Hotel Heavy Metal, 20-12-2017

Las Palmas, Gran Canaria. Industrie, ferry’s, zee- en cruiseschepen. Grote stad. Een marina met meer dan 1000 ligplaatsen waarvan ongeveer 300 bezet door de ARC (Atlantic Rally for Cruisers). Een kleine 300 zeilers die er 19 november 2017 samen vertrekken voor de Atlantische oversteek. Vlaggetjes, drukte, hectisch, alle plaatsen bezet. Langsrazend verkeer en een ziekenhuis waar elk kwartier een ambulance met loeiende sirene vertrekt of aankomt. Een ankerplek waar de chemische verontreiniging in je neus prikkelt. Dat is onze eerste indruk.

Toch willen we er persé zijn. De ARC is een gerenommeerd en alom bekend fenomeen. Het trekt vele fabrikanten van aan watersport gelieerde merken. Waaronder ook Schenker, de Italiaanse fabrikant van onze watermaker. Eens kijken of we de Britse importeur die wordt vergezeld door twee monteurs van de fabriek uit Napels, kunnen strikken om ons van dienst te zijn. Het zou handig zijn als we hiervoor in de marina zouden kunnen liggen. Dus varen we met ons Veertje, vanaf de ankerplek naast de haven, naar het havenkantoor. Het is er zo druk dat je een nummertje moet trekken, alsof je bij de bakker of de slager in de rij staat. Na een half uurtje wachten stellen we DE vraag: of ze een ligplaats voor ons hebben. De man achter de balie lacht vriendelijk maar antwoordt heel beslist wat we eigenlijk al wisten: alles is gereserveerd voor de ARC-deelnemers. Dus: helaas pindakaas. Ik waag nog een poging, gooi al mijn charmes in de strijd en kijk daarbij heel zielig. “We hebben schade aan onze boot en moeten die laten repareren. Is het misschien wel mogelijk om in ieder geval een paar uurtjes aan bijvoorbeeld het receptieponton te liggen?” Het woord ‘schade’ of mijn treurige blik doet wonderen. Meneer de havenmeester tikt wat op zijn toetsenbord en kan ons per God’s gratie twee nachten in de marina plaatsen. Wel nú metéén invaren. Hopla, Veertje in, zjoef naar de HM, anker op en de marina in. Dat hebben we alvast voor elkaar. Nu nog een afspraak en reparatie van de watermaker binnen 42 uur zien te regelen. Het is inmiddels al 18.00 uur en overmorgen voor 12.00 uur moeten we de ligplaats alweer verlaten. En ook dat lukt. En de watermaker wórdt gerepareerd. Koen bouwt ‘m zelf uit. De monteurs stoppen er met een snelheid van handelen die verraadt dat het productiemedewerkers zijn, allerlei nieuwe onderdelen in. En Koen bouwt ‘m weer in. Na de lunch, die anderhalf uur in beslag neemt want Italianen doen dat natuurlijk niet af met een broodje uit de hand, wordt het apparaat getest en goed bevonden. Voor een klein 1500,- euro aan nieuwe onderdelen, met de complimenten van Schenker, gratis en voor niks, promotie vanwege de ARC! Wat een service, wat een geluk!
Dan is er nog de overleden Swiebertje. Goede connecties bij George Kniest Boat Equipment in Almere zorgen er voor dat ook deze vervangen wordt. Gevalletje garantie van Raymarine. Een nieuwe stuurautomaat zal zonder kosten ons worden geleverd.
Soms is het bijna eng. Zoveel geluk. Ooit moet dat toch ophouden? ik probeer er niet aan te denken op welk moment het totaal mis zal gaan. Ik blijf geloven in ‘wie goed doet, goed ontmoet’. Als ik lief, zorgzaam en behulpzaam ben voor een ander dan krijg ik ook veel terug. Tot op heden is dat uit gekomen. En ook nu, nadat dit alles is geregeld, kunnen wij met een gerust hart op weg naar het zuiden van Gran Canaria. Naar Puerto de Mogán waar Hotel Heavy Metal haar deuren zal openen voor drie logeerpartijen.

Op weg daar naar toe maken we twee tussenstops. We ankeren onder andere bij Pasito Blanco en verorberen daar de kogelvis die we onderweg gevangen hebben en waarvan we op dat moment nog niet weten dat het een kogelvis is. Dankzij een ontzettend lieve en bezorgde beschermengel leven we de volgende ochtend nog en worden gezond weer wakker (zie ‘We hebben het overleefd, 15-11-2017’).
We besluiten er onze benen te gaan strekken en de omgeving alvast wat te verkennen voor eventuele tripjes met onze aanstaande gasten. We varen met het Veertje naar het strand. Er staat een leuke branding. Het Veertje inclusief bemanning wordt op een golf meegenomen, omhoog getild, we gaan in de zesde versnelling en slaan pardoes om. Ik verdwijn in het rollende water dat kilo’s heel fijn zwart zand met zich mee neemt. Als ik proestend boven kom lijk ik nog het meest op een varkentje dat in de modder heeft liggen rollen. Overal, maar dan ook echt overal, zit zwart zand. De rugzak is nat, de hoed van Koen en zijn T-shirt die in het bootje lagen wonderwel droog. Één roeispaan is krom. Van de vier teenslippers drijft er één op het water, de overige drie liggen nog in de dinghy. We verzamelen alles, trekken Veertje op het strand en kijken elkaar een beetje verbouwereerd maar lachend aan. “Hebben we alles? Ik had toch ook een zonnebril op?”, vraagt Koen zich hardop af. Zijn RayBan staat echter niet meer op zijn hoofd. Zoeken dus. We lopen in de branding heen en weer en turen in het water. Onbegonnen werk natuurlijk. Door de constante branding is het totaal onduidelijk waar die bril naar toe is gespoeld. Ik geef het op en probeer me op het strand een beetje te fatsoeneren. Gelukkig heb ik onder mijn shirt en korte broek een bikini aan en is er een douche op het strand. Koen zoekt gedreven verder. Als ik weer naar hem toe loop zegt hij: “nog twee meter, dan stop ik er ook mee”. Ik haal vertwijfeld mijn schouders op en laat hem maar gaan. Plotseling bukt hij en steekt iets zwarts omhoog. Hij houdt me voor de gek en heeft een zwarte steen uit het water gepakt. Maar zijn triomfantelijke blik zegt wat anders. Hij heeft geen steen maar zijn RayBan in de hand! Wat een ongelofelijke geluksvogel is het toch! Of gewoon een oersterke doorzetter?…

Als we na enkele dagen spelevaren de haven van Puerto de Mogán binnenvaren weten we het gelijk. Dit is een top lokatie om ons hotel te openen. Ok, het is toeristisch, maar het is ook mooi. Witte huisjes met gekleurde vensteromlijstingen. Bougainville in alle kleuren, keurig geveegde straten, bakker op 30 meter, prachtig zomerweer, bushalte aan de rand van het dorp. Een sfeervolle haven met prima restaurants en terrassen en het strand om de hoek. We duiken snel de plaatselijke Spar in, stouwen de HM vol met eten en drinken, draaien een paar wasjes, maken van onze berging weer een logeerkamer. En klaar zijn we voor de ontvangst.

De week met vrienden Belinda en Ernst is fantastisch en relaxed. De zon schijnt volop, de temperaturen zijn zomers. We zeilen, gaan naar het strand van Maspalomas en duiken er in de golven, bbq’en op een in de deining rollende boot, borrelen, eten heerlijke paella. Koen maakt met Belinda twee duiken. Ernst tovert lekkere gerechten op tafel en Belinda knipt, op de steiger met veel bekijks van langslopende toeristen en verbaasde andere zeilers, mijn haar tot een kort koppie. We genieten van dit alles, maar vooral van het bijkletsen en het zo vertrouwde samenzijn.
Na zo’n week té lekker eten en veel borrelen met bijbehorende hapjes en snacks, is het geen overbodige luxe om wat te bewegen. We gaan hardlopen en op de wandelpromenade doen we oefeningen met behulp van de daar aanwezige sporttoestellen. Tjeetje, de oude botten, maar vooral de spieren, hebben het zwaar te verduren. Mijn oude knieblessure, gescheurde kniebanden, ooit opgelopen met skiën, speelt op en zorgt voor een sportschema van korte duur. Koen houdt het iets langer vol maar ik ga maar weer over op ‘gewoon’ wandelen. We moeten toch fit blijven.

Terwijl Puerto de Mogán zich in kerstsferen hult, en dat blijft toch vreemd bij 25 graden en zon, maken wij het bed gereed voor Do en Michel. Helaas gooit dichte en hardnekkige mist in Nederland roet in het eten en komen zij pas een dag later dan gepland aan. Ook nu is het weer volop genieten. Van rustig zeilen en zwemmen, van bier en wijn op het terras en een heerlijk etentje. De mannen gaan met z’n drieën zeilen als het flink waait en de oceaan schuimt. Ze komen nat en met een compleet zilte boot, maar ook heel enthousiast, met mooie verhalen en filmpjes, terug. Ik heb moeten afhaken vanwege een ontzettend zere spier in mijn nek/schouder. Buitengewoon lieve Britse zeilbuurvrouw Sue kan mij volgens haar vriendelijke Welsh-man Dai wel van de pijn afhelpen. Of het heeft gewerkt? Geen idee, maar ik durfde daarna mijn nek, schouder en arm in ieder geval weer te bewegen.
Als we met Do en Michel alle Cuijkse nieuwtjes in heel veel gezellige uurtjes hebben doorgenomen en we hen uitzwaaien als ze de bus pakken naar een hotel waar zij nog een aantal dagen zullen verblijven, maken wij ons op voor de komst van Thomas en Bram.

Bijna een jaar is het geleden dat we ze gezien hebben. En natuurlijk kijken we, maar vooral Koen, enorm uit naar hun komst. Het is mooi om te zien dat een vader-zoon-relatie, hoe lang en hoe ver ook van elkaar verwijderd, niet verandert. En dat het, ondanks regelmatig videobellen, zo ontzettend leuk is om elkaar ‘live’ te zien en te spreken. Ze zijn er maar een paar dagen, maar het is quality-time. We struinen door de zandduinen van Playa des Inglés naar Maspalomas. Het waait stevig en we zitten van top tot teen, tot in onze oren en ogen, onder het zand. Maar het is de moeite waard. Alsof je in een woestijn bent beland, flinke heuvels van opwaaiend en wegstromend ultra-fijn zand, uitlopend in strand en zee. Aangekomen in Maspalomas drinken we nog een borrel met Do en Michel die daar in de buurt logeren en we sluiten de dag af met de heerlijke paella van hotel Mogán.

De volgende dag worden we blij verrast met een cadeautje en lieve kaart. Het is onze trouwdag. We zijn ‘m zelf vergeten… Zo happy together, zo niet bezig met datums, zo leuk dat de kids er wel aan hebben gedacht!
We huren een auto, rijden de bergen in, wandelen naar Roque Nublo en kijken onze ogen uit op Pico de las Nieves, het hoogste punt van Gran Canaria. Het is helder weer en het zicht is formidabel. We zien ver achter de uitgestrekte rotsen en bergkammen zowel Tenerife als de duinen van Maspalomas als Las Palmas liggen. Op de terugweg rijden we door het veel groenere noorden van het eiland weer naar Mogán.
In Nederland is het ondertussen flink aan het sneeuwen. De vlucht van Thomas en Bram heeft flinke vertraging, ze landen vervolgens in Rotterdam in plaats van Amsterdam en doen er dan nog zo’n vijf uur over om van daaruit met de trein thuis te komen. Beetje balen, maar het was erg fijn dat ze er waren.

En dan is ook voor ons de vakantie over. Een enorme to-do-list wacht. Van de was, bunkeren, routevoorbereiding, tot administratieve- en onderhoudsklusjes waaronder flink wat roestplekjes wegwerken. De watermaker blijkt nog steeds niet perfect te werken. En omdat de ‘harmattan’ (een harde droge en stoffige (oosten)wind ten zuiden van de Sahara die stof en zand tot in Zuid-Amerika kan blazen) de komende week blaast en er vrij hoge, korte golven ontstaan in het traject tussen de Canarische Eilanden en Kaapverdië, besluiten we eerst nog een nieuwe pomp voor de watermaker te bestellen. We zijn nu nog in Europa, dat maakt verzending iets makkelijker. En we willen eigenlijk gewoon dat de watermaker perfect is voor de grote oversteek.

We hebben Gran Canaria echter wel gezien en varen naar Tenerife. Een goede vuurdoop… Nadat we na anderhalf uur motoren uit de luwte van het eiland, waar geen wind staat, komen, zitten we binnen vijf minuten in ruim 30 knopen (7 Bft) wind. De wind is noord-noordoost en we varen halve wind. Ik vind het spannend, een beetje eng spannend zelfs. Ik zou bijna terug willen varen naar het oude vertrouwde en o zo veilige Mogán… Maar met een dubbel gereefd grootzeil en alleen het kotterfok blijkt het uiteindelijk allemaal prima te doen. Buiten de duizenden liters diepblauw oceaanwater die over het dek, in de kuip en over ons heen gutsen dan. Het schuimt en kolkt om ons heen, de wind blaast de hele dag tussen 25 en 35 knopen en blaast de overslaande schuimkoppen horizontaal weg. Moe maar voldaan, zilt en koud, toe aan een warme douche, arriveren we aan het eind van de middag in Las Galletas op Tenerife.

Een beetje sightseeing, de laatste zaken van de to-do-lijst wegstrepen, wachten op het pakketje met de pomp uit Nederland, voorspellingen van wind en golven bestuderen, achterstallig onderhoud van onze website opheffen door verhalen en foto’s van de afgelopen maanden te plaatsen. Zo komen we de dagen hier wel door. En als dat allemaal geregeld is? Vertrekken! Naar Kaapverdië of gelijk de Atlantische Oceaan over naar Barbados? Wie zal het zeggen, wat gaat het worden?!…

7 gedachten over “Hotel Heavy Metal, 20-12-2017

  1. Ernst en Belinda Beantwoorden

    he kanjers , zoals altijd weer een mooi verhaal , we hebben ook echt een super week gehad in jullie hotelletje , gaan we zeker volgend jaar overdoen , waar dat is ???? Zien we dan wel , goede reis verder en al het beste voor 2018 , tot snel

    XX Ernst en Belinda

  2. Paul & Marion Beantwoorden

    Hé luitjes,

    weer een lekker boeiend verhaal, met veel gezelligheid met overgevlogen familie en kennissen,
    maar ook weer spannende momenten. Daarvan zullen er nog wel meer komen.
    Wij hopen dat jullie de komende weken de overtocht, via Kaapverdie of rechtstreeks, kunnen starten met een goedwerkende watermaker. We gaan het horen.
    We houden jullie in de gaten (Big brother is watching you!).
    Heel veel lieve Kerstgroeten, en alvast een gezond en gelukkig 2018 gewenst.

    Groetjes en liefs uut Riekevort.

  3. wilma Beantwoorden

    ja ja ik las ook weer alles.goede dag wat een avontuur weer in ieder geval waar je zit een goede kerst en vooral een goed 2018 wensen jou wilmolger kpg

  4. Roni Beantwoorden

    Joepie, de watermaker gemaakt! Inderdaad die vrouwelijke charmes…Meestal lukt dat wel. Nu hoop ik dat die het goed gaat doen. Succes met de oversteek, waar jullie dan ook uitkomen. We zien het wel weer!! Fijne feestdagen en een gelukkig 2018. xxx

    • Carolien

      Jeetje weer een spannend verhaal. Hopelijk gaat het verder goed met de watermaker. Alleen zeewater zijn wij niet gewend.! Dan moet je eerst een zeevissen worden. Dat willen wij niet! Heel veel succes met de verdere reis. We zijn benieuwd nar het volgende verhaal.
      Heel veel Kerst groeten fijne dagen en tot de volgende keer. Dikke kus Peter & Carolien

Laat een antwoord achter aan Roni Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *