Adiós, au revoir, goodbye, tot ziens, 25-09-2017

Het intense diepblauw van hoogzomer heeft al plaats gemaakt voor een wat koeler licht-, maar nog steeds strak, blauw. De thermometer tikt op dit moment, half 10 in de ochtend, alweer 25 graden aan. Het water van de delta bij Faro, Portugal, waar we sinds enkele dagen voor anker liggen is vlak. Na een dikke week met vele uren zeilen, heel veel zon maar ook stevige noord- en noordwestenwind, lange broeken en zeiljassen, is het gewoon weer zomer. De avonden worden koeler en langer (ook omdat het hier een uur vroeger is dan in Spanje), het zeewater is fris, maar overdag is het nog zomer. De omgeving, een soort waddengebied met prachtige zandstranden, een kalm en zeer relaxed dorpje (Culatra) en een gezellig stadje (Olhao) op dinghy-afstand. Naast de reeds maanden dagelijks aanwezige meeuwen heb je hier bij eb een keur aan vogels (ooievaars, lepelaars, grijze en witte reigers, ibissen, strandlopers etc, etc.). Een waar paradijs voor vogelaars en ik krijg er schik in zoveel mogelijk verschillende vogelsoorten te spotten. Helaas ook van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat langs scheurende taxi-bootjes en boven ons hoofd de aanvliegroute voor het vliegveld van Faro. Maar ondanks dat een uitgelezen plek.

Een dikke maand hebben we er over gedaan om van Ibiza in Portugal te komen. En ik ben jullie, na ons avontuur in La Caleta, het verhaal van dit deel van de reis nog verschuldigd.

De oversteek van Ibiza naar Spanje verloopt voorspoedig. Mooie wind zorgt ervoor dat we na een dag zeilen aankomen in een door fraaie villa’s omgeven baai bij Moraira, helder water, klein strand. We maken er een lange wandeling naar de heuveltop en het stadje, genieten snorkelend van de magnifieke onderwaterwereld. Na een paar zonovergoten dagen varen we naar Benidorm. Varen, want de beloofde wind blijft grotendeels uit. Voordat we bij de baai zijn waaraan de stad ligt, varen we langs een mooie rotsachtige kust met watervalletjes en prachtig blauw water. Ik sta achter het roer, Koen is net even de kajuit in. Als ik de ‘hoek om’ ga en Benidorm voor me opdoemt roep ik: “jeetje, Koen, we zijn in New York aangekomen!” Nu ben ik daar nog nooit geweest en die stad is natuurlijk veel imposanter, grootser en nog veel meer, maar wat een torenflats en andere veel te hoge gebouwen daar in Benidorm! Ik ben echt een beetje flabbergasted. Nu is het een plaats waarvan ik nooit had gedacht er nog eens ooit te komen, de behoefte was er niet, maar de skyline is best indrukwekkend. En er is ‘Friet van Piet’ of een ‘Patatje van Adje’ en daar heb ik ontzettend veel zin in.
We ankeren voor het oude stadsdeel. De deining is behoorlijk, maar te doen. Tenminste, totdat het nacht wordt. We rollen in ons bed alle kanten op, de HM bonkt en schommelt. Ik doe geen oog dicht en dat doet mijn humeur geen goed. In de ochtend toch maar even met de dinghy naar het strand om de stad in te gaan. Het kleine oude stadsdeel is best leuk. De stranden zijn smal en overbevolkt. De stad kan mij niet echt bekoren maar dat komt misschien ook door mijn abominabele nachtrust. Ik heb zelfs geen zin in een lekker Hollands patatje of een om van te watertanden Nederlands kroketje. We zoeken een supermarkt, gaan terug naar de HM die nog steeds ligt te rollen en hopsakee, anker op en wegwezen hier.

We ankeren bij Cartagena en hebben er nu nog spijt van dat we er niet een dagje zijn blijven hangen om de stad te bezichtigen. Die schijnt namelijk best interessant te zijn. Én, ook nu laat de wind het weer afweten, we dobberen wat en motoren uiteindelijk naar Aguilas omdat we niet te veel uren op de motor willen varen. Onderweg worden we, zoals afgelopen week dagelijks, via de marifoon weer opgeschrikt door een panpan (een soort mayday maar dan zonder direct levensgevaar). Het betreft telkens rubberboten met vluchtelingen die vanaf de Afrikaanse kust de Spaanse wal proberen te bereiken. Het doet wat met me, mijn relaas hierover verschijnt binnenkort in ‘Zilt’.
Tegenover alle ellende over de marifoon staat een ontmoeting met voor ons nieuwe zeedieren. We zien dolfijnen springen. Hè, of toch niet? Ze zijn wel behoorlijk traag… En ze zijn zwart en hebben geen spitse snuit. Ze komen steeds dichterbij en twee van hen zwemmen even naast de boot. Ik word een beetje hyper van dit soort gebeurtenissen. De adrenaline begint te stromen, mijn enthousiasme laait op, ik wil het graag fotograferen en filmen, ik wil alles wat er om me heen gebeurt zien en horen. Als ze zijn verdwenen gaan we google’n. Wat waren het nu voor beesten? Het blijken grienden te zijn, de op de orka na grootste dolfijnsoort. Machtig mooie dieren van een meter of zes lang die ons met een bezoek vereerden. Dank!

Bij Aguilas is een door een grote strekdam aardig beschutte baai. Hier gaan we eens een paar dagen blijven. Het stadje is niet toeristisch, ik voel me er lekker, echt tussen de Spanjaarden. Ook hier weer met ons Veertje naar de wal. Er liggen veel kleine bootjes aan moorings en er zijn kleine, heel provisorisch in elkaar geknutselde steigertjes waar her en der een vissersbootje of iets dergelijks aan ligt. Wij leggen bij één van de lege, vervallen steigertjes aan, ik haal het kabelslot, waarmee we het Veertje altijd vastleggen, door een ijzeren oog, klik het op slot en knoop een landvastje om de ijzeren paal. Iets verderop staan een paar mannen op leeftijd alles vol belangstelling te volgen.
We lopen een rondje door de stad. Bij terugkomst blijkt het kabelslot verdwenen! Het landvastje is los gemaakt van de ijzeren paal en ligt gedeeltelijk op de rotsachtige stenen. Gelukkig is het windstil, is er geen stroming en ligt ons Veertje nog bij de rotsen. “Welke malloot heeft dit nu gedaan?”, Koen is laaiend. Ik neem een beetje schuld op me. “Misschien heb ik het kabelslot niet goed dichtgeklikt waardoor het niet op slot zat?”. Maar dan zou het hier gewoon ergens moeten liggen… En het landvastje zat zeker goed vast, want toen ik er drie knopen in legde dacht ik nog: ‘Koen zal het wel weer overdreven vinden dat ik er drie knopen in leg’. Koen verdenkt direct de grijze heren die vanaf de steigertjes in en uit het water gaan bij hun dagelijkse zwem-uurtje. “Één van hen heeft thuis gereedschap gehaald om het kabelslot door te knippen, ik weet het zeker!”, briest Koen. “Het is gewoon treiterij omdat we gebruik hebben gemaakt van ‘hun plekje’!” “Jeetje, ze hadden ons toch ook gewoon even kunnen waarschuwen, hadden aan kunnen geven dat ze liever niet hebben dat we hier aanleggen? Raar volk hoor!”, reageer ik. Het is de eerste keer dat we een slechte ervaring hebben met de plaatselijke bevolking en dat steekt. Jammer…

De dagen erna zijn grijs. Er valt veel regen en 24 uur lang wordt het niet droog. De HM wordt perfect ontzilt, heerlijk! Met het regenwater wat door ons Veertje is opgevangen doe ik een handwasje.
De Vuelta komt door de stad. Het regent nog steeds maar kom op, we zijn zeilers, gehuld in onze zeiljassen, korte broek en flipflops gaan we kijken. Koud is het niet, nog altijd zo’n 21 graden. De straten staan aardig blank. Op de plek waar we wachten op de wielerkaravaan en de renners staan we tot onze enkels in het regenwater. Lekker hoor, zo’n voetenbad. Met de snelle douchesessies van tegenwoordig, waarbij geen water verspild mag worden door ‘zomaar even onder de straal te staan’ en het feit dat we al een week niet meer hebben gezwommen vanwege of frisse wind of onaantrekkelijk havenwater, en het feit dat ons schoeisel al maanden bestaat uit ‘blootsvoets’ of slippers, zijn mijn voetzolen best een beetje smoezelig. Zo’n smoezelig wat er met gewoon even wassen met een washandje niet vanaf gaat. Tijdens het wachten op de Vuelta heeft het regen-voetenbad mijn voeten lekker schoon geweekt, gratis schoonheidsbehandeling 🙂 !

Als we vanuit Aguilas vertrekken lacht de zon ons weer toe en zeilen we via San José naar ons avontuur in La Caleta om vervolgens te stranden in Marbella. Een fijne stad, een busreis door de bergen naar Ronda, fantastisch etentje in het oude centrum van Marbella en klaar om naar Gibraltar te varen.

 

 

 

 

Bij binnenkomst in de haven Queensway Quay in Gibraltar, die dankzij de (voor ons) gunstige wisselkoers van de Engelse Pond lekker goedkoop is (ongeveer € 18,00 per nacht), worden we door de havenmeester geholpen bij het aanmeren. Als we vast liggen verzoekt hij vriendelijk doch dringend of we het Spaanse gastenvlaggetje direct willen verwijderen. Liever nog géén gastenvlaggetje dan het Spaanse… De boodschap is duidelijk, wisten wij veel dat de verhoudingen tussen Spanje en Gibraltar nog steeds zo gevoelig liggen.
Hij vertelt ons dat we het treffen, overmorgen is het National Day. Een soort Koningsdag, maar dan om te vieren dat op 10 september 1967 via een referendum voor het handhaven van Britse soevereiniteit is gekozen en niet over te gaan naar Spaans bestuur. Overal rood-wit, vlaggetjes, etalages, iedereen op de dag zelf in rood-witte kleding, het is een heel festijn. Wij lopen even door de stad, drinken een biertje en worden eind van de middag verwacht voor een borrel bij onze Britse buren in de jachthaven.
Zij komen samen met vrienden terug van een lunch in de stad en hebben daarbij al wat glaasjes wijn genuttigd. Ze hebben er ook drie Britse militairen, die gelegerd zijn op de navybasis in Gibraltar, opgepikt.
In de kuip staan de wijnkoelers met witte wijn en rosé-prosecco al klaar, samen met wijnglazen, rode wijn en zoutjes. Helemaal Engelse klasse. Richard, de captain van dit jacht stelt ons aan iedereen voor als zijn ‘best friends from Holland’. We blijken echter de enige ‘friends’ uit Nederland te zijn die hij kent. Zijn echtgenote Denise (een kruising tussen Hyacinth Bucket uit de serie ‘Keeping up appearances’ en Queen Elisabeth), goede vrienden en buurtjes in de jachthaven Tricha & Harvey (die verdacht veel lijkt op prins Charles), de Zuid-Afrikaanse motorjacht-vaarders Anne & Kevin, de drie Navy-guys en wij. Met z’n elven in de kuip van een 36-voeter, het is krap, maar het past en het is erg gezellig. De wijn vloeit uitbundig, de zeil- en andere verhalen worden spannender. Er wordt lacherig gesproken over Kevin, die evenals zijn vrouw en de twee Britse stellen ruim in de 70 is, die onlangs van de loopplank (van het schip naar de steiger) is gevallen en een nat pak heeft gehaald. Ook Richard is dit al eens overkomen. Soms is het moeilijk de Britse accenten te volgen. Ik spreek hierover met Richard en geef aan dat wij op school Engels leren, maar daarna in de praktijk veel Amerikaans-Engels horen en spreken. Met heerlijke Britse droge humor is het antwoord: “Yes, I know. For years we try to learn the Americans how to speak English, but we never succeeded.”
Tegen zessen nemen we afscheid. Nog geen half uur later zien we Denise en Richard snel voorbij komen op de steiger. En even later Tricha. Zij vraagt ons of we al hebben meegekregen wat er is gebeurd na ons vertrek. “Nee, nog niet. Hoezo dan?” Wat blijkt, Harvey wilde van boord, hij was echter niet meer zo stabiel (hij was al behoorlijk dronken toen wij vertrokken), hij viel om en greep hierbij Richard bij de arm als houvast. Die laatste stond echter ook niet meer geheel stevig op zijn benen. Beiden maakten een smak, Harvey valt op zijn hoofd en ligt nu met een hoofdwond plat op bed, Richard is naar het ziekenhuis met een kapotte knie en een wond boven zijn oog die gehecht moet worden. Diep van binnen moet ik glimlachen, ik zie de hele film voor me. Die traditionele, uiterst correcte Britten, die als in een slapstick over elkaar heen vallen. Mister Bean is er niks bij. Maar ik heb natuurlijk ook met ze te doen. Ach toch, die door hun leeftijd toch al wat broze mannen, nu in de kreukels door een ongelukje na zoveel gezelligheid. We wensen Tricha veel sterkte en beterschap voor de patiënten.

We kunnen Gibraltar natuurlijk niet verlaten zonder de apenrots te beklimmen. Een flinke wandeling en klim, maar prachtig! De nieuwsgierige, soms boze, snoezige, aandoenlijke en eigenwijze apen, sommige met baby-aapjes, die echt vrij rondlopen, klimmen en springen. Natuurlijk verzamelen ze bij de voederplaatsen, maar ze leven in de vrije natuur. Dat in combinatie met de schitterende vergezichten maakt het een fantastisch bezoek.
De middag erna komen Ellen & Pascal, op vakantie in Spanje, op de borrel. Het is ontzettend gezellig en we nemen, helemaal bijgekletst, pas laat in de avond afscheid.
En dan wordt het voor ons tijd om afscheid te nemen van Gibraltar. En niet alleen van hier, maar in z’n geheel van de Middellandse Zee. De Atlantische oceaan ligt voor ons. We krijgen weer te maken met stroming en getijden. Met kouder zeewater en andere winden. Nieuwe landen te verkennen. Eerst nog een stukje Zuid-Spanje en daarna Portugal. Ik vind het jammer om de Med te verlaten, het was er heerlijk. En spannend wat het nieuwe traject ons brengen gaat.

En nu zijn we dus in Portugal. Na een dagje Cadiz, een hele gezellige Spaanse stad met een indrukwekkende kathedraal, een fantastische vis- en groentemarkt, leuke parkjes met fonteinen en veel nauwe straatjes met tapasbarretjes, zeilen we met of heel veel wind of heel veel géén wind via diverse ankerplaatsen in riviermondingen (waar het flink stroomt en gemiddeld ongeveer twee meter verval tussen eb en vloed is) naar Portugal. Onze laatste havenstop in Spanje is Mazagon. Een verplicht dagje haven omdat we een scheur hebben in ons voorzeil. Die genua moet er dus vanaf, schoon schrobben, laten drogen en netjes opgevouwen in een zeilzak om ‘m misschien nog te laten repareren. Dat gaan we op de Canarische eilanden wel eens bekijken en dan zal er waarschijnlijk wel een nieuw zeil aangeschaft moeten worden. Voorlopig doen we het even met het, ook al enigszins gehavende, reserve-voorzeil. Dat moet lukken. We kunnen verder naar Portugal en daar zijn we nu dus.

Koen weet het zeker, hij wil hier oud worden. In Culatra. Na onze reis varen we de HM het strand op en laten we haar droogvallen. Goed stutten en ons bejaardenwoninkje is gebouwd! Helaas horen we dat dit sinds enige jaren verboden is. In het verleden was er een compleet dorp van ingegraven boten met allerlei aanbouwtjes er om heen. Maar dat werd de dorpsbewoners van Culatra toch iets te gek. Wat een teleurstelling… Dan maar een huisje uitzoeken hier. We vinden er één aan het strand. Het behoeft wat opknapwerk, of liever gezegd het is een mooi projectje 😉 , maar de vier muren en het dak zijn nog ok, dus geen probleem volgens Koen. De betonpaden tussen de huisjes zijn geschikt voor een rollator, het is dicht bij het vliegveld van Faro dus kinderen, kleinkinderen, broers, zussen en andere familieleden en vrienden kunnen vaak op bezoek komen, het is er simpel en rustig, een biertje bij het lokale cafeetje kost een euro en het klimaat is aangenaam. Wat is er nog meer te wensen als je oud en grijs bent?

17 gedachten over “Adiós, au revoir, goodbye, tot ziens, 25-09-2017

  1. Bionda Beantwoorden

    Prachtig geschreven weer Yvonne, ik geniet elke keer weer van jullie verhalen.

    Veel liefs, Bionda

  2. Peter vd Laan Beantwoorden

    En weer een boeiend verhaal wat lekker weg leest. Ga vooral zo door Yvonne dan hou ik het ook vol om te volgen.
    Genieten zo toch!!!
    Volgende week maandag vertrek ik met Anita naar de Malediven om daar te gaan genieten van het onderwaterleven.
    Ik zal zo nu en dan wat op facebook plaatsen als we binnen het bereik zijn van de zendmasten.
    Groeten Petje

  3. Roni Beantwoorden

    Wat er nog meer te wensen is als je oud bent? Nou, eerst nog effe de wereld rond. Naderhand mogen jullie in Portugal neerstrijken en de rest van jullie leven uitleven. xxx

  4. Erik Beantwoorden

    In dit stukje niet zo an de orde, maar mooi zoals jullie elkaar weten te bereiken en bij elkaar weten te komen.
    Is er nergens een zeilmaker die een lap op de fok kan zetten?
    Goede vaart en blijf genieten, ook van elkaar.

  5. Peter Beantwoorden

    Hallo samen,
    Heerlijk jullie verhalen te lezen!
    Genieten!
    Succes met de volgende grote stap!

    Groetjes Harriëtte en Peter

  6. Ingfranie Beantwoorden

    Hoi saampjes,

    Weer genoten van jullie belevenissen!!
    Lekker genieten en goed op elkaar blijven letten maar dat is jullie wel toevertrouwd!
    Heel veel liefs, Fin,

  7. wilma Beantwoorden

    hallo zeelui .mooi verhaal gelukkig ben ik wat rustiger als bij het vorige verhaal. veel plezier daar en droom maar verder kus groet poot wilmolger.

    • carolien

      Hallo foffie & Koen. Dit is weer een mooi verhaal, waar ik niet rusteloos van wordt.
      Geniet van elkaar en van jullie belevenissen. Hopelijk is het zeil weer gemaakt.
      Heel veel lieve groeten en tot het volgende bericht. Peter & Carolien

Laat een antwoord achter aan Irene Verbeek Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *