Dag vertrouwen, augustus/september 2021

’Plingplingplingplong, plingplingplingplong’. De digitale wekker loopt af, het is 6.30 uur. Vandaag willen we even flink mijlen maken richting de meest noordelijke staat van de oostkust van Amerika: Maine. Op het programma staat de tocht vanuit Newport naar de zuidelijke ingang van het Cape Cod Canal waar we dan morgen met het juiste getijde, met de stroom mee, doorheen kunnen. Koffie zetten, boterhammen smeren, motor starten, anker uit de modder trekken, water tanken en gaan.

Newport is een fantastisch stadje. We hebben ons er met grote ogen en open mond vergaapt aan de prachtige, klassieke en hypermoderne zeilschepen die dagelijks voorbij kwamen aan het ankerveld. Sommige met toeristen voor een sunset-tourtje, anderen voor een zeilwedstrijd of gewoon om even lekker van de heerlijke zeilwind in de enorme baai te genieten. Grote en kleine beauty’s. Net zoals de 19e eeuwse mansions in de stad en op de kliffen met weids zeezicht. Soms overdadig, soms perfect in eenvoud, spreken ze tot de verbeelding. Stellen we ons voor hoe prachtig het luxe leven van de welgestelde eigenaren van destijds er wel niet uit heeft moeten zien. Maar we weten maar al te goed dat al die pracht en praal geen garantie is voor geluk. Het bewijs loopt immers hand in hand ‘oh’ en ‘ah’ te roepen bij ieder opdoemend en wederom oogverblindend landgoed.

We motorzeilen de brede riviermonding bij Newport uit om de Long Island Sound weer op te kunnen gaan. Er staat weinig wind en wat er waait komt uit zuidwest. Het ochtendzonnetje warmt ons al lekker op. Boven het open water hangt onder het heldere babyblue een lage, hele vreemde, grijswitte wolkenband. Of eigenlijk een mistband. In deze omgeving is het regelmatig plotsklaps erg mistig. Gisteren hebben we nog afgesproken dat we met mist niet gaan varen, mede omdat onze radar kapot is. Maar ach, het zal allemaal wel loslopen.
Als we afbuigen naar het oosten komt de mistbank snel dichterbij. En voordat we het goed in de smiezen hebben zitten we er middenin. Het zicht is nog ongeveer honderd meter. We varen maar 3 knoopjes want de wind laat het nu helemaal afweten. Alles bij elkaar is het nog te doen, maar heel comfortabel is het niet. Nou ja, het leven is niet altijd feest, toch maar door.

‘TAKKETAKKETAKKETAK!!!’ Verschrikt kijk ik Koen aan. En hij kijkt precies zo mijn kant op. Het harde verontrustende geluid komt uit de motorruimte. Koen schakelt gelijk de motor uit. “Wat was dat?” “Ja, uh, geen idee!” Koen daalt af in het bloedhete hart van onze dame. “Start de motor nog eens!” “Geef eens flink gas.” ‘TAKKETAKKETAK’. Ieks, ik neem gauw gas terug. Koen steekt zijn hoofd de kuip weer in. Een peinzend en teleurgesteld koppie. “Ik heb echt geen idee. Ik zie niets vreemds.” Dat is op zich merkwaardig. Want én er klonk toch echt een ongebruikelijk hard geluid wat we allebei signaleerden én mijn kapitein heeft eigenlijk altijd een idee of oplossing.
Wat nu? We dobberen vlakbij ondiepten en de wal bestaat hier uit fraaie rotsen. Die zijn nu echter in één keer van gaaf naar angstaanjagend gedegradeerd. Ik zie bij Koen iets gebeuren wat ik nog niet vaak gezien heb. Hij is uit het veld geslagen en gestresst. Ik ben daarentegen deze keer de rust zelve. Is dit een overlevingsautomatisme wat we hebben opgebouwd door al zo lang samen een team te vormen op deze paar vierkante meter?

We zetten onze opties op een rijtje. Kustwacht oproepen? Verder zeilen naar een veilige ankerplek (die er op korte afstand niet blijkt te zijn en op iets grotere afstand in ‘the middle of nowhere’ ligt)? En dat laatste is natuurlijk niet echt handig als we hulp van buitenaf nodig hebben bij een eventuele motor reparatie.
Terug zeilen naar Newport? Zeilen is eigenlijk überhaupt niet echt een optie want er staat nauwelijks wind. En wel stroming die ons een beetje richting de wal stuurt. In Newport is daarentegen wel alles voorhanden. Dat lijkt mij wel erg handig. En als we onderweg in de problemen komen kunnen we altijd nog de kustwacht of één van de vele sportvissersboten oproepen die bij een nabijgelegen ondiepte voor anker liggen. Die hebben allemaal meer dan voldoende power met hun twee, drie of vier buitenboordmotoren van een paar honderd paardenkrachten, om ons op sleeptouw te nemen. Hey, en er zal er heus wel één zijn die ons in geval van nood wil helpen. Twijfel, twijfel, twijfel, vooral bij Koen die het even niet meer weet. Ok, dan beslis ik deze keer: we gaan terug naar Newport. Dus dobberen we een paar minuten later naar waar we enkele minuten geleden nog vandaan kwamen. Het gaat heel langzaam, zo’n beetje tegen de stroom in, maar we kunnen redelijk koers houden. Totdat we in de riviermonding terecht komen. Daar wagen we het dan toch maar om de motor te starten en deze met een minimum aantal toeren als ondersteuning te laten draaien zodat we niet teveel verleieren door de stroming. We horen geen rare geluiden meer. Maar we kunnen pas opgelucht ademhalen als het anker van de HM uren later weer ingegraven is in de vette modder van de ankerbaai bij het stadje.

En dan moet het raadsel nog opgelost worden. Broer Do wordt gebeld. En ik plaats een berichtje op Facebook. We krijgen allerlei mogelijke euvels en bijbehorende adviezen: ‘een fuik of iets dergelijks in de schroef, gloeiplug afgebroken, zuiger kapot, drijfstang kapot, krukas-lager kapot, keerkoppeling aan gort, schroefas-lager stuk, enzovoort, enzovoort.’ Het is heel fijn om al deze raadgevingen te krijgen. En heel verontrustend… Sommige van de genoemde oorzaken zijn simpel te verhelpen, andere vragen waarschijnlijk om het uitbouwen van zo’n beetje de hele motor en/of een werf met een botenlift om onze iron lady uit het water te tillen.

Koen checkt alles wat binnen de mogelijkheden ligt van een boot in het water op een ankerplek. En vindt eigenlijk niets… Tja, wat boutjes en moeren aangedraaid, aandrijfas wat vaster en weer wat losser. Maar eigenlijk niks. We besluiten morgenochtend een proefvaartje te maken in de baai. Dan is het redelijk rustig weer. Als we niets meer horen gaan we verder en anders moeten we toch maar professionele hulp inschakelen. Wat ik eigenlijk een verkeerde term vind want mijn kapitein Handyman is zelf heel professioneel.
De vijfuur borrel is een beetje timide. We maken ons allebei toch wel zorgen. Wat natuurlijk geen zin heeft want we kunnen op dit moment niets aan de situatie veranderen. Maar hé, we zijn net mensen.

Na een wat onrustige nacht verloopt de proefvaart de volgende ochtend geheel naar wens. Geen getakketak, het motortje lijkt naar behoren te werken. Of is de wens de vader van de gedachten en zijn we daarom een beetje oostindisch doof?… Wat het ook is, we besluiten morgen verder te trekken. Een fantastisch zeilwindje wordt voorspeld, dus gaan met die banaan.

Zo gezegd zo gedaan. De zeiltocht naar de ingang van het Cape Cod Canal is heerlijk. De dag erna motoren we het kanaal door en een uurtje of vier naar Provincetown omdat er geen wind staat. De motor loopt als een zonnetje. Of toch niet helemaal? Misschien meer als zon met wat dreigende grijze wolken. Het klinkt een beetje rauw vanuit de motorruimte. Maar verder is alles weer als vanouds.
Provincetown is waarschijnlijk het meest tolerante dorp van de hele USA. Het is een vakantie-verzameloord van de lgbtq-gemeenschap. Wat zich in de straten vooral uit door heel veel homo’s, enkele lesbiennes, aankondigingen van travestie-theatershows en karaoke, regenboogvlaggen, fetisj- en wiet-shops en complimenten van voorbijgaande (knappe) mannen aan het adres van Koen voor z’n zebra-blouse. Maar ook schitterende huizen met bloeiende tuinen, enorme duinpartijen en zandstranden met zeehonden. Maar het is nog geen Maine, dus hop, na een paar dagen verder maar weer.
Met een goed weervenster proberen we zo noordelijk mogelijk in Maine uit te komen. Wat maar deels lukt omdat de wind het s’nachts al af laat weten en we niet teveel willen motoren omdat er nog steeds een onrustig gevoel in ons binnenste huist over de motor. Uiteindelijk landen we op een klein eilandje, Damariscove Island, waar we blij verrast worden door de ongerepte natuur en haar uiterst vriendelijke caretaker.

Maine zou het decor kunnen zijn voor de Polar Express. Of voor Anton Pieck-verhalen. Met donkere bossen (waar je on-sprookjesachtig doodgestoken wordt door muggen), uithangborden met gouden letters, mosgroen en bordeauxrood. Honderden eilandjes met puntige rotsen en ieniemienie strandjes. En duizenden lobster-potten (kreeften-fuiken) met boeitjes in alle kleuren in ieder water waar je vaart en evenzoveel lobster-restaurants.
Het is mooi, gemoedelijk, best toeristisch. En we varen er met een motor die toch anders klinkt dan een paar maanden geleden. Het blijft een terugkomend onderwerp van gesprek. En een terugkomend stemmetje in ons beider achterhoofd wat zorgt voor wantrouwen tijdens iedere mijl motor-gepoekel. Zelfs bij alleen het binnenvaren van een ankerplek na een zeildag of de paar honderd meter bij het ophalen van het anker. Het knaagt. En daarom hakken we de knoop door: die motor moet 100% zijn en daar gaan we alles aan doen voordat we verder gaan. En verder wil in dit geval zeggen terug naar zuidelijker staten van Amerika.

Koen denkt inmiddels te weten wat het euvel is. De keerkoppeling oftewel in auto-termen: de versnellingsbak. Hij doet nog wat navraag bij een lokale bootwerf in Kittery/Portsmouth waar we voor anker liggen. En na het checken van de versnellingsbak-olie die pas enkele maanden geleden ververst is en er nu zwart uit komt, lijkt zijn veronderstelling de juiste. Wat volgt is een zoektocht naar een nieuwe of gereviseerde versnellingsbak. Vele telefoontjes in binnen- en buitenland later blijkt het type dat we zoeken niet meer gemaakt te worden. De vervanger heeft net iets afwijkende maten. Dat is niet handig. Verder google’n dan maar. Uiteindelijk vinden we er één bij een soort groothandel in de UK die partijen maritieme en vliegtuig-onderdelen van onder andere de Navy opkoopt. Daar ligt een spiksplinternieuwe op het schap van 20 jaar oud maar nooit gebruikt. Ik mail en bel met de oer-Engelse Steve en na een korte onderhandeling maken wij het geld over en zorgt hij ervoor dat het ding zsm wordt verzonden naar Amerika. Vrijdag betaald, volgende week donderdag in de USA. Top!

In de tussentijd mogen wij gratis aan een privé mooringboei van James liggen. James klust aan zijn zeilschip op de ankerplek waar wij ook liggen en gebruikt zijn eigen mooring dicht bij het stadscentrum van Portsmouth voorlopig niet. Top! Want als er aan de motor gesleuteld wordt kunnen we niet varen. En dus ook in noodgevallen geen anker ophalen en verkassen.
In het centrum van het knusse stadje is een soort van stads-dock. Even vragen of we daar de dinghy mogen neerleggen als we aan wal willen. Ja hoor, dat mag. Het kost wel $10. Voor een hele dag? Nee, per uur… Niet top! Dat gaan we dus niet doen. We crossen even wat rond met de dinghy naar andere plekken. Maar zien eigenlijk geen mogelijkheden om het Veertje ergens veilig achter te laten. Om de hoek is wel een vissershaven met een prachtige nieuwe steiger waar je ook kunt tanken. Koen klimt erop en gaat op zoek. En loopt precies de juiste persoon tegen het lijf: de Director van de plaatselijke Port Authority. Een imposante man met aan zijn naam te zien Italiaanse roots die zo in een rolletje in The Godfather zou kunnen vertolken. Koen is niet zo snel onder de indruk van titels en postuur en krijgt het met zijn lieve blauwe ogen voor elkaar dat we de dinghy bij het fuel-dock mogen achterlaten als we de komende dagen de stad in willen. Top!

We halen de fietsen uit het vet. Maken leuke tochtjes, gaan winkelen en verkennen het stadje. Zo is wachten op onderdelen helemaal niet zo erg. Totdat Steve het beloofde tracking-nummer van het verzonden pakket niet mailt. Dan begin ik me toch een klein beetje zorgen te maken. En boos. Kom je afspraken nu gewoon na! Als ik op woensdag dan eindelijk de tracking ontvang blijkt het pakket pas gisteren (op dinsdag dus) opgepikt te zijn door FedEx. Wat!?! Grrrrr! Het zou vorige week vrijdag toch al verzonden worden?! Steve is ineens niet meer de vriendelijke, jolige Coronation Street Steve. En dan blijkt het pakket ook nog eens al meer dan 24 uur bij de douane in Londen te liggen. Een vriendelijke man bij de telefonisch helpdesk van FedEx belooft er achteraan te gaan. Maar nog eens 24 uur later ligt het er nog steeds. Er zit niet anders op dan af te wachten. De bloeddruk stijgt nog eens als het pakket vervolgens een dag later in Parijs blijkt te liggen. Maar uiteindelijk zien we dat het onderweg is naar New York. Ok, dat is in ieder geval al naar het juiste continent.
Nu durft Koen wel te beginnen met sleutelen. Dat wil zeggen met demonteren van de oude keerkoppeling. Hiervoor moeten eerst wat andere motoronderdelen en slangen van bijvoorbeeld de boiler gedemonteerd te worden. Nu de keerkoppeling eruit is vindt Koen ook de oorzaak van het getakketak in Newport: een kapotte demperplaat. Één van de veren is er compleet uit verdwenen, een andere helemaal afgesleten. Waarschijnlijk is in Newport die ene veer eruit geketst en dat heeft het terecht verontrustende geluid gegeven. Deze verheugende constatering brengt wel een volgende hindernis met zich mee: er moet een nieuwe demperplaat komen. Gelukkig is dat een vrij standaard exemplaar dat we hier in de USA kunnen bestellen. Koen vindt er één bij een webshop in Arizona. En mede door het tijdsverschil zou deze morgen al in Portsmouth moeten kunnen zijn. Het is bijna unbelievable, om 3 uur s’middags besteld, om half 10 de volgende ochtend op de fiets naar de Parcelroom om het ding op te halen. In minder dan 20 uur heeft dit pakketje ruim 3500 kilometer afgelegd. Het is een topdag, want ook FedEx heeft Portsmouth eindelijk kunnen vinden en de keerkoppeling kan dus ook opgepikt worden. Yeah!

De monteur kan verder aan de slag. Ik ga de was doen in een shabby wasserette waar ze meesterlijk goede wasmachines hebben die eindelijk eens echt heet wassen. Daar wordt deze admiraal blij van. Koen speelt ondertussen voor slangenmens in de motorruimte. Aan het einde van de dag is de HM weer ready for take off.
We zien ganzen in de overbekende V-formatie overvliegen. De vogels gaan voor de kou uit naar zuidelijker oorden. Een teken dat het voor ons ook hoog tijd wordt om naar het zonnige zuiden te varen. De nachten en ochtenden worden almaar frisser. Formule 1 kijken in de vroege ochtend moet al met warme sokken en een hoodie aan. Dus op naar Norfolk waar we ons Amerika-avontuur begonnen. Daar gaan we de Atlantic Intracaostal Waterway op. Een stelsel van rivieren, kanalen en binnenwateren (die hier zo prachtig ‘sounds’ worden genoemd) dat van Norfolk tot aan het zuiden van Florida loopt. Meer dan 1100 mijl lang. Volgens de boeken zouden wij het met onze 6 feet (1,8 meter) diepgang en net geen 58,5 feet (17,8 meter) hoge mast moeten kunnen bevaren. Sommige kanalen worden gegarandeerd tot 6 feet gedregd. Bijna alle vaste bruggen hebben een doorvaarthoogte van 65 feet. Dat moet kunnen. We zullen niet de gehele ICW varen. Delen gaan we buitenom, over zee, offshore. Anders gaat het allemaal teveel tijd kosten. En er staat nog zóveel op de Amerikaanse bucketlist: Charleston, Savannah, Saint Augustine, Daytona Beach, Cape Canaveral en last but not least Miami. Eens kijken wat er van deze ideeën in werkelijkheid weer allemaal terecht komt!…