Met z’n tweetjes, 29-05-2019

En dan zijn we onderweg. Begonnen aan de tocht die mij sinds de aankomst in Cuba al zorgen baart. Reden? Omdat ik de golven die we toen mee hadden liever niet tegen had… De tocht van Jamaica naar Puerto Rico, 535 mijl tegen wind, stroming en golven in.Maar ok, willen we in Bonaire komen dan moeten we toch eerst wat oostwaarts zeilen. Wij schatten in dat rechtstreeks vanuit Jamaica naar Bonaire niet te doen is. Voornamelijk omdat ten noorden van Bonaire een vette stroming westwaarts staat. En dus zijn we onderweg naar Puerto Rico. Samen, alleen met z’n tweetjes en de HM. Langs de zuidkust van Haïti en de Dominicaanse Republiek. We willen in die landen liever niet stoppen omdat er door grote armoede veel gebedel is en bij het inklaren corrupte officers. Omdat we zullen moeten kruisen verwachten we ongeveer 1000 mijlen te moeten varen en er 10 dagen over te doen. Aan de wind, hakkend in de golven.

We, of liever gezegd Koen want mijn maag laat dit soort activiteiten onderweg echt niet toe, houden familie en vrienden op de hoogte via ssb-mail. Mail die via onze radiozender wordt verzonden. Ik gebruik de verzonden berichten als basis voor dit blog. 

Maandag 6 mei 2019

Zondag 5 mei om half 6 met opkomst zon vertrek. We gaan zo vroeg om nog even de ‘s nachts waaiende katabatic wind mee te pikken. Dat is een matige aflandige wind voordat rond 8.00 uur de straffe oosten wind begint. Kunnen we nog ff een paar uur rustig aan beginnen. Het werd dus motor zeilen tot 9.00 uur. Toen kwam er 20 knopen wind uit oost en lekker aan de wind richting 75 grd. We varen met 4-5 knopen flink hellend naar bakboord. Ik heb de raampjes rond de buiskap met duck tape afgeplakt zodat het buiswater niet onder de buiskap komt. Het werkt, we houden het redelijk droog in de kuip. In de middag zwakt de wind iets af, maar we kunnen nog steeds 75 grd varen. Om 18.00 uur eten. Yvonne heeft voor 3 dagen eten in het voren gemaakt. Pastasalade met stukjes tonijn (uit blik), verse wortelstamp met stukjes katenspek en nasi met Jamaicaanse kip. Om 19.00 ssb-netje met medezeilers vrienden. Één zit op St Maarten en de ander zeilt van hier onderweg naar Bermuda. Al 5 dagen onderweg. Voor het sociale contact, snap je? Ook een veilig idee dat we elke avond even iemand kunnen spreken. Eerste 28 uur 116 mijl gevaren. Niet slecht en al ruim 90 mijl opgeschoten. Het moeten laveren gaat niet heel slecht. Nu is er een watertank in een bank lek en heeft alle kussens die erop liggen nat gemaakt. Gelukkig zoet water maar zie het maar eens droog te krijgen in deze kleine ruimte. Buiten hangen is al helemaal geen optie. Dan zijn de kussens binnen no time geheel zout nat. Positie 18.10N, 074,50W. 16-20 knopen wind uit ZO. Golfhoogte 2 meter en lastige korte golfjes. Het zonnetje komt weer door en het is al 30 grd. 930 lokale tijd. Groetjes Yvonne en Koen

De eerste dag is de wind ons echt heel gunstig gezind. We koersen 75 graden richting Haïti. En kunnen een heel lang rak maken voordat we overstag moeten. Het waait flink, 20 tot 24 knopen (windkracht 5 tot 6 Bft). Bakken met water spoelen over het dek en lopen soms tegen de ruitjes van de buiskap omhoog. De golven tillen onze ‘zwaarwichtige’ dame moeiteloos enkele meters omhoog. Soms komt ze precies tussen twee golven in weer neer in een diepe ‘kuil’ en steigert vervolgens als een briesend paard tegen de volgende golf in omhoog. Hakt er met de boeg doorheen. Ons huis heeft het zwaar te verduren maar slaat zich er daadkrachtig doorheen. Zo ook haar bemanning. De stemming aan boord is door de gunstige koers opperbest. Mijn zorgen worden met de afgelegde mijl kleiner en Koen geniet, zoals altijd wanneer de zeilen zijn gehesen, met volle teugen. In de nacht draaien we diensten van 3 uur. We hebben een nieuwe plek voor onze slingerbedjes bedacht. Niet zoals eerder op de bank in de kajuit, maar op de grond in het gangetje naar de achterhut. Het is er smal zodat je er in een hellende boot geen kant op kunt en qua geluid ligt het rustiger dan in de kajuit. Alleen als de motor moet draaien is het er erg warm. Je ligt er namelijk tegen de motorruimte aan. En alhoewel die geïsoleerd is lijkt het wandje waar je tegen aan ligt wel een knuffelmuur uit het subtropisch zwemparadijs van Centerparcs. Degene die wacht draait kan nu in het slingerbedje in de kajuit liggen. Als buiten alles voorspoedig loopt tenminste… En dat doet het vooralsnog. Taurus, de windvaanstuurinstallatie, doet het top. Ons stiertje is onvermoeibaar en houdt de HM uitstekend op koers. 

Binnen is het een zooitje. Door de lekkage van de watertanks liggen de kajuitkussens her en der verspreid om te drogen. Voor zover dat lukt in een van zilte lucht vergeven boot… 

Koen zorgt voor de broodmaaltijden, ik voor de warme avondhap. En wat ben ik dan blij met de uurtjes zweten in de keuken die ik voor vertrek heb doorstaan. Ik hoef alleen maar een maaltje op te warmen om een complimentje van de kapitein in ontvangst te mogen nemen. 

Dinsdag 7 mei 2019

Hallo lieve mede reizigers op de wal. Bij jullie alles goed? Hier z’n gangetje. Ik zal het kort houden. Nu 16.55 Amsterdam, 9.55 uur lokaal. De zon breekt nu pas door. Hele nacht goede wind gehad. We passeren nu het eiland Ile la Vache, hoort bij Haiti. We zeilen 14 mijl zuidelijker dan het eiland voorbij, richting 75 grd. Nog steeds aan de wind, 17-22 knopen zuid-oost wind. We lopen ruim 5 knopen, dat vinden we mooi met zoveel grote golven tegen. De ducktape laat op veel plaatsen los van de buiskap, dus met flinke binnenkomende golven, wordt hier alles steeds zouter en natter. Zout water in de kleren en handdoeken en kussens droogt niet op dus blijft heel vies klammig aanvoelen. Maar dat terzijde. We hebben goede slaap/wacht rime en voelen ons ok. Yvonne is nu met haar ochtendslaapje bezig. Ik sta hier weer acrobatisch te typen. Heerlijk vermoeiend. Taurus stuurt ons perfect de goede kant op. Al 224 mijl gevaren en 158 mijl dichter bij ons doel. positie 17.50N, 073.41W, groeten

Het is erg warm gedurende de tocht. De zon brandt van ‘s morgens vroeg tot aan het moment dat de brandende planeet in de vroege avond weer achter de horizon verdwijnt. De zonsondergangen zijn de ene keer teleurstellend omdat er een wolkenband op de einder ontstaat, de andere keer oogstrelend als hemel en zee in vuur en vlam lijken te staan wat vervolgens overgaat in pastel roze en lila. We blijven zoveel mogelijk in de schaduw van de bimini en toch wordt mijn koppie roder en roder. Eigen schuld! Een dag geen zonnebrand gesmeerd… 

We doen eigenlijk heel veel niks. Zijn een beetje duffig en lui van de zeeziektepleisters. Maar in ieder geval niet zeeziek. Ik tuur over het water op zoek naar dolfijnen. Of een walvis, dat zou pas echt gaaf zijn. Maar al wat ik zie is diepblauw water, schuimende golven en vliegende vissen. Binnen beoefenen we acrobatiek. Rechtop blijven op een hellende vloer. Maar wel een redelijk stabiele helling waardoor het bewegen op de boot veel minder lastig is dan als we ‘voor de wind’ varen en de HM door de golven alle kanten op wordt gesmeten. 

Woensdag 8 mei 2019

Goedemorgen allemaal, het is weer zonnig hier, 32 grd, 10.45 uur lokaal. positie 18.02N en 072.28W. 3,2 knopen snelheid bij 12 knopen wind. In deze hoek van Haïti waait het niet zo hard en zijn de golven dus ook niet zo ruw. Vandaar dat we ver deze ‘kom’ ingevaren zijn, even een beetje bijkomen. Misschien dat we toch een dagje ons anker uitgooien in een baai in de Dominicaanse Republiek. Even bijkomen en eten voorbereiden voor de volgende dagen. En een brood bakken. Tijdens het varen is dat geen lolletje. Contact krijgen met een e-mail server (via de radiozender) op een kuststation is nogal lastig. De meeste kans op verzenden post is in de late middag, ik probeer het bijna elke paar uur. Verder alles goed hier. Totaal gevaren 335 mijl en 226 mijl hemelsbreed vanaf ons beginpunt op Jamaica. Nog niet gevist. Er drijft teveel Sarragossa wier. Do, wil je eens even uitzoeken waar dat vandaan komt en hoe dat ontstaat? O ja, we varen dus de hele dag onder een flinke hoek, of over stuurboord of over bakboord. Het spelletje van Jandino in die scheve kamer met Joling en Gordon is er niks bij. Maar er stroomt geen zeewater meer door de ontluchting naar de watertanks. De ontluchtingskanalen heb ik veranderd. Ook de diesel ontluchting aangepast dus is wel veilig nu. Nu nog proberen te versturen. groeten

De mildere golfslag en afname van de wind zorgen voor rustiger vaarwater. De onstuimige zee is veranderd in een soort IJsselmeer met korte venijnige golfjes. Een boel geklots en gebonk, maar ach verder wel relaxed.

Er drijft enorm veel, wat wij steeds gedacht hebben Saragossa-wier te heten, maar het blijkt Sargassum-wier te zijn. Hele geelgouden voetbalvelden worden door de HM in tweeën gesneden en het dek ligt er vol mee. Het begon tijdens de Atlantische oversteek en lijkt iedere zeiltocht meer en meer te worden. Is dit een plaag? Schadelijk voor de natuur? Op zo’n moment mis ik internet en kan mijn nieuwsgierigheid niet direct bevredigd worden. Het is in ieder geval schadelijk voor onze visvangst. Als Koen de hengel uitgooit worden we al na enkele minuten blij verrast met het welbekende ‘prrrrrt’. Maar het blijkt telkens weer wier te zijn wat we hebben gevangen. Moedeloos wordt Koen ervan. Als we op een later tijdstip weer kunnen googelen blijkt het Sargassum zeer zeker schadelijk voor de natuur. Het spoelt aan op stranden waar het het overige leven totaal verstikt. En daarnaast gaat het ongelooflijk stinken. Wij hebben de afgelopen maanden al veel stranden gezien die vol liggen met het uitdrogende wier. Het blijkt toe te nemen door de klimaatverandering, gebruik van kunstmest, opwarming van de aarde. Wij zitten nu al een paar jaar elke dag met onze neus in de natuur. En meer en meer blijkt wat voor een puinhoop we er met z’n allen van maken. Het is een zonde…

Donderdag 9 mei 2019

Alweer 5 dagen onderweg. We liggen nu bij Bahia de las Aguilas voor anker. In de pilotboeken staat dat dit het mooiste stukje kust is van de Dominicaanse Republiek. Het zal best kunnen. 5 km wit strand, slechts 1 strandrestaurant en 1 klein vissertje met buitenboordmotor te zien. Verder rotsen tot in zee en het anker op 10 meter diepte zo zien liggen. Kraakhelder kristalblauw water. We liggen 1 kilometer uit de kust omdat we vannacht voor anker gingen en het was stikke donker dus zodra onze diepte meter onder de 10 meter aan gaf, gelijk het anker gedropt en gaan slapen om 5.00 uur. Nu de kuip alweer zoutloos gemaakt, watertank bijna weer dicht en vanmiddag relaxen en snorkelen. Schijnt ook zeer de moeite te zijn. Maar er staat nu een nog steviger wind dan we al gehad hebben (meer dan 25 knopen wind) dus misschien blijven we hier nog een dag langer. We liggen illegaal, hebben ons niet ingeklaard en wachten totdat de coastguard zelf komt in een geleend bootje van een lokale visser, want zelf heeft de douane/kustwacht geen boot. Geen straf om hier te liggen. Yvonne maakt weer 4 lekkere maaltijden die we straks alleen maar op hoeven te warmen. We zijn nu halfweg de trip, dus zeker nog 4 volle etmalen varen. En ze heeft al een lekker vers brood gebakken. Positie 17.49N, 071.38W.

De gebroken nachten blijven, in ieder geval voor mij, geen pretje. Het is absoluut niet mijn grote hobby, ik blijk er fysiek gewoon slecht tegen te kunnen. Met zeurende hoofdpijn en een beetje chagrijn als gevolg. Als Koen ‘toch maar een dagje ankeren op de Dominicaanse Republiek’ voorstelt roep ik dan ook gelijk ‘jaaaa!’. Even bijslapen, even rust, even geen gewiebel en gehobbel. 

Bahia de las Aguilas ligt ongeveer op onze huidige koers en we hoeven er dus niet echt heel veel extra mijlen voor te maken. In de avond krimpt de wind een beetje en daardoor moeten we de laatste mijlen helaas toch nog motoren. Het is donker. Heel erg donker. Alles om ons heen is zwart. Ik zie geen verschil tussen land, zee en hemel. We navigeren en vertrouwen compleet op onze elektronische kaarten en de dieptemeter. Die laatste gaat dan ineens ook nog eens kuren vertonen en geeft niets anders meer aan dan ‘deep’. Na enkele keren uitschakelen en weer aan verschijnen er gelukkig weer dieptemeters in beeld. We vinden het allebei behoorlijk spannend, dus zodra de dieptemeter op 8 staat, en het water dus ongeveer 10 meter diep is omdat de dieptemeter de diepte onder onze kiel aangeeft, laat Koen het anker vallen. Ik schakel het ankeralarm in en we gaan lekker slapen. Als ik vroeg in de ochtend ontwaak ben ik echt heel benieuwd waar we ergens terecht zijn gekomen. Het is in één woord prachtig. Een enorme baai met kilometers wit strand, kraakhelder water en slechts 1 klein vissersbootje. Het is (bijna) alleen op de wereld met z’n tweetjes. In een werkelijk paradijselijke omgeving. Maar zelfs in het paradijs is er werk aan de winkel. Koen gaat aan de slag met de lekkende watertank en krijgt deze goed dicht. Lang leve de kit. Ik bereid drie maaltijden voor door crea-bea met het nog aanwezige ‘blikvoer’, een restje pompoen, rijst en pasta te goochelen. En een lekker vers brood bakken natuurlijk. Het geurt heerlijk in de HM. En dan is het tijd voor ontspanning. Beetje snorkelen, lezen, luieren. Lekker samen zijn want we hoeven nu geen wachten te draaien waarbij de één slaapt en de ander waakt. De feestvreugde wordt enigszins gedempt als ik mijn hoofd in de slaaphut, voor in de punt van de boot, steek. We wisten al dat er kleine lekkages zaten. Bij het luik, de ontluchting en soms langs de wandjes een paar zoutwaterstrepen als we water over het dek hebben gehad tijdens het zeilen. Daarvoor tref ik altijd voorzorgsmaatregelen. Waterdichte hoeslakens over de matrassen zodat deze niet nat druppen. Maar nu hebben we zoveel buiswater gehad dat alle voorzorgsmaatregelen niet hebben mogen baten. Het zoute water is langs de matrassen omlaag gelopen en heeft zich vastgezogen in de beddenlakens. En uiteindelijk natuurlijk ook in de matrastijken. Gvd…  We kunnen nu alles proberen te drogen, maar uitwassen kunnen we die grote zware dingen hier nu niet. En bovendien hebben we nog honderden mijlen te gaan waarbij wederom duizenden liters van het zilte nat over het dek zullen vloeien. Ik doe gauw de deur van de slaaphut weer dicht. En probeer het ook in mijn hoofd achter een voorlopig gesloten deur te plaatsen. In Puerto Rico gaan we het wel oplossen. Niet meer aan denken en zorgeloos genieten van dit moment. Eerst snorkelen. Zover je kunt kijken, en dat is ver in dit natuurlijke zwembad, liggen er bergjes koraal op de zandbodem. Mooi, onaangetast, kleurrijk. 

Morgenvroeg, net voor zonsopkomst vertrekken we weer. Dan is er nog nauwelijks wind en kunnen we de eerste uurtjes motorend uit deze baai komen om vervolgens de meest zuidelijke punt van de DR te ronden. We zijn ongeveer halverwege.

Vrijdag 10 mei 2019

Hoi hoi, alles goed. Vanmorgen 4.45 uur vertrokken. De wind is iets minder en we gaan lekker. Nu 17.45 uur. Positie 17.38N, 071.11W. Groetjes van ons

We besluiten, op advies van één van de zeilkennissen die we dagelijks op ons radio-netje spreken, om de zuidelijke punt van de DR niet te ronden, maar tussen het zuidelijkste eiland en het vasteland door te zeilen. Het is een mooi zeiltochtje langs indrukwekkende roestkleurige rotswanden. Door lichtblauw water. Vrij ondiep en christal clear. Achteraf bezien hadden we waarschijnlijk beter de punt kunnen ronden want de wind was ons nu niet heel gunstig gezind waardoor we enkele slagen moesten maken en dus extra mijlen hebben gemaakt. Maar het was een soort vakantie-dagtochtje en de moeite waard. We zeilen nu ten zuiden van de DR in een gebied waar volgens de weerberichten over het algemeen minder wind staat en ook de zee is er wat minder hobbelig.

Zaterdag 11 mei 2019

We gaan weer lekker. Gistermiddag werd de wind steeds minder en in de avond hebben we de motor gestart omdat we nog maar 1,5 knopen gingen (2,5 km/u). Gister totaal 85 mijl gevaren en slechts 55 mijl dichter bij ons doel. Kan gebeuren. Nu weer snelheid, bijna 5 knopen en weinig door stroom teruggezet. Dus vandaag belooft een goede dag te worden, maar dat weten we pas morgenvroeg, hihi. Ik ga toch eindelijk maar proberen te vissen ondanks het vele gras. Lokale tijd 11.00 uur, positie 17.26N en 070.36 W voor de liefhebbers. In een strakke lijn nog 197 mijl te gaan. Alles goed aan boord. De kussens nog niet geheel zout en de kuip ook nog niet. De enige schade is dat de pikhaak weg is. Weggeslagen door de fokkeschoot tijdens overstag gaan. Ons schepnet wat normaal onder de zonnepanelen hangt, was weg zagen we toen we donderdag voor anker lagen. Gelukkig zinkt hij meteen en was voor anker liggend losgeschoten. Ik kon hem zo op 10 meter diepte zien liggen en oprapen. De watertank ook weer lekdicht, dus vandaag weer water maken. Groetjes xx

De wind komt niet meer boven de 18 knopen, de zeegang is stukken rustiger en het zeilen gaat daardoor relaxed. Wat iets minder relaxed is, is dat de windrichting meer zuidoost is en dus minder gunstig en dat de stroming ons (mede door een lagere kruissnelheid) wat meer ongunstig opzij zet. We gaan lekker maar schieten hemelsbreed minder lekker op. We krijgen weinig buiswater over het dek en in de kuip. We varen nog wel altijd tegen de golven in en dat betekent de hele dag een zoutwater-spray om de boot. Daarom is alles weer plakkerig en zilt. Inclusief mijn lijf. Ik vind het verschrikkelijk. Voordat ik mijn eerste slaapdienst om 20.00 uur in ga douche ik me af met heerlijk zoet water. Maar als ik ben afgedroogd voelt mijn lijf toch nog plakkerig. De gebruikte handdoek is buiten gedroogd met als gevolg: ook zilt. Mijn humeur is beneden nul en niks is goed. Ik haat zout water. Ik haat zonnebrandcrème. Ik haat gebroken nachten. Ik wil lekker verse groenten eten en hagelslag op mijn brood. En zelfs als Koen voorstelt nog een illegaal stopje te maken op de DR kan dit geen lach op mijn gezicht vertonen. Ik ben er gewoon even helemaal klaar mee. 

Zondag 12 mei 2019

Vandaag niet veel te melden. Mooie zeildag, leuk windje en we gaan vannacht voor anker op Isla Saona, een natuurpark eiland op de zuid-oost punt van de DR. Schijnt heel mooi te zijn. We laten het nog wel weten. Nu 19.00 uur, positie 17.53N en 069.16W. Als er iemand een vraag of opmerking heeft, dan mag je die gerust aan Do stellen, dan stuurt hij die wel weer naar ons. Of zelf sturen. Af en toe een mailtje terug krijgen vinden we heel leuk. Al is het maar dat we iets uit Nederland horen. Is het vandaag moederdag? Gefeliciteerd alle moeders! Groetjes

We gaan dus nogmaals ankeren. Wederom arriveren we er in de nacht. Vorig seizoen zwoeren we het in het donker aankomen nog rigoureus af. Worden we nu al echt een beetje ervaren wereldzeilers? Nou ja, het blijft spannend. Navigeren op uitsluitend de elektronische kaarten zonder live beeld bij de omgeving. Maar het rustig (door) kunnen slapen lonkt en dus plonst rond 3.00 uur het anker in de zandbodem voor Isla Saona, een eiland aan de zuidoost-kust van de DR. Vlak water, geen deining, weinig wind, onze majesteit in de ruststand. En haar bemanning ook. 

Maandag 13 mei 2019

18.00 uur lokale tijd, locatie 18.11N, 068.46W. We liggen (wederom) illegaal voor anker bij Isla Saona, Dominicaanse Republiek. Een nationaal park, heel veel palmbomen, witte stranden, helder turquoise water. Van 10 tot 16 uur heel veel bootjes met toeristen, nu helemaal rustig, niemand meer te zien. Een mooi plekje op deze aardbol. En daarom maar besloten om morgen ook nog te blijven (als er geen guarda frontera komt tenminste die ons weg stuurt omdat we niet ingeklaard hebben…). Vandaag de boot weer een beetje ontzilt, rondje gevaren met de dinghy, Koen heeft het rood/groen boordlicht voor op de punt gerepareerd (was zout water ingelopen en daardoor zekering door gebrand), brood gebakken. Koen gaat zo pannenkoeken bakken. Onze etensvoorraad begint namelijk wel enigszins te slinken na ruim een week niet aan land. We hopen op een mooie zonsondergang en misschien nog een visje aan de hengel tijdens de schemer. Groetjes, KeY

Isla Saona is een ansichtkaart. Overdag veel toeristenboten, in de avond rust. Wederom alleen met z’n tweeën, met de krekels, het ruisen van de zee, de zon die de hele omgeving van minuut tot minuut van kleur doet veranderen. In de ochtend honderden vlindertjes rondom de boot, alsof we met confetti welkom worden geheten op deze nieuwe dag. We vieren mijn verjaardag. Helaas zonder cake of gebak want ook de eieren zijn inmiddels op rantsoen aan boord. Maar met een gin-tonic, genietend van één van de laatste idyllische ankerplekken waar we dit zeilseizoen samen zullen verblijven. Enkele maanden geleden hebben we na veel wikken en wegen namelijk een lastig besluit genomen. Ik gaf toen aan eigenlijk even een beetje zeil- en reismoe te zijn. Dit leven is schitterend, avontuurlijk, maar voor mij is 365 dagen reizen per jaar even ‘too much’. Koen daarentegen kan het allemaal niet lang genoeg duren. Ik heb ook nog altijd enigszins last van heimwee, mis de ongedwongen gezelligheid met familie en vrienden. En niet onbelangrijk: ik mis werk. Ik mis het deel uit maken van iets groters, samen aan iets bouwen, ook eens met andere dingen bezig te zijn dan wat er in de zeilerswereld speelt. In Cuba besloten we daarom dat ik het hurricane-seizoen in Nederland ga doorbrengen. Koen blijft in Bonaire en later Curacao. Gaat daar groot onderhoud aan de HM oppakken. We hebben het afgelopen jaar veel van onze dame gevraagd, niet alleen zeilend maar simpelweg al door er 365 dagen per jaar op te wonen. En dat begint z’n sporen na te laten. Ik ga werken in Nederland. Hoogstwaarschijnlijk komt Koen mij in november gezellig ophalen in Nederland en vervolgen we ons avontuur vanaf december samen op de HM richting Colombia en Panama. Het is natuurlijk best een dingetje. Na 2,5 jaar 24/7 samen, nu meerdere maanden 24/7 ver van elkaar. Maar we hebben er allebei vrede mee, kunnen even ieder ons eigen ding doen en dan samen weer verder met onze gezamenlijke droom. Maar eerst nog twee etappes naar Bonaire. De één na laatste, van Isla Saona naar Puerto Rico moet een eitje worden. Slechts 150 mijl af te leggen (90 mijl hemelsbreed maar we moeten nog steeds kruisen), één nachtje doorbijten.

Gisteravond ving Koen een aasvisje van een centimeter of 15. Voordat we naar bed gingen verder geen resultaat. Hij heeft de hengel met het aasvisje vannacht uit laten hangen. Voordat we vroeg in de ochtend anker op gaan moet ie natuurlijk binnengehaald worden. “Yvon! Ik heb beet! Wow hey, een mooie red snapper!” Het brommende humeur van vroeg uit de veren is gelijk omgeslagen naar een breedlachend en stralend gezicht van mijn wederhelft. De puts en het fileermes worden direct tevoorschijn gehaald en een kwartiertje later ligt er een heerlijk vismaal in de koelkast. Dat wordt morgen bij aankomst in Puerto Rico smullen!

We beginnen met een kalm briesje. We mijmeren nog even over de onverwacht mooie Dominicaanse Republiek. Die komt zeker op de wish-list voor een ander seizoen. Voor het eerst sinds ons vertrek vanuit Jamaica zien we een andere zeilboot. Ongeveer tegelijk met ons vertrokken van een ankerplek enkele mijlen verderop. We laveren allebei langs de kust van Isla Saona en het is leuk om er voor onszelf een competitie van te maken. Bepalen wij de momenten van overstag gaan beter? Is onze kruissnelheid beter? Hebben wij onze zeilen beter getrimd? Het lijkt in het voordeel van ons te beslissen. We zien de andere boot al bijna niet meer, zover liggen we al voor. Ons laatste rak langs de zuidkust van het eiland komt precies goed uit. We kunnen de zuidoostpunt net ronden, de vanuit de landtong mijlen uitlopende ondiepte is diep genoeg om doorheen te zeilen. We hebben de stroming mee en gaan als een speer. Het log geeft 5, 6, 7 knopen aan. En dan worden we plots onhoog gegooid en opzij en naar links en naar rechts. We zijn in een enorme klotsende ondiepte terecht gekomen. Een gebied waar twee stromingen bij elkaar komen. Golven vanuit noordoost in 700 meter diep water die hun broertjes en zusjes vanuit zuidwest in 15 meter diep water ontmoeten. Met grote kracht tegen elkaar opboksen. En daarbij geen rekening houden met een walnootje genaamd Heavy Metal. Oei, wat doen we? Terug is geen optie. We hebben nu een stroming van 2,5 knoop mee. Om uit de onstuimige, met puntige golven gevulde wastobbe te komen moeten we de huidige koers nog minstens 5 mijl vervolgen. We zetten de motor bij en hotseklotsen een uur lang verder. Als we in het 700 meter dieptegebied komen is het ergste voorbij en kunnen we weer zeilen. Pffff, dat was niet zo’n handige actie. Daar hadden we even niet goed genoeg bij nagedacht want dit was natuurlijk voorspelbaar. 

Daarna neemt de wind helaas steeds verder af. We zitten iets te noordelijk waardoor we in de luwte van Puerto Rico terecht zijn gekomen waar het bijna windstil is. De westelijke stroming zet ons ook nog eens een graadje of 15 tot 20 opzij. Motorzeilend komen we 2,5 knoop vooruit. We hebben namelijk geen zin om heel veel toeren te draaien. Het wordt op deze manier nog wel spannend of we het wel gaan halen met één nachtje doorvaren. Of gaan het weer in het donker aankomen?

Gelukkig zijn we in het begin van de avond weer zuidelijk genoeg om wind op te pikken. Gedurende de nacht trekt die alleen maar aan en ruimt steeds verder naar zuid. Om in Puerto Real op Puerto Rico aan te komen wordt onze koers steeds meer halve en in de ochtend zelfs ruime wind. Het wordt tijd om weer kleding aan te trekken. We komen weer in de bewoonde wereld. Gaan ons eigen kleine wereldje van enkele tientallen vierkante meters en met twee bewoners weer uitbreiden met de ‘echte wereld’. De HM gaat in de hoogste versnelling en met ruim 6 knopen lopen we net na de middag de baai van Puerto Real binnen. Inklaren, HM ontzilten, beddengoed wassen en proviand aanvullen. Daarna wachten op een goed weervenster om naar Bonaire over te steken. En in de tussentijd nog even genieten van één van mijn favoriete eilanden: Puerto Rico. Behulpzame mensen, in voor een praatje, trots op hun eiland. Geen bijbedoelingen om geld aan ons te verdienen. Wat een verademing, wat een rust om hier rond te wandelen. 

Donderdag 16 mei 2019

Vanmiddag aangekomen in Puerto Rico. Al met al een, vooral in de eerste dagen zilt, maar ook voorspoedige tocht. Met een paar magnifieke illegale stops op de Dominicaanse Republiek. Nu de HM weer op orde brengen en inkopen doen want de koelkast is na 11 dagen toch echt bijna leeg. Gisteren gelukkig nog een mooie red snapper gevangen 🙂   X KeY

Na minder dan een week, een mooie snorkeltrip met ongelooflijk veel en grote paarse waaiers en zwart koraal, bevoorrading bij de Pueblo-supermarkt, gasfles vullen en dieselvoorraad tegen 0,75 cent per liter aanvullen later, dient zich al een goed weervenster aan om te vertrekken. Het wordt een snoepreisje van 425 mijl. Met een knik in de schoot en later ruimend naar halve wind. Kalme zeegang, 10 uurtjes motorzeilen omdat er dan toch echt té weinig wind staat en een één na laatste dag waarop we ons snelheidsrecord verbreken. 163 mijlen leggen we dan in een etmaal af! Dat zijn er gemiddeld genomen bij ons 100… Met als gevolg dat we 18 uur eerder aankomen dan gepland. En we concluderen dat, in ieder geval in dit geval, een goede voorbereiding het halve werk is. Onze tocht is geheel volgens planning verlopen. We koersten af op een knik in de stroming die met een enigszins golvende beweging vanuit oost naar west in het zuidelijk deel van de Caribische Zee loopt. We pikten de juiste stroming op, hadden ruim een knoop stroom mee, wind vanuit oost en niet teveel vanuit zuidzuidoost, zagen regelmatig hoge zevens en zelfs achten voorbij komen op de snelheidsmeter en liepen ruim 6,5 knoop gemiddeld. We wisten niet wat ons overkwam. Onze HM in de racemodus. En wij op tijd op Bonaire om onze racende Max op het circuit van Monaco weer bijzondere acties te zien vertonen. 

En nu terug naar de slowmodus. Een paar weekjes vakantie op Bonaire. Samen. Met z’n tweetjes. Genieten. Met z’n tweetjes.

13 gedachten over “Met z’n tweetjes, 29-05-2019

  1. Jeroen Beantwoorden

    Jeetje wat een verrassende wending, maar wel heel begrijpelijk. Lees met zo veel plezier jullie verhalen,geweldig!
    Veel plezieren geluk verder. Groeten bemanning Reed van Batavia, Grave

  2. Paul & Marion Beantwoorden

    Hoi hoi, een “gezouten” reis achter de rug :). We zien ook een nieuwe carriere voor jou , Yvonne. In de viswinkel zullen je geleerde skills niet misstaan!! Heerlijk om telkens opnieuw weer jullie belevenissen een beetje mee te mogen maken.
    Nu heerlijk genieten van de mooie wereld op Bonaire en van elkaar. Tot snel weer, lieve groetjes van ons

  3. Ernst Beantwoorden

    Hey globetrotters,
    Ook vanuit Portugal weer een reactie. Moedig maar lastig besluit, daar zal heel wat gepraat aan vooraf gegaan zijn. Prachtig verhaal over weer een mooie tocht
    Heb het goed daar samen en sterkte voor de tijd daarna. Houd ons op de hoogte!

  4. Peter Beantwoorden

    Owww wat een mooi verhaal weer , spannend en vol avonturen bij deze overtocht . Begrijpend dat Yvonne besluit om even
    bij te tanken in voor haar de juiste omgeving na 2,5 jaar dobberen samen ons petje gaat af hoor 😉 Koen zal zich vast wel vermaken
    met klussen en van het mooie eiland .
    We hopen jou Yvonne en later ook met koen te zien in Nederland .

    Big Hugs and kisses
    Monique en Peter

  5. Roni Beantwoorden

    Ik vind het zo verdrietig dat jullie elkaar zo lang zullen missen. Maar voor ons is het óók verdrietig: “Wij moeten nu je mooie verhalen missen”…..
    xxx

  6. wilma Beantwoorden

    wat een verhaal weer op deze hemelvaart ochtend. ben er stil van.nou ja hoef ook niet te praten er is alleen molly.maar wens jullie succes zie je in venray en koen ook succes e met werk daar aan de hm.dikke kus wilmolger

  7. Carolien Beantwoorden

    Super verhaal, met tranen in mijn ogen zit ik te lezen.
    Veel Geluk Hoop en Liefde na deze moeilijke beslissing.
    Yvonne jou zien we heel snel in Nederland. I Heerlijk knuffelen.
    Koen heel veel sterkte met het herstelwerk aan de boot.
    Geniet deze weken nog van elkaar.
    Stevige knuffel en tot ziens. Peter & Carolien

  8. Andrea Beantwoorden

    Ja, geniet maar fijn met z’n tweetjes. Het zal moeilijk genoeg zijn, straks: twee alleentjes.
    Ik ben benieuwd hoe je het gaat doen Yvonne.
    Voor nu veel genieten.
    Tot gauw!
    Andrea

  9. De vand@@ltjes Beantwoorden

    Wat een verhaal weer, in 1 teug gelezen zoals altijd.
    Geniet van elkaar de weken dat jullie samen zijn.
    Yvonne wij zien jou in juni op Schiphol, heerlijk om jou na een lange tijd weer te zien maar weten ook hoe moeilijk dit besluit voor jullie moet zijn geweest.
    Dapper van jullie beide.

    Dikke kus van ons

Laat een antwoord achter aan Carolien Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *