weer een heerlijk boeiend verhaal om te lezen. Wij voelen ons vanuit Bali (ja, ook wij hebben niet te klagen) op deze manier toch lekker dicht bij jullie. Moeten even geduld hebben voor de volgende update, maar dat hebben we er voor over. Veel succes met het opbouwen van de HM de komende weken, en dan de Middellandse zee op.

    Liefs, Paul en Marion.

  6. Irene Beantwoorden

    Lieve Yvonne en koen, wat een geweldig geschreven verhaal, alweer. Ik geniet van t lezen, alsof het een boek is. Wat een avontuur, wat hebben jullie dit geweldig gedaan.. spannend, afzien, eng, genoten, heel ontroerend. Dank je wel Yvonne dat we op deze manier mogen mee genieten. Veel plaatsen waar je over schrijft ben ik ooit geweest en door jouw beschrijving voelt t of ik er bij ben. Schriverstalent heb je! Gefeliciteerd met jullie eerste behaalde doel. Geniet van het prachtige zuid Frankrijk, het zout, en … de vijand roest. Ik heb enorm veel respect en bewondering voor jullie, jullie hebben t samen geklaard deze klussen. Dikke kus voor jullie allebei! XX groet Irene

    • Anoniem

      Hoi Koen en Yvonne
      Op de eerste plaats wensen wij jullie een goeie vaart in het Nieuwe jaar Gefeliciteerd met het behalen van het eerste doel ,Geniet verder van de ontmoetingen.
      Weer een mooi verhaal ,je komt alle emoties tegen iedere keer weer verassend en beslissingen nemen .En het samen weer eens zijn compromissen sluiten dat is wat er steeds weer gebeurd .Je moet elkaar wel kennen met dit te ondernemen anders zou het niet mee vallen .We herkennen dit ook wel een beetje als wij aan het varen zijn .Het is geweldig waar jullie aan begonnen zijn ook wel enerverend om zo’n tocht te maken .Ik weet niet of jullie het boek van Laura Dekker hebben gelezen maar dat is erg mooi het is net of je mee vaart ,dit lijkt er wel op Yvonne het is ook net of we een beetje mee varen. .Nou op de Grotestraat zijn weinig veranderingen. In Cuijk was het gisteren wat onrustig op 9 plaatsen in gebroken minder .Verder gaat alles zijn gangetje de kaarten voor de kroegen tocht zijn al weer in de verkoop zelfs Piet Paulusman doet mee jullie weer man de onze ook, leuk idee natuurlijk .Heel veel succes met klussen en weer verder gaan met de H.M. houd koers.
      Liefs van Jan en Josje

  7. Bas van de Sande Beantwoorden

    Wat een geweldige tocht en heerlijk geschreven verhalen. Dat wordt voor ons afkicken de komende weken zonder deze avonturen. Geniet van de komende tijd en de eerste tochten op de med

    • C-Goossens

      Hallo Yvonne & Koen.
      Weer spannende dagen achter de rug. Veel mooie ervaringen opgedaan.
      Je eerste doel bereikt. Proficiat. Heel veel plezier met het optuigen van
      de mast. We zullen duimen voor jullie dat het voorspoedig verloopt.
      Liefs van Peter & Carolien

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *