9 maanden later, 11-11-2017

Het is vrijdag 27 oktober 2017 als we het anker ophalen in Alvor, Portugal. We zetten koers naar Isla Graciosa, één van de Canarische Eilanden. Negen maanden geleden kwamen we aan op zee, in Port-Saint-Louis-du-Rhône. Na vele zeemijlen nu in blijde verwachting. Maar van wat?In blijde verwachting van de ‘grote oversteek’. Nu nog in de kinderschoenen en een roze wolk die grote verwachtingen maar ook een ommekeer in onze reis teweeg brengt. De komende maanden zullen we met vallen en opstaan ervaren wat oceaanzeilen inhoudt. We kunnen het, dat weten we zeker. Zeezeilen is prachtig, spannend, intensief, uitdagend. Maar de lange overtocht met vele dagen op de oceaan zal ook zeker veel van ons geduld, improvisatievermogen, eensgezindheid en vergevingsgezindheid vragen. En dan zitten we aan de andere kant van die grote plas water. Ver van familie en vrienden, niet meer op een goedkoop-Ryanair-vluchtje-afstand…

De oversteek van Portugal naar de Canarische is een soort generale repetitie. We zeilen al op de Atlantische Oceaan, ongeveer een week op zee. We gaan het zien en meemaken. We motoren de heerlijke baai van Alvor uit. Er is een behoorlijke deining. Koen hijst het grootzeil zodat we iets minder waggelen. Als de weersvoorspelling klopt dan moeten we rond de middag wind in de zeilen krijgen. Tot die tijd wordt Swiebertje ingeschakeld om te sturen.

Ondertussen laat ik de afgelopen drie weken Alvor in mijn gedachten nog eens voorbij gaan. Het was er fantastisch, bijna perfect. Het bleef, op een enkel bewolkt dagje na, maar zomeren in de Algarve. Strakblauwe luchten bij 24 tot 28 graden. We maakten heerlijke wandelingen over het wad met haar natuurlijke wondertjes: de vele vogels, heremietkreeftjes, kunstig gevormde schelpen, de getijden. Bij eb talloze vissers op zoek naar schelpen om te eten of te verhandelen, of naar pieren om mee te vissen. Een enkeling weet, zelfs tijdens het uren krom staand wroeten in het zand, mooie fado-achtige liedjes ten gehore te brengen. Een serenade tijdens ons ontbijt in een zonovergoten kuip. Wat is er nog meer te wensen aan boord van onze HM?

We maakten tochten over het strand en langs de in elke reisgids opgenomen rood en goudgeel gekleurde rotsen van de Algarve. Bezochten het vliegveld waar vandaan we de hele dag parachute-springers naar beneden zagen vallen en keken vol bewondering naar jonge flamingo’s in het aangrenzende natuurgebied. Het waren ook weken van veel gezelligheid. Kletsen, borrelen, overleggen, interessante verhalen van zeilers met al tienduizenden zeemijlen op het log van hun boot. Visserslatijn en info uitwisselen met Nederlandse buurtjes in het varende dorp. Én na 9 maanden zitten we weer eens op de fiets! We mogen de vouwfietsen van Willy & Ria van SY Sun-Ra lenen en fietsen naar Portimao. Door de stad, over de boulevard en langs het strand terug. Als we terug aan boord zijn zeggen mijn billen dat we wel 100 kilometer in de benen hebben. In werkelijkheid zijn het er misschien 20. Het was na 9 maanden best een zware bevalling zo’n fietstochtje.

Maar het waren ook de weken van de kapotte watermaker. Koen bracht vele uren op zijn knieën voor het apparaat door. Dit testen en dan weer dat, telefoneren, spoelen, reinigen en weer testen, telefoneren en mailen en nog maar eens testen. Met als uiteindelijk resultaat dat het membraan, dat zorgt voor de omgekeerde osmose, de ontzilting van het zeewater, vervuild is geraakt en daardoor kapot is gegaan. Balen, maar ok, nieuwe bestellen. Op laten sturen naar de marina in Lagos. Een wandeling van zes kilometer om het pakketje op te halen. Onderdeel monteren met behulp van telefonisch en mail-contact met de importeur. We durven het apparaat vervolgens niet te testen in Alvor. Het water is daar door de getijden niet geheel helder en we willen niet het risico lopen dat het membraan gelijk weer vervuild wordt.

Het is tevens de periode van de genua, het voorzeil, dat in reparatie is bij een alleraardigste Portugese zeilmaker. Als we het zeil afleveren krijgen we een lesje Portugese politieke geschiedenis cadeau. En proberen we de ingewikkelde Portugese klanken te leren in bijvoorbeeld de plaatsnamen Portimao en Olhao. Dat zou zoiets als ‘Portimauw’ en ‘Olléjiauw’ moeten klinken. Maar het blijft moeilijk, zelfs als we er een knauw of Brabants dialect in proberen te gooien.  Ik weet niet wat het Portugese woord is voor manana, maar het duurt en het duurt en het duurt voordat het zeil klaar is. Als het eindelijk zover is varen we van Alvor naar Lagos, een uurtje op de motor om de accu goed op te laden voor het testen van de watermaker. Ik sta achter het roer en houd mijn ‘fingers crossed’ voor een goed afloop. Ik hoor geluiden die ik liever niet hoor en zie na een half uurtje testen nog steeds geen blij gezicht. Het ding werkt nog steeds niet! Zelfs de gewoonlijk zo kalme Koen loopt binnensmonds te vloeken. We willen morgen aan de oversteek naar de Canarische beginnen en dan moet de watermaker werken. Of we moeten voor ruim een week water aan boord hebben. Koen zucht nog maar eens diep, gooit er nog een “klotezooi” uit en gooit het bijltje erbij neer.
Ik ben inmiddels de haveningang van Lagos in gevaren en dan is er werk aan de winkel. De landvasten moeten worden klaargelegd en de stootwillen moeten nog aan de reling worden geknoopt en overboord gegooid. De zeilmaker staat al klaar op de wal. De enige plek om aan te leggen is bij het tankstation, dus dat doen we maar gewoon. We zijn immers ook zo weer weg. Het zeil ziet er prima uit. Het is iets kleiner gesneden waardoor het verrotte en gescheurde deel is weggevallen, de naden zijn opnieuw gestikt en er is een brede UV-band opgezet zodat het zeil minder lijdt als het is opgerold. Terwijl Koen binnen de portemonnee pakt om af te rekenen vraag ik zeilmaker António of hij weet of we hier ook water kunnen tanken. Hij wijst op een kraan naast de benzinepomp. “Sluit je slang er op aan en zeg tegen niemand iets…, ik zal de man van het tankstation wel zeggen dat jullie binnen enkele minuten weg zijn… 🙂 ”  Zo gezegd zo gedaan. Watertanks vol. In Alvor hebben we eerder deze week al onze jerrycans op een openbaar toilet gevuld met water. Met ieder een rugzak en in iedere hand een jerrycan hebben we zo 46 liter water met het Veertje naar de HM vervoerd. Daarnaast hebben we de afgelopen weken bij ieder bezoek aan de wal vijfliter-flessen drinkwater gekocht in het plaatselijke supermarktje. Dat heeft geresulteerd in 45 liter drinkwater onder ons bed. Met in totaal dus een kleine 300 liter water aan boord moeten we de week op zee wel door kunnen komen.

En op weg naar de Canarische Eilanden gaan we dus. De beloofde wind komt tegen de middag inderdaad, maar het is minimaal. Taurus heeft er bij zo weinig wind niet heel veel zin in en dus laten we Swiebertje maar aan het werk. Totdat die de geest geeft. We horen wat gepiep en gekraak en dan is het over. Hartstikke dood. Nog geen jaar in dienst en nu al contractbreuk, total-loss…
Nu maar hopen op voldoende wind zodat Taurus het kan overnemen. Dat lukt de eerste dag aardig. Maar naarmate de tijd vordert neemt de wind af. Tot uiteindelijk 0,0 knopen. Windstil. De oceaan, die ongelofelijke bak met water, is vlak en lijkt van satijn. Zacht en koninklijk kobaltblauw. Ik moet de hele dag denken aan de uitzonderlijk mooie jurk van koningin Máxima bij de kroning van Willem. Het is betoverend mooi. Maar ook ongelofelijk balen want de motor maakt overuren. Uiteindelijk 80 uur van de 170 die we in totaal onderweg zijn. En 80 motoruren wil ook zeggen veel diesel verstoken en dus een dure overtocht, grrr…

Daar staat tegenover dat het kalme weer ook voor enorm relaxte zeildagen zorgt. Er is zo weinig deining dat het lijkt alsof we in een haven liggen. Eten koken, afwassen, slapen, lezen, alles gaat heerlijk easy. En op de voorlaatste dag van onze reis volgt een fenomenaal spektakel. Voor, opzij en achter de HM zwemmen, spelen en duwen dolfijnen om de beste plek. Ze duiken en springen en zoeven supersnel door het heldere water. Als ik wat verder kijk zie ik overal om ons heen dolfijnen springen. Tot enkele honderden meters van ons vandaan jumpen ze uit en weer in de oceaan. Ik kan ze niet tellen maar het zijn er zeker 70! Koen gaat achter op het zwemplateau zitten en steekt zijn voeten in het water. Een enkele keer voelt hij een dolfijn langs zijn voetzolen glijden. Ik zou wel in het water willen gaan, aan het zwemtrapje hangen, tussen de dolfijnen zwemmen. Maar ik durf niet. Een klein half uurtje blijven ze in de buurt. Als ze allemaal weer in de diepte en verte zijn verdwenen blijft het zinderende, euforische gevoel nog heel lang hangen. En dan heb ik spijt dat ik niet in het water durfde. Veel later horen we van duikers dat het gevaarlijk is om tussen de dolfijnen te gaan zwemmen. Niet omdat ze bijten, maar ze willen spelen. En zoals ze elkaar spelend wegduwen, zo kunnen ze dat ook bij jou doen. Zo’n drie à vierhonderd kilo, bam! tegen je aan. Er zijn zo al veel duikers met gebroken ledematen naar het oppervlak gekomen. En als er jonkies bij zijn kan het extra gevaar opleveren omdat ze dan natuurlijk uiterst beschermend optreden. Maar toch, ergens blijft een zweempje spijt hangen dat ik het niet heb gedaan.

Op 3 november komen we aan op Isla Graciosa. We droppen het anker in een heerlijk rustige turquoise baai, bij een geweldig eiland(je) met één dorp, gebouwd in het zand. Wederom zo’n plek waar we wel oud willen worden. Dat wordt nog moeilijk kiezen over een jaar of tien 😉 .

Vanwege verwachte harde wind verkassen we na een oergezellige en héle lange afscheidsborrel met de bemanning van SY Sun-Ra en SY Zeester naar de marina in Arrecife, Lanzarote. Daar komt vriendin Sigrid op bezoek. Helaas blijft de wind langs het eiland gieren en kunnen we niet uitvaren. Maar we maken het goed door een auto te huren en het bijzondere vulkanische landschap, compleet zwart, te verkennen. Onderweg een lekkere lunch met dito wijn uit Lanzarote. En we relaxen op het strand in het zuiden van het eiland. Dat was lang geleden, een middagje op het strand. Heerlijk, echt vakantie.

Nadat we afscheid hebben genomen van Sigrid maken wij ons op voor weer een nachtje zeilen. Morgen, 12 november, naar Las Palmas op Gran Canaria. Als de wiedeweerga regelen dat onze watermaker daar gerepareerd wordt!l

5 gedachten over “9 maanden later, 11-11-2017

  1. wilma Beantwoorden

    wilma heeft jullie avontuur ook weer gelezen ,ga zo door en veel vaar plezier .kus poot groet wilmolger

  2. Jan en José Beantwoorden

    Hallo Koen en Yvonne
    Leuk om weer een van jullie te horen wij zijn vorig jaar op Lanzarote geweest zou er zo weer naar toe willen een super mooi vulkanisch eiland ..Jullie zijn al ver gevorderd mooie tochten. Hier is het rustig op de Grotestraat staat alleen het huis van Ria stevens te koop Ria is overleden en Harry vindt het te groot alleen begrijpelijk Morgen hebben we een begrafenis van Sjef Eykenmans was vroeger een van de bestuursleden van de jacht haven nou geen leuke berichten maar wil tocht even laten weten.Wij wensen jullie fijne kerstdagen te water en varen naar weer een nieuwe bestemming veel vaar plezier zonder complicaties .Heel veel succes met de oversteek naar Kaap Verdié Veel liefs van jan en josje

  3. Irene Verbeek Beantwoorden

    Goh, ik vind het gewoon plaatsvervangend spannend dat jullie bijna de oversteek gaan maken ! Balen dat het met de apparatuur aan boord niet altijd meezit, maar jeetje, wat een gewéldige ervaringen doen jullie toch op ! Die dolfijnen, dat vergeet je je léven niet meer !
    Geniet ervan samen !

  4. Roni Beantwoorden

    Succes met de watermaker, die hebben jullie echt wel nodig!! Ik zou ook wel tussen de dolfijnen willen zwemmen, maar als ik me bedenk dat een goedbedoelde bonk van Leeuwtje een gebroken been van Johan heeft opgeleverd, dan zal een goedbedoelde bonk van een dolfijn meer kapot kunnen maken. Goed dat je het niet hebt gedaan. Nu houd je de fantasie heel van hoe het leuk zou kunnen gaan. Succes met de oversteek naar Kaap Verdië! Ik volg een televisieserie “helemaal het einde”. Die zijn ze nu en het komend jaar aan het opnemen daar. Misschien komen jullie daar dan ook nog wel voor de camera. Alle liefs, Roni

    • carolien

      Hallo Foffie @ Koen. Wauw weer een spannend verhaal. Heel veel succes met de verdere reis.
      Hopelijk niet al te veel stukken onderweg.
      Liefs en een dikke knuffel van Peter @ Carolien

Laat een antwoord achter aan Jan en José Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *