Ik blijf het bijzonder vinden dat er zoveel plaatsen op de wereld zijn waar ik nog nooit van heb gehoord, maar die in bepaalde kringen een begrip zijn. Katakolo blijkt een populaire stopplaats voor Middellandse Zee cruises. Dagelijks monsteren er een drietal cruiseschepen met de meest romantische namen aan. Niet helemaal toevallig, Katakolo ligt namelijk vlak bij Olympia. De plaats waar reeds 600 jaar voor onze jaartelling de basis voor de hedendaagse Olympische Spelen werd gelegd.
Het lijkt ons een mooie plaats om ons voor te bereiden op de oversteek naar Malta om vervolgens door te zeilen via Sicilië en Sardinië naar Ibiza. Rond 20 juli willen we daar aankomen om er vervolgens gezellige dagen met lieve vrienden door te brengen. We plannen 4 weken in voor de reis die ruim 1.000 mijl (een kleine 1.900 km) bedraagt. Maar eerst willen we nog een beetje van de Griekse oudheid proeven.
Katakolo ligt in het uiterste noorden van een gigantische baai. De strekdam en haven voor de grote cruiseschepen geeft goed beschutting om te kunnen ankeren voor het langgerekte strand. Als we de baai in varen komen de house-beats van een strandclub ons al tegemoet. Dat klinkt gezellig! Ik sta achter het roer, concentreer me op de dieptemeter omdat het strand hier heel geleidelijk afloopt en het dus al snel ondiep wordt. Koen staat voor op de punt klaar met de afstandsbediening voor de ankerlier. 
“We gaan hier in ieder geval niet zwemmen!” “Hoezo niet?”, vraag ik. “Is het hier niet mooi helder dan?” “Jawel hoor, maar ik spot kwallen!” Koen kent mijn kwallen-fobie. Voordat ik een teen in het water steek heb ik eerst de omgeving gescand op kwallen. Zelfs in geval van de nodige actie, bijvoorbeeld bij het vastleggen van de shore-lijnen bij het ankeren, gaat er eerst ‘geen kwallen?’ door mijn hoofd. Ik kijk eens over de reling en zie enorme, maar prachtige kwallen voorbij zweven in het heldere zeewater. Zo! Zulke grote heb ik nog nooit gezien. Ze zijn wel 30 centimeter lang. Én in mijn lievelingskleuren, licht-lila, sommige met een mooi donkerpaars randje. Het zijn er tientallen. Rondom de boot… Dus honderden in deze baai… Ieks!… Nou ja, we zijn toch van plan om morgen aan de stadskade te gaan liggen en daar kunnen we sowieso niet zwemmen. We laten het anker vallen, werken het logboek bij, ruimen alle lijnen op, beschermen de zeilen met de huik en fokkehoes en trekken een koud biertje open. Onder het genot van lekkere boom-boom muziek genieten we van de avondzon.
Na het ontbijt varen we naar de stadskade. We willen met de trein naar Olympia en een heleboel proviand inslaan voor de oversteek naar Malta. Dat lijkt ons gemakkelijker vanaf de kade. Het is windstil, we gooien het achter-anker uit en liggen in no-time mooi met de boeg naar de kade. Een vriendelijke Britse zeiler helpt ons hierbij een handje. Ik vraag maar meteen even of het hier gratis is. Nee, zij hebben € 25,- voor de nacht betaald. Dat is wel inclusief water en elektriciteit (maar dat hebben wij eigenlijk niet nodig, we zijn immer zelfvoorzienend). Hè, dat valt dan weer tegen. Er blijkt ook slechts een hele kleine supermarkt in het dorp te zijn. En heel veel souvenir-, kleding- en juwelenwinkels, maar die hadden we nu net níet nodig. Wel heel gezellig overigens, veel terrassen en twee winkelstraten bomvol cruise-gasten. We flaneren even over de boulevard en checken bij het stationnetje de vertrektijden van de trein naar Olympia. Die blijken flexibel; afhankelijk van hoeveel cruiseschepen er op een dag aankomen. Morgen wederom drie, dus drie keer in de ochtend vertrek en twee keer in de middag terug. Op internet hebben we gelezen dat er een moderne, nieuwe trein met airco rijdt voor slechts € 1,- per persoon. Helaas is niet alles wat je google’t waarheid en heeft ook hier de economische crisis de prijzen opgedreven. Tot maar liefst 10x zo duur; inmiddels kost een kaartje € 10,-.
We wandelen terug naar de boot. “Is er eigenlijk een goede reden om hier in de stadshaven te blijven liggen?”, vraag ik Koen. “Eh, eigenlijk niet hè?! Boodschappen doen kunnen we hier niet en het stationnetje is tegenover de pier waar we ook met het Veertje naar toe kunnen roeien.” We besluiten de trossen gelijk los te gooien en weer terug te gaan naar de ankerplek. En ons hiermee havengeld uit te sparen.
De treinreis van 50 minuten naar Olympia is speciaal. Als we naast het spoor hadden gewandeld, hadden we tegen elkaar gezegd: “hier rééd ooit een treintje”. De struiken en bomen die over het spoor hangen schrapen langs de buitenkant van het, overigens lang niet meer nieuwe maar wel vrij moderne en van airco voorziene treinstel. Bij iedere spoorwegovergang, al dan niet voorzien van spoorbomen, toetert de machinist er vrolijk op los om eventueel aankomend verkeer te waarschuwen. De conducteur komt netjes een gaatje knippen in ons kaartje. We bekijken de omgeving door wat ooit een thermopane-ruit was. Nu nog slechts enkel glas, waarschijnlijk veroorzaakt door alle uitstekende struiken is de buitenste laag stuk gegaan. De buitenste ruit is er daarna gewoon helemaal uit getikt…
We zitten met twee Duitse cruise-toeristen in de trein en onderweg stappen nog een paar reizigers in. Ik dwaal met mijn gedachten af naar een jaar geleden. Wat is mijn leven ontzettend veranderd. Toen stond ik nog iedere ochtend te wachten op een van forenzen uitpuilend station in Cuijk. Dan was ik blij dat ik een zitplaats kon vinden. Stond ik in mijn nette kleertjes en hooggehakte schoenen tussen alle studenten, klaar om weer een hele dag (met fijne collega’s) achter mijn bureau te zitten. Nu zit ik in een flodderig zomerjurkje met gympen, samen met mijn allessie, klaar om de historie van de Griekse goden en de Olympische Spelen in te duiken.
Alles is anders. Ik douche me niet meer elke dag met zeep. Alleen met water blijkt prima te werken. Mijn huid voelt, zelfs met alle zon en zout, zacht aan en niet droog. En ik ruik nog steeds lekker 😉 . Douchen doen we buiten. Haren wassen door in zee te springen, aan boord te klimmen, haren inzepen met shampoo, in zee springen en uitspoelen en weer aan boord om ze met zoet water na te spoelen.
Opruimen aan boord wil zeggen lijnen opschieten en zorgen dat alles ‘stormvast’ staat. De vleeswaren worden in Griekenland opgestapeld: een stapeltje gesneden salami wordt in vetvrij papier gewikkeld, elastiek er omheen en prijsje er op. In Italië doen ze het nog mooier: dakpansgewijs worden de plakjes op geplastificeerd papier gelegd en als het klaar is wordt het geheel opgevouwen als een brief. Handig hoor, zo’n opgevouwen vlees in de koelkast. We lunchen vaak niet met brood maar met rauwkostsalade. Lekker fris en gezond. Geen auto of fiets om even een boodschap te doen, we doen alles wandelend of met openbaar vervoer. We zoeken ons rot naar goede wifi-signalen, geen (redelijk) stabiele Ziggo waarvan de wifi op je telefoon gelijk werkt als je je huis binnen komt. Onkruid wieden is boot ontzilten en dek schrobben geworden. De wekker loopt nog maar een paar keer per week af. Het weer en vooral de wind zijn allesbepalend voor hoe onze dag verloopt. Het blijft telkens weer spannend waar we vanavond weer zullen slapen, op de HM uiteraard, maar in welke plaats? We gaan heel bewust om met energie, die we zelf wekken via de zonnepanelen en windgenerator. En met zoet water dat onze watermaker ongeveer 20 liter per uur kan aanmaken. Voor de afwas niet vergeten eerst water te koken. Lekker de héle dag sámen doorbrengen. Geen bakkie of wijntje met familie en vrienden, schitteren door afwezigheid op verjaardagen en andere bijzondere gebeurtenissen, alleen video-, app- en telefooncontact en hopen dat er af en toe iemand komt logeren. In Cuijk had ik een perfect ingerichte inloopkast, op de HM rommelige stapels met, ondanks grote donaties aan de kledingcontainers, veel teveel kleren. Koen had bij vertrek gelijk: we hebben weinig kleding nodig in dit warme klimaat. Het is bijna onuitputtelijk veel wat er is veranderd. And most of it we love!
Olympia is mooi en interessant. Met een beetje fantasie zie je de Griekse sporters en drommen toeschouwers hier rondlopen. Ook nu is het er druk, met toeristen wel te verstaan. Heel wat anders dan een half jaar geleden toen we nog als enige toerist in de historische arena in Arles rond liepen.
Als je me vraagt wat het meeste indruk heeft gemaakt in Olympia is het natuurlijk de plek waar elke vier jaar het Olympisch vuur wordt ontstoken. Sinds 1936, de Spelen van Berlijn, wordt hier de olympische fakkel ontstoken die vervolgens in estafettevorm naar de openingsceremonie van de Spelen wordt gebracht. Maar op mijn netvlies staan toch vooral ook de billen van de mythologische god Hermes, zoon van oppergod Zeus, god van o.a. de reizigers en door zijn atletische en jonge uiterlijk patroon van atleten en sport. Koen heeft een heel lekker kontje, maar jeetje, wat een gaaf achterwerk had die Hermes!
Op de terugweg stappen we uit in Pyrgos. Een stadje met een grote supermarkt. We doen er even flink inkopen en met tassen vol stappen we een uur later in het laatste treintje naar Katakolo. Het Veertje is weer even ‘cargo-Veertje’, de provisiekasten worden goed gevuld, onze cultuur-historische honger is weer even gestild. Ik bereid een dubbele portie goedgevulde macaroni en wortelstamp met speklappen voor. Voor vier dagen eten wat alleen maar opgewarmd hoeft te worden. En nog een portie koude pasta om een pastasalade van te kunnen maken. Altijd handig als de zee ruw is en koken lastig.
Tijd om te vertrekken uit Griekenland. We willen oversteken naar Malta. Dat is ongeveer 350 mijl (650 km) en zou in drie dagen en nachten mogelijk moeten zijn bij gunstige weersomstandigheden. We weten al dat de wind voornamelijk west en zuidwest zal zijn. Dat wordt dus tegen de wind in kruisen en mijlen maken. Geen probleem denken we, we zijn uitgerust, fit en goed voorbereid. Als ik de ontbijtboel opruim en Koen nog even in de kuip zit roept hij: “krijg nou wat! Iemand dumpt hier gewoon een autoband in zee! Die komt van de heuvel afrollen, over het strand, zo het water in.” “Nee! Die verrekte Grieken ook, hebben die nu helemaal geen respect voor de natuur?”, is mijn verontwaardigde reactie als ik naar buiten klim. Koen heeft de verrekijker erbij gepakt en doet verslag. “Huh? Er komt een pickup-wagen aan gereden. Er stapt een man uit. Hij trekt zijn schoenen, sokken en pantalon uit. In een grote witte onderbroek en overhemd rent hij het strand op. Net voordat hij bij het water is doet hij zijn horloge af en legt deze op het strand.” Tjee, schiet er door mijn hoofd, wat goed dat iemand daar aan denkt in een panieksituatie. “De man loopt het water in en kan nog net voordat zijn kruis nat wordt de autoband met velg oppakken. Hij rolt hem terug naar zijn wagen en gooit ‘m in de laadbak. Hij droogt zijn benen en voeten af met een oude tod, trekt zijn pantalon, sokken en schoenen weer aan, stapt in en rijdt weg.” De arme ziel was dus onderweg, bovenop de heuvel, zijn reservewiel verloren. Reservewiel gered, horloge kwijt. Die laatste heeft hij namelijk op het strand laten liggen… Wij kunnen niets doen, we liggen te ver van het strand om er heen te kunnen zwemmen en we hebben ons Veertje al ingepakt voor de oversteek. Maar hopen dat de pechvogel een dringende afspraak heeft waardoor hij zijn horloge snel mist…
Wij varen uit, voor onbepaalde tijd op zee met Malta als doel. Geen horloge nodig. Alleen wind, genoeg proviand, goede zin en de HM die ons brengt.
Wat een ander leven nu hé … ik kan me voorstellen dat het sóms best lastig is (het gemis van familie en vrienden met name), maar oh .. wat een mooi avontuur maken jullie mee ! En ik geniet op afstand volop mee !
Mooi en interessant verslag weer en al heel snel. Je schrijft erg leuk Yvonne. Ga vooral zo door.
Geweldig om te zien wat jullie meemaken en tegen komen op jullie reis , en we zien dat het tot nu toe erg voorspoedig gaat gelukkig .
Onderweg naar Ibiza nu , helemaal leuk dat eiland
Geniet er maar lekker van liefjes
Kuszzzzz van ons 🙂
Mooi. Gelukkig maar, die veranderingen.
Jullie levensstijl hadden jullie op jullie boot nooit vol kunnen houden… 😉
Liefs
Andrea
Lieve yvonne en Koen, wat n mooi verhaal weer! Ilig op bed in n hotelkamer in Berdorf, Petite Suisse, luxemburg. Een plotselinge aktie, wandeltocht begeleiden voor n vroegere baas van me, toen ik 30 jaar geleden hier werkte in de buitensport. Een en al jeugdsentiment, wel met n andere blik dan vroeger. De omgeving is hetzelfde, prachtig, er wordt hier wat bijgebouwd, maar niet in de hoeveelheden waarin ik dorpen in Nederland heb zien veranderen in dertig jaar.
T is hier warm en benauwd, dat is bij jullie vast anders!
Ik kijk uit naar jullie volgende verhaal, liefs, Rian
Wat een verrassing! Na twee dagen alweer een nieuw verhaal van jullie. Zo heerlijk om op de hoogte te blijven. Maar eh… volgens mij zijn jullie nu toch al op Sicilië? Loopt het dagboek misschien achter en krijgen we overmorgen alweer een vervolg? Of loop ik zelf te hard van stapel. xxx
O wat een heerlijke verhalen om te lezen zijn het iedere keer. Dit MOET echt in de loop van tijd worden uitgegeven als boekvorm.
Een geweldig nieuw leven zijn jullie aan het opbouwen met veel belevenissen,zon en avonturen.
Wij als broertje,schoonzus en nichtje volgen jullie op de voet op afstand en zijn we toch een beetje samen.
Dikke kus
Mario,Jessica en Alice
Life can change fast. Als de omstandigheden veranderen, moet je je levensstijl aanpassen.
Als dit lukt ben je een gelukkig mens.
Weer boeiende leesstof. En zo blijven wij ook op de hoogte van cultuur en geschiedenis.
Goede reis richting het westen.
Groetjes,
Paul en Marion
Nou Koen dat Hermes kontje heeft veel indruk op Yvonne gemaakt.
Maak je borst maar nat.
Weer een prachtig verhaal. Wij genieten met jullie mee.
Heel veel liefs en groeten van Peter & Carolien