Shop till you drop, 18-03-2018

Caribisch Frankrijk, daar zijn we beland. Op aanraden van andere zeilers een paar daagjes naar Martinique. En dus wappert, een jaar na ons vertrek uit Frankrijk, de Franse gastenvlag weer in het want.

Het is een zeildag uit duizenden, tussen 15 en 20 knopen wind uit oost-noordoost, golven tussen 1,5 en 2 meter, een lange deining, veel zon, 30 graden. Aan de wind koersen we naar Martinique. Vlak voordat we de grote baai van Saint Anne en Le Marin bereiken halen we nog even een mooie mahi mahi binnen. Op het zwemplateau lijkt het alsof er een heuse veldslag heeft plaatsgevonden. De tweede rij haken van het kunststof aasvisje heeft de huid van de flinke vis tijdens het gevecht om weer ‘vrij vis’ te zijn dusdanig beschadigd dat het één bloederige toestand is geworden. Bloedspetters van spiegel tot en met dinghy. Maar dat mag de pret niet drukken, deze vangst zorgt weer voor 2 dagen smullen.

In de hele grote baai die uit meerdere inhammen bestaat, liggen naar schatting ruim duizend zeilboten en catamarans voor anker of aan een mooringboei. Toch is er ook voor ons nog een plekje. Vlakbij het dorp waar we, op advies van onze Amerikaanse vrienden, even flink willen gaan bunkeren om vervolgens weer zuidwaarts te trekken. De Amerikanen zijn hier al eerder geweest en via de marifoon houden we contact. Philip vraagt ons of hij ons zal wijzen waar we moeten inklaren. Goed idee en gezellig! “Waar liggen jullie?” We zien zijn boot Sea Ya namelijk  niet. “Do you see the church? And a lightblue apartmentbuilding? And the beach? And the stranded yacht on that beach?” We zien het het allemaal behalve de gestrande boot. Dan zullen we toch wel vlakbij elkaar liggen… We spreken af om elkaar de volgende ochtend om 9.15 uur bij de dinghy-steiger te treffen. Ok, welke? Volgens Philip is er maar één. Bij de kerk. Prima, tot morgen!

Net na 9.00 uur knopen we ons Veertje vast aan het dinghy-pontoon. We wachten tot 9.30 uur, geen Philip en Teresa. Misschien wachten we bij de verkeerde steiger, we zien er namelijk niet slechts één maar nog meerdere richting het dorp. We lopen naar het volgende pontoon… niemand… en nog één verder… niemand… en weer terug naar de eerste… niemand. Ondertussen roepen we Sea Ya een tiental keren op via onze handmarifoon. Geen reactie. Na tienen vinden we het wachten wel mooi geweest en we zoeken het kantoor op waar we kunnen inklaren. Maar het blijft vreemd en we voelen ons er ongemakkelijk bij. Rond de middag roept Teresa ons via de marifoon op. Zij hebben ook ruim een uur staan wachten maar ons niet gezien. We snappen er niks meer van! Hoe kan dat nou? De volgende dag wordt het mirakel opgelost. Zij lagen voor anker en wachtten in Saint Anne, het dorpje en baai ‘om de hoek’, wij ankerden en wachtten in Le Marin. Zelfde herkenningspunten, same time, wrong place 🙁 .

En dan kan het grote shoppen beginnen. Martinique is Frans en dat zie je aan alles. Het straatbeeld wordt gevormd door merendeels (blanke) Fransozen. De bewegwijzering is exact hetzelfde als in Frankrijk, men spreekt Frans en alle uithangborden zijn in het Frans en dan ook alléén in het Frans. De straten staan vol met Renault, Citroën en Peugeot. De boulanger verkoopt baguettes en croissants. De Carrefour en andere supermarkten hebben lange schappen vol met Franse wijnen en de koelvitrines zijn gevuld met heerlijke kaasjes. De Caribische touch is echter ook duidelijk aanwezig met rum in alle soorten en maten, in de vriezer onderdelen van koe en varken die wij niet zo snel eten en papaja’s, guave, mango en ander kleurig exotisch fruit. Maar wat ons vooral erg aanspreekt: het is allemaal betaalbaar.

De dagen die volgen sjokken we winkel in, winkel uit. Het Veertje wordt zo vol gepropt dat we er zelf bijna niet meer bij passen. Vele liters wijn, bier, rum en rumpunch worden naar de HM geloodst. Als we daar maar geen problemen mee krijgen als we het invoeren op het volgende eiland… Maar ach, ook daar wordt rum drinken er met de paplepel in gegoten, dus dat zal wel goed komen.
De blikvoer-voorraad wordt aangevuld, maar ook heerlijke kruiden ingeslagen, 10 kilo bloem, gist, 36 liter melk, wc-papier, koffie, pasta, rijst, kaas en vleeswaren etc., etc.
In de diverse watersportwinkels vergaren we reserve-onderdelen voor de boot. Diesel- en oliefilters, rubbers voor het toilet. Maar ook de dingetjes die stuk zijn of aan vervanging toe: haakjes voor de huik, zink-anodes, ijzersterk garen om het zeil te repareren, kit en vet, staalborstels en natuurlijk ook weer visgerei. Dat laatste wordt gelijk getest. Het nieuwe spinning-visje heeft na één worp gelijk beet. Een bruine met slangenprint gekleurde bodemvis heeft toegehapt. Aangezien we niet weten of dit beest eetbaar is wordt ie terug geworpen. Wij nemen geen enkel risico meer. Onbekende vis maakt onbeminde vis op de HM, die wordt niet meer schoongemaakt, gefileerd en opgegeten met alle gevaren van dien. Vervolgens vangt Koen nog drie keer zo’n bodemkruiper. Maar de vijfde keer is het raak, een roze dorade van ruim 40 cm. Lekker!

Le Marin is één groot koopfeest, echt alles is hier verkrijgbaar. Als de waterlijn-contouren van onze dame beginnen te verdwijnen, alle opbergruimten inclusief twee plastic kratten vol zitten en onze portemonnee leeg is, weten we dat het tijd is om te stoppen. Genoeg geshopt. Tijd voor andere dingen. Met de Noorse collega-zeiler Jens huren we een auto en toeren over het eiland. We trekken het binnenland in. En dan blijft er van het Zuid-Frankrijk-gevoel niets meer over. Het bergachtige landschap met mooie haarspeldbochten waar chauffeur Jens wel raad mee weet, is adembenemend mooi. Een regenwoud met dichte begroeiing, gigantische bomen, mega varens en romantische watervalletjes. Het heeft geregend en in de voorzichtige zonnestralen blinkt fris groen. Wel 50 tinten groen.
We stoppen voor een lunch in Saint Pierre aan de oostkust. Het stadje is in 1902 compleet verwoest door een vulkaanuitbarsting. Her en der vind je nog resten van vroegere bebouwing, onder andere van een oud theater.
Dan steken we over naar de westkust. Ruig, golven van de Atlantische Oceaan beuken tegen rotsen en op het strand. Palmbomen vormen een schril contrast tegen een grijze hemel. Het loopt tegen zonsondergang en er dreigt regen. Dat maakt het beeld nog rauwer. Magnifique!
Met z’n drieën wandelen we naar een afgelegen vuurtoren op een schiereiland. Jens heeft zijn drone mee genomen en maakt vanaf een plateau schitterende filmpjes en foto’s. Stond het nog niet op onze GROTE verlanglijst, dan vanaf nu wel: een drone, wat een geweldig speeltje!

Nu onze boodschappenlijst is afgevinkt gaan we op weg naar de ankerplek bij Saint Anne. Met helder water, een knus dorpje en idyllische strandjes. Aangezien het hier in de Carieb om 6.00 ‘s morgens al klaarlicht en lekker warm is, en na door de ondergaande zon oranje-grijs gekleurde wolken om 19.00 uur alweer pikdonker, starten onze dagen tegenwoordig rond 7.00 uur. En dat maakt dat we om 8.30 uur voorzien van een goedgevulde picknick-rugzak in het Veertje zitten voor een flinke wandeling. Die leidt ons door de mangroven in het zuiden van Martinique. Kreekjes en luchtwortels. Moerasachtige bosgrond vol met krabbetjes, oranje-roze, met één grote schaar, verscholen in een schelp of als je in de buurt komt snel in een holletje in de grond gekropen. En blijkbaar zijn ze lekker want overal staan krabben-vallen.
Ook hier begint de lente. Zoetgeurende bloesem. Kleine bonte kolibri’s. Witte reigers. Grote mieren die nog het meest weg hebben van bloedkoraal.
Het bospad is soms smal en steil en een beetje modderig van de regen van vannacht. Het vergt enige concentratie om niet uit te glijden met onze flip-flops. Concentratie waar we heel snel uit zijn als Koen wordt aangevallen door een eekhoorn. Of toch niet? Deze uit de kluiten gewassen Knabbel en Babbel rennen elkaar achterna en schrikken waarschijnlijk nog harder van ons dan wij van hen. Van schrik wijzigt Knabbel met een angstaanjagend gekrijs van koers waardoor het lijkt of hij Koen zo tegen het lijf wil springen. Lijkt, want de twee hupsen en springen vrolijk verder. Ons verbaasd en met kloppend hart achter latend.
We wandelen langs beige stranden met bos tot aan het fijne zand. Turquoise water en overhangende palmbomen. Nemen een frisse (nou ja, het zeewater is hier 27 graden…) duik en lunchen zittend op een boomstam met uitzicht op de oceaan. Is dit het paradijs?

Eindelijk treffen we hier ook weer eens Nederlanders. Fijn, na alle Amerikaanse gesprekken weer lekker in onze moedertaal kletsen. Met de bemanning van het prachtige schip met dito naam ‘De Liefde’ worden onder het genot van een hapje en drankje ervaringen en toekomstplannen uitgewisseld.
Ook wij samen, Koen en ik, voeren veel gesprekken in deze weken. Ik heb nog steeds een beetje last van heimwee en dat bepaalt soms mijn humeur. Koen beurt mij dan weer op en laat mij zien hoe fijn het hier is. En we wandelen een keer naar McDonalds voor een chocolademilkshake. Chocola als oppepper en WiFi voor het broodnodige contact met familie en vrienden. Dubbel genieten.

Aangezien de ankerplek hier erg rustig is maken we ook van de gelegenheid gebruik om te klussen aan boord. Het water is hier heel helder en Koen monteert nieuwe anodes onder de boot. Uiteraard worden er weer roestplekken bijgewerkt en RVS gepoetst. We proberen uit te zoeken of het mogelijk is om een wasmachine aan boord werkend te krijgen. Hoe zit het dan met de stroomvoorziening, belasting van accu’s, benodigde acculader en eventueel gebruik van de benzine-generator die al anderhalf jaar ongebruikt onder in de bakskist staat? Deze vragen borrelen ook op omdat we hier voor het eerst sinds 6 weken twee windstille dagen hebben. Waarbij het op één van die dagen ook nog bewolkt was. Zowel de zonnepanelen als de windgenerator hadden toen een day off. Toen moest de motor van HM dus gestart worden om de accu’s op te laden. En aangezien dit een belasting voor ons Volkswagen-dieseltje betekent wegen we andere mogelijkheden voor energie-opwekking in zo’n situatie af.
Voor wat betreft de wasmachine is misschien nog wel de allerbelangrijkste vraag: waar moet dat ding staan? Koen weet het wel: we offeren gewoon twee kledingkasten op. Nu klinkt dat in eenieders oren misschien als van: je hebt daar toch niet veel kleren nodig, so what’s the problem? Maar de kasten aan boord zijn allemaal klein en om dan twee van de drie te laten verdwijnen? Ik weet het nog niet… misschien kunnen we bergruimte in de logeerhut gebruiken? Maar ja, dat gaat dan weer ten koste van Koen zijn garage-domein. We rekenen en denken en brainstormen. En komen tot de conclusie dat we voor de prijs van een (tweedehands) wasmachine en alle randapparatuur die we hiervoor moeten aanschaffen, we, al is het vaak prijzig, nog heel wat jaren wasjes in de wasserette kunnen draaien. En na heel veel gepeins weegt voor mij het gemak van een wasmachine aan boord niet op tegen het feit dat de HM, die nu al bijna uitpuilt van alles wat we denken niet te kunnen missen inclusief de grote levensmiddelenvoorraad, dan nóg voller wordt. De paar vierkante meter leefruimte die we nu hebben wil ik niet kwijt, dan komt onze dame in mijn space in plaats van andersom.

Toch gaan we na een week nog een keer terug naar Le Marin voor een laatste aankoop. We hebben een kleine Toyota op het oog. Jazeker, die verkopen de chauvinistische Fransen hier ook. Voorzien van een kleine elektromotor die niet veel energie verbruikt, 15 versnellingen en een soepel voetpedaal. Ook deze aankoop heeft hoofdbrekens gekost. Wel, niet, wel, niet. ‘Niet’ was het geworden, maar uiteindelijk toch maar ‘wel’.

Dieseltje starten, taktaktak, anker op en we tuffen naar Le Marin. Ondertussen horen we een panpan over de marifoon. Iemand heeft motorpech en roept een reddingsboot op. Het Engels klinkt erg Nederlands. De naam van de boot wordt genoemd, netjes op z’n Frans: ‘Bonnefoi’. Wij weten dat het het zeiljacht Bonnefooi moet zijn. Wel al eens voorbij zien varen maar helaas nog niet in de gelegenheid geweest om de bemanning te ontmoeten al hebben zij ons wel al een keer een mailtje gestuurd toen we elkaar in een ankerbaai net misgelopen waren. We horen spanning in de stem tijdens de gesprekken met de kustwacht. Koen en ik zeggen tegen elkaar dat het akelig spannend is als je motor het niet doet, je gesprekken in een vreemde taal over de marifoon moet voeren en maar moet afwachten wanneer de hulp komt. En dat we hopen dat wij dat niet hoeven mee te maken. Inmiddels hebben we de vaargeul naar de ankerplaats bij Le Marin bereikt. Die slingert tussen een aantal ondiepe riffen. Huh, hoor ik dat nou goed, onze motor lijkt in te houden. Koen heeft het gelukkig ook gehoord en duikt de motorruimte in. Het gesputter neemt toe en uiteindelijk zegt de motor: doe het zelf maar. We starten opnieuw en hij slaat weer aan. Maar begint bijna gelijk ook weer te stotteren. Het waait behoorlijk hard, we varen tegen de wind in. Ik begin ‘m toch een beetje te knijpen. Hier stil vallen, in een vaargeul van 25 meter diep waar we ons anker niet kunnen laten vallen, tussen al die ondiepten en met deze wind is geen prettig vooruitzicht. Koen zit alweer in de sauna die motorruimte heet. Daar zit een handmatige dieselpomp, als hij daarmee pompt blijft de motor lopen. Ik manoeuvreer ondertussen naar een veilige plek waar we het anker kunnen uitgooien om één en ander rustig te bekijken en hopelijk op te lossen. Als ik op die plek ben aangekomen springt een oververhitte Koen de kuip in, laat het anker vallen en gaat op onderzoek uit. Het blijkt uiteindelijk een vuil dieselfilter te zijn. Alhoewel we dagen later, na het lezen van een artikel in het blad Zeilen, denken dat het ook wel eens water in de diesel geweest zou kunnen zijn. De ontluchting van de dieseltank in de kiel heeft tijdens de Atlantische oversteek namelijk heel wat zeewater te verwerken gekregen doordat er dag na dag harde golven tegen de romp van de boot kapot geslagen zijn. Nu maar hopen dat dit niet nog eens problemen oplevert.
Maar goed, probleem voor nu opgelost en op naar Le Marin om de Toyota te kopen. Als we daar de volgende dag voor op pad zijn horen we achter ons Nederlands praten. Dat lokt uit tot een opmerking. Enthousiast worden we begroet. Of we ook met een boot hier zijn? “Ja, jullie ook?” “Ja, maar we hebben motorpech.” “Dan moeten jullie van de Bonnefooi zijn! Wij zijn van de Heavy Metal! Wat leuk!” En een gesprek waarin je teveel wilt vertellen in te weinig tijd is geboren.

Blij als een kind zit ik een dag later achter mijn nieuwe Toyota-naaimachine. Hoesjes voor over de luiken, ‘schaamschotten’, wind- en regenvangers, het staat allemaal op de rol. Oh, wat ben ik blij dat ik vroeger naailes heb gehad van mijn lieve buurvrouw tante Andrea. Die vrouw bracht uren, nee dagen door achter haar orgeltje, zoals zij haar naaimachine zo mooi noemde. En als ik, bij een werkje dat ik op de hand moet naaien, een knoop in mijn lange draad trek weet ik: eigen schuld! Andrea zei het zo vaak tegen me: “geen luie-naaisters-draad gebruiken!”

Moe (ja, dat kan hier ook…) maar voldaan zitten we na een klusdag samen in de kuip. Vandaag zakt een grote oranje bal in de oceaan. Geen wolken die ervoor kruipen.
Tinggg, onze wijnglazen klinken tegen elkaar, echte glazen glazen met een hoge voet want ik heb Koen eindelijk kunnen overtuigen dat lekkere wijn uit een goed glas gedronken moet worden.
Ssssstttt, de zon dooft sissend in de oceaan en verdwijnt. Wat rest is een gouden gloed, rode wijn, een witte dame en twee zongebruinde tevreden zeenomaden.

9 gedachten over “Shop till you drop, 18-03-2018

  1. Erik Beantwoorden

    Al anderhalf jaar onderweg!
    Geweldig!
    En jullie zijn nu op Martinique. hadden jullie dat echt gedacht?
    Vast wel, maar nu jullie er echt zijn zal het toch anders voelen.

    Zelfs als het mooi weer is kan er nog wat misgaan. het is toch wat. Doe je zo je best om alles in orde te houden en moet het toch weer even spannend worden. En super dat jullie allebei zo pragmatisch kunnen reageren. Ik zal ook maar eens gaan uitzoeken hoe ik de filters aan voord kan vervangen.

    Heimwee, laat het gevoel er maar even zijn. vecht er niet tegen, dat verlies je. Voel het maar in je lijf. Daarna kan je kiezen. je zal zien dat dat rustiger is. Enne… ook op afstand kan je verbonden met elkaar zijn.
    Ik heb dat een keer heel duidelijk gevoeld. Margot was een maand in Australië en ik thuis. Het kon zó dicht bij elkaar voelen. Een jaar later waren we er samen. Ik wist precies de plekjes aan te wijzen waar ze gezeten had om me te bellen. Yvonne, dat gaat jou ook vast lukken. En dat is echt heel ‘gezellig’, even je dierbaren dichtbij je, of hen in je hart voelen. Mooi weer hoe jullie hier samen mee omgaan!

    Wil de strijd tegen de roest nog een beetje?

    Veel plezier!
    Lieve groet,
    Erik

  2. Heddy Thijssen Beantwoorden

    Hoi Yvonne & Koen,
    Wat een belevenissen weer! Fijn dat jullie samen toch weer tot de oplossingen komen.
    Het orgeltje werkt nog steeds!! Haha. Mooi dit te lezen!
    Kijk uit naar het volgende bericht!
    Dikke kus! Heddy

  3. Roni Beantwoorden

    Een beetje heimwee lees ik en daar komen mijn tranen weer. Sterkte Yvonne! Het is weer een geweldig verhaal. Veel plezier jullie samen! Liefs, Roni

  4. Theo Beantwoorden

    Hallo Yvonne en Koen,
    Weer een leuk verhaal. Eerst begreep ik het niet van de Toyota, later bleek dit een naaimachine te zijn .
    Toch een vraag:
    Hoe is het mogelijk dat er water vanuit de kieldieseltank in de brandstofpomp komt. Gebruik je de dagtank niet. Water is daarin direct zichtbaar. Theo

  5. vand@@ltjes Beantwoorden

    Heerlijk verhaal om te lezen, Gisteren een fijn telefoon gesprek gehad, HEERLIJK om jullie stemmen weer te horen .
    Geniet, pas goed op elkaar .

    Dikke kus van ons.

  6. wilma Beantwoorden

    o wat mooi weer,ook het weer. mooi geschreven al die spannende dingen. bij jullie is het warmer als hier .nou succes vanuit ons koude nederland.kupogr wilmolger.

  7. wilma Beantwoorden

    o wat mooi weer,ook het weer. mooi geschreven al die spannende dingen. bij jullie is het warmer als hier .nou succes vanuit ons koude nederland.kupogr wilmolger.

  8. irene Beantwoorden

    Van jullie verhalen ga ik dromen, ik denk oke dan, ik kom eraan in mijn boot, hahaha. O nee ik kan niet, mijn boot kan het niet en …….. Het is jullie verhaal, jullie leven en jullie moed en inspanningen en ik vind het zooooo gaaf dat jullie dit delen met ons, deze prachtige belevenissen! Dank je wel Yvonne en Koen!

    • Carolien

      Hallo Yvonne & Koen
      Vanuit Oostenrijk een bericht van ons. Veel sneeuwval
      Jullie weer spannende dingen meegemaakt. Maar alles is toch weer goed afgelopen.
      Maar nu genieten van al het mooi’s dat er in de diverse landen te vinden is.
      Let goed op elkaar en laat het jullie goed gaan.
      Liefs van Peter & Carolien

Laat een antwoord achter aan wilma Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *