Halleluja! Praise the Lord or Rum or Weed? 12-04-2018

“Relax my friends!” Dat zijn de eerste woorden die we te horen krijgen als we voet aan land zetten op het eiland Bequia (uitgesproken als Bekweej). Het zijn de woorden van marktkoopman en rastafari ‘The President’ die ons tegelijkertijd een stuk overheerlijke mango in de hand duwt en meedeelt dat hij de beste groenten en fruit van het hele eiland heeft. En wat hij niet verkoopt dat heeft zijn buurman, genaamd ‘My Brother’, wel.

Na een bijzondere nacht doorzeilen vanuit Saint Lucia, een tocht die begon met stilstand, vorderde met een slakkengang en eindigde met een eindspurt, willen wij eerst even gaan inklaren. Het was weer een mooi avontuurlijk zeiltochtje. Bij vertrek uit Rodney Bay op Saint Lucia zeil ik de HM zo een visnet in. We vertragen en vallen stil. En dan zien we het boeitje met een lampje er op… oh, oh, een visnet… We durven geen motor te starten, bang dat het net in de schroef verstrikt raakt. Maar gelukkig zijn wij lucky bastards 🙂 . Koen draait de boot precies de goede kant op, het net zat waarschijnlijk alleen om de kiel en we zien het ‘plop’ onder de boot uit schieten. Zweetdruppels van het voorhoofd vegen en verder!
Prachtig zeilweer en een dito gangetje, veel zon en 18 knopen ruime wind. Als de avond valt ga ik slapen, nou ja, liggen en rusten. Ik hoor dat Koen de motor start. “Vreemd”, denk ik, “we zeilden net zo lekker”. Maar ik ben te lui om op te staan en halsstarrig druk met in slaap vallen, dus ik blijf maar liggen in het slingerbedje. Als mijn slaapdienst er op zit zie ik pas waarom de motor bij staat. Er staat een flinke stroming, zo’n 2 knopen, waar we recht tegenin moeten. Bovendien is de wind afgenomen tot een knoopje of 6 tot 8, voor de HM véél te weinig. We besluiten maar aan de loefzijde (de oostkant) van Saint Vincent naar het zuiden te varen. Met deze stroming en weinig wind aan de lijzijde schiet het namelijk niet op. En dan attendeert Koen mij op de tweede reden om de motor te starten. Op het zwemplateau ligt een joekel van een tonijn die Koen in z’n eentje naar binnen gehengeld heeft! Woepie! Wat een lief toppertje toch! Mij gewoon door laten slapen en ‘only the lonely’ de fikse klus klaren en hiermee zorgen voor vier dagen tonijn als lunch, bij de borrel en diner.

Gedurende de nacht trekt de wind gelukkig een beetje aan, maar de stroming blijft vreemd en tegen ons. Pas bij de zuidpunt van Saint Vincent krijgen we echt stroming en wind mee en vliegen we de laatste mijlen naar Port Elizabeth in Bequia.
En daar staan we nu met 3,1 kilo vers gefileerde tonijn in de koelkast en met ‘The President’ die ons op het hart drukt: “Relax! Customs & Immigration, it is only a fancy building. An office where everything is about money. But we people of Bequia are relaxed and you are my friend!” We beloven om naar hem terug te komen zodra we het kantoor waar alles om geld draait (wat erg mee blijkt te vallen want voor nog geen € 25,- mogen we hier 3 maanden rondzeilen) hebben bezocht.

Port Elizabeth blijkt een erg leuk dorp met winkeltjes, restaurants, een bakker, mini-supermarkt en een fantastische boardwalk langs de turquoise zee. Hierlangs kraampjes waar mooie sieraden, kleding en andere snuisterijen worden verkocht.
Voordat we terug gaan naar de HM nog even langs de groentemarkt. En daar worden we compleet geclaimd door de drie rastafari’s die daar hun handeltje drijven. Alledrie willen ze het liefst álles aan ons verkopen. Ik word er behoorlijk door overrompeld. We kopen wat mango’s, tomaten, komkommer, kool en uien. Alles belachelijk duur zoals hier in de hele Carieb. Tenminste, ik schrik van (omgerekend) € 6,- voor een wit kooltje van net een kilo. En pas als we weer op de HM aan een bakje koffie zitten bedenk ik wat ik allemaal had kunnen zeggen of vragen. Waar was dat ‘relaxed’ ineens gebleven? En die ‘friends’? En hoezo draait het bij C & I alleen maar om geld, bij hun kraam dus ook! En waarom is die groente zo duur? En welke prijs betaalt de local voor diezelfde witte kool? Het is onmogelijk dat zij deze prijzen kunnen betalen (net zo min als wij eigenlijk…). Mijn geloof in de relaxte rastafari-levenswijze met haar mooie rituelen als dreadlocks (we hebben hier al veel fantastische torens van en ellenlange dreads gezien), vegetarische of veganistische voeding en meditatie, veelal onder het genot van marihuana (een gebruik wat volgens hen gebaseerd is op een citaat uit de bijbel…), is even aan het wankelen gebracht.

We blijven twee weken op Bequia. En het blijkt toch echt wel een heel relaxed eiland. De locals zijn vriendelijk, behulpzaam en absoluut niet opdringerig. Als je ze iets vraagt krijg je een uitgebreid antwoord. Als zij vragen of je iets wilt kopen en jij zegt nee dan is de kous daar ook mee af. Alleen de groentemarkt laten we voortaan links liggen… We kopen onze vitamines wel bij een ander stalletje. Waar het ook duur is maar we af en toe een extra tomaat of mango toegestopt krijgen van de, totdat er afgerekend moet worden, heel mellow in zijn luie stoel hangende rasta.

We wandelen het hele eiland over. Dat is niet zo heel moeilijk, de langste enkele reis bedraagt namelijk maar 5 km. Natuurlijk mag een bezoek aan het schildpaddenweeshuis niet ontbreken. Een opvangcentrum waar zeeschildpadjes van enkele weken oud worden groot gebracht totdat ze een jaar of 5 zijn. Dan worden ze weer uitgezet in zee. Oerbeesten met een lelijke kop maar een ontzettend hoog knuffelgehalte die tot 200 jaar oud kunnen worden. De gepassioneerde eigenaar doet zijn verhaal en wij zijn blij een kleine financiële bijdrage te hebben kunnen leveren aan dit goede doel.

Op vrijdagavond is het feest in het dorp. Dan worden overal op straat de BBQ’s aangestoken, enorme muziekboxen buiten gezet, bier en rum gedronken en joints gerookt. Dat laatste is overigens wel een echt probleem hier denk ik. Ook overdag zie je veel mannen onder invloed van drank en wiet. Ze zijn vriendelijk maar zwalken over straat, zijn in zichzelf gekeerd of voeren een druk gesprek met ‘me, myself and I’.
Voor ons is het ook feest want Koen is jarig. Dat vieren we met zelf gebakken appeltaart en een etentje. Vanuit het restaurant slenteren we door de straten, het uitgaansleven speelt zich hier af op iedere hoek van de straat. Zitten, hangen, kletsen, naar reggae muziek luisteren en drinken. Zelfs tijdens het paasweekend, als rondom de zeilwedstrijden van de Bequia Regatta diverse muziekfestivals zijn georganiseerd, genieten jongelui hiervan op straat. De entree kunnen ze niet betalen en buiten de poorten is de luide muziek van de openluchtfestivals immers ook te volgen. En voorzien van een bij de supermarkt gekocht biertje of fles rum is het plezier er niet minder om.
Op een t-splitsing aangekomen horen we een luid en gepassioneerd preken. “Jeetje, daar heeft iemand het geluid van de televisie wel heel hard heeft staan”, zeg ik tegen Koen. “Die zit zo’n televisie-mis te kijken denk ik.” Als we dichterbij komen blijkt het echter wel heel dichtbij. Een soort zaaltje is, naast de twee kerkjes die het dorp van nog geen 5000 inwoners rijk is, tijdelijk omgetoverd tot religieuze ruimte. Een dominee of priester of hoe hij dan ook mag heten, staat druk gebarend een publiek van een stuk of 40 gelovigen te hersenspoelen over Jesus, the Lord, maar ook over de antichrist, het duivelse 666 en alle ellende die je kinderen kan overkomen als ze door die laatste worden gegrepen. Zijn verhaal is niet alleen in het zaaltje te horen, maar wordt via twee enorme geluidsboxen aan weerszijden van het gebouw het dorp in geblazen. We zijn eerst nieuwsgierig, dan verbaasd. Maar eigenlijk is het vooral eng. De indoctrinerende kracht waarmee de man staat te preken bezorgt ons onaangenaam kippenvel. We zoeken snel een houten hutje op met gezellige muziek, kopen een biertje en verwonderen ons, in dit geval in positieve zin, over het armoedige interieur van het barretje en de top of the bill muziekinstallatie waar oorverdovend geluid uit komt. Reggae wel te verstaan, met een housebeat deze keer. Met toetende oren vallen we een paar uur later op de HM in een diepe slaap en dromen over de duivel in het paradijs. Want Bequia grenst toch echt wel aan het paradijs. Als je er niet geboren bent tenminste. Het eiland is een beauty, de kleuren van zowel huizen, planten en bloemen, de bewoners, de sfeer, het heldere water, de onderwaterwereld. Wij genieten ervan met volle teugen. Maar of dat ook geldt voor de locals? Ik betwijfel het. Daarvoor hebben we iets teveel armoede en alcohol- en drugsproblemen gezien. Wellicht hebben wij iets mogen bijdragen aan de lokale economie door onze boodschappen, een etentje, overheerlijke BBQ-chicken op straat, rumpunch en het lekkere Hairoun-bier, het smakelijke brood en de permit om hier te mogen zeilen en ankeren. Wij blij, zij blij?

Voor vertrek kopen we nog een paar visjes van de shabby vissers die ‘s ochtends ten teken van verse vis op een schelp (conch) staan te blazen. De keuze bestaat uit: een soort makreel. Prima toch! Drie vette voor 10 dollar. Ze worden netjes voor ons gefileerd op de oude betonnen kademuur en schoongewassen in zee. “10 dollar?” merkt Koen op voordat hij zijn portemonnee pakt. “Yes, 10 US dollars” zegt de smoezelige visser met een brede lach. Koen lacht vriendelijk terug en maakt op z’n Koens duidelijk dat dat niet de afspraak was. Hij geeft gelijk de vis terug en draait zich om. “No, no, 10 EC dollars” knipoogt de visser en lonkt Koen daarmee weer terug om af te rekenen. Nu moet je weten dat 10 US dollar ongeveer 8 euro is en 10 EC dollar ongeveer 3 euro! Proberen ze het toch weer… om ons (te)veel te laten betalen. Jammer, maar ook begrijpelijk…

12 gedachten over “Halleluja! Praise the Lord or Rum or Weed? 12-04-2018

  1. Anoniem Beantwoorden

    Fijn om weer een verhaal te krijgen. Ik heb dan helemaal het gevoel met jullie mee te lopen daar in dat dorp met die rastas.
    Schildpadden een lelijke kop? Helemaal niet! Ik vind ze juist erg mooi!!
    Liefs
    Andrea

  2. Thea en Henk Beantwoorden

    Weer een heerlijk verhaal van jullie mooie leven. Geniet er van en wij genieten van jullie verhalen en schitterende foto’s. Groetjes

  3. wilma Beantwoorden

    ik moet nog gaan lezen het is heel veel hoop ook heel mooi.ga eerst de hond uitlaten en verslind dan jullie verhaal bedankt alvast dikke kus van mij ‘poot molly, wilma het was mooi, pas goed op je knip.

  4. Paul & Marion Beantwoorden

    Hallo zusje en schoonbroertje,
    wederom leuk leesvoer. De carieb is dus wonderschoon, waar we uiteraard ook op de foto’s van kunnen meegenieten.
    Maar ook wel prijzig dus!
    Zorg er wel voor da je niet “blut” raakt op die manier, maar ja, dan hebben jullie nog altijd een goede visser aan boord.
    Honger hoeven jullie dus niet met al die lekkere vis (voor jullie dan, geef mij maar een lekker stukje vlees).

    Groetjes van ons uut Riekevort.

  5. Mario Beantwoorden

    Weer heerlijk genoten van het geweldige verhaal vol met de avonturen bij jullie.
    Wat maken jullie toch veel mee en wat prachtig dat wij daar van mee kunnen genieten (want dat doen wij echt)
    Geniet,Relax en pas goed op elkaar.

    Dikke kus van de vand@@ltjes

  6. Ingfranie Beantwoorden

    Hoi saampjes,
    Weer genoten van jullie avonturen en de geweldige manier van het overbrengen daarvan!
    heel veel liefs, Fins

  7. Erik Beantwoorden

    Een tocht die bijna relaxed was, en toch weer nét een beetje spanend moest worden. gelukkig met een goede afloop, de tonijn;)
    Mooie ervaringen, en handig dat jullie wederom bij jezelf blijven.
    ik heb weinig ervaring in die streek, maar op Cuba en in Mexico moet je best een beetje onderhandelen.
    Dank weer voor het delen van jullie fijne verhaal.
    Goede vaart!

    • Carolien

      Hallo hallo, Wow weer een supermooi verhaal. Goed naar jullie zin zo te lezen.
      Een heerlijke grote vis voor diverse maaltijden.
      Schildpadden zijn ze te vergelijken met Sri Lanka?
      Heel veel liefs en een dikke knuffel van Peter & Carolien

Laat een antwoord achter aan Paul & Marion Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *