Goede tijden slechte tijden, 11-03-2017

We wandelen door Beaulieu-sur-mer. Er is geen wolkje aan de hemelsblauwe lucht. Dat was afgelopen week wel eens anders… Onze wandeling gaat langs het strand, de zee, de weelderige villa’s, ieder binnen hun eigen stijl prachtig. Palmbomen en cipressen. Pijnbomen en bloeiende kraanvogelbloemen in bont bloeiende perken, fris geurende bloesem. Op de boulevard speelt de wind een spelletje met mijn in de kerstvakantie gekortwiekte, maar inmiddels alweer enigszins aangegroeide, haar. Een mondaine dame, gekleed in stijlvol wit en beige, komt ons tegemoet. Een dunne shawl en haar hand beschermen haar gezicht tegen de windvlaagjes. “Ja mevrouw, let maar op! Anders waait uw botox uit uw lippen.” Ik zeg het tegen Koen en hoop maar dat deze lady geen Nederlands spreekt. Koen kijkt me verbaasd lachend aan. “Hoe is het mogelijk! Dat wilde ik precies tegen jou zeggen…” We schieten samen in de lach en zijn blij dat onze twee-eenheid in de afgelopen zeilweek met bijbehorende strubbelingen (zoals verwacht) geen schade heeft opgelopen. Dat had ook anders kunnen aflopen…

Het is zondagochtend, de dag van vertrek uit PSL. Het is windstil, bij het ontwaken verwelkomt de zon ons in volle glorie. Een mengeling van gezonde spanning en opwinding zorgen voor een opgewekte stemming. Tegen de tijd dat we PSL achter ons laten zou het volgens de weersvoorspellingen al moeten waaien, het water is echter een satijnen lakentje. Geen probleem, die wind zal zo wel komen als we op open zee zijn. Vijf uur later komen we, al motorend, aan bij Ile du Frioul. Geen wind gevoeld. We kunnen het niet ontkennen, het was een heerlijk tochtje over de Middellandse Zee zo blauw, zo blauw. Maar op de eerste ‘zeildag’ hebben we de zeilen niet kunnen hijsen. Dat is jammer. De baai waar we voor anker gaan maakt heel veel goed. Helder, blauwgroen zeewater omgeven door rotsen. We gooien voor de eerste keer ons nieuwe anker uit. In dit kristalheldere water ziet Koen dat het zich direct ingraaft. Yes! Het maakt waar wat ons is beloofd! Ik vind dat we vrij dicht bij de rotsen liggen. Maar ik besef ook dat ik een vrouw ben en genetisch is nu eenmaal bepaald dat wij (en ik dus ook) iets minder goed afstanden kunnen inschatten. Koen is van mening dat het allemaal wel in orde is. Ik vertrouw op hem, dus na een borrel en een eenvoudige maaltijd kruipen we het bed in. Ondanks de rustige vaardag zijn we moe van de (in)spanningen en we vallen allebei direct in slaap.
“Piep, piep, piep”, ik schrik wakker. Is dat de wekker al? Het voelt alsof ik nog maar kort geslapen heb. En dat is ook zo…. Het is geen wekker, maar het ankeralarm laat van zich horen. Koen gaat poolshoogte nemen. “Niets aan de hand. We liggen nog ver genoeg van de rotswand af, ook als de wind nog verder gaat draaien. Ik heb het alarm enigszins aangepast, iets meer speling gegeven. We kunnen weer rustig gaan slapen.” Gedurende de nacht blijkt bij ons beiden ook een ingebouwd ankeralarm aanwezig. We worden vaak wakker en steken om beurten ons hoofd uit het luik of in de kuip om te checken of we nog veilig liggen. Als de wekker piept zijn onze lijven uitgerust maar onze geest niet. Het is grijs en de wind is behoorlijk aangetrokken. Terwijl we ons muesli-ontbijt naar binnen werken duwt de wind ons toch behoorlijk dicht naar de ruwe rotswand. Nog herkauwend halen we snel het anker op en vertrekken naar Bandol. Tenminste… dat is de bedoeling. De wind komt meer vanuit zuidoost dan het ons in diverse meteorologische app’s voorgeschotelde zuid. We bikkelen, op onze eerste echte zeildag, aan de wind een mijl of 8 richting ons doel. De HM heeft er plezier in, de boeg snijdt mooi door de golven, het voordek wordt telkens met een flinke plens zeewater gespoeld. Af en toe zorgt een golf voor een flink zilt gespetter in de kuip. We hangen behoorlijk schuin. Binnen blijkt toch niet alles zeevast te staan dus met een enorm kabaal komt er vanalles naar beneden gezeild. Kruidenpotjes, het koffiezetapparaat, de thermoskan, keukenrol, snijplanken, zelfs het rooster van het gasfornuis is naar beneden gekomen. Opruimen is met deze zeegang best lastig. Op handen en voeten probeer ik alles wat op de vloer ligt weg te stouwen tussen wat dekens zodat het veilig ligt en niet kapot kan gaan. En dan snel naar buiten want er begint iets te borrelen in mijn maag. Frisse lucht en een horizon zijn erg welkom of liever gezegd noodzakelijk om nog meer rommel te voorkomen. Als ik weer buiten in de kuip zit en me schrap zet voor de volgende golf vind ik er niks meer aan. De wind is ondertussen ook toegenomen tot een stevige 6 Beaufort. Jeetje, moet dit mijn leven worden de komende jaren? Deze puinhoop? Chaos in de kajuit, chaotisch water, chaotische wind, chaos in mijn hoofd. Ik wil terug naar land. Een veilige haven. Ik stel Koen daarom voor om terug te gaan naar Frioul en dan wel naar de jachthaven aldaar. Koen wil graag verder naar Bandol. Voors en tegens worden geuit. Afspraak is dat we bij één tegen één altijd de meest veilige keuze zullen uitvoeren. Uiteindelijk wordt het dus terug naar Frioul. Het voelt voor mij als een zwaktebod, niet fijn. Ik weet dat Koen teleurgesteld is en daar baal ik van. Eenmaal in de haven keert de rust terug. We maken van de gelegenheid gebruik om een fikse wandeling te maken over het druilerige eiland. We evalueren de boel nog eens en wagen morgen een nieuwe poging.
De rust in de haven blijkt s’nachts schijn. We hotsen, klotsen en vooral botsen tegen de kade en Koen gaat in de nacht drie keer naar buiten om extra lijnen te leggen en verleggen. We dachten havengeld betaald te hebben voor even wat meer comfort, maar helaas mocht dat niet zo zijn. Nog slaapdronken vertrekken we in de ochtend naar Bandol. De ene dag waait het te hard en uit de verkeerde richting, de andere dag waait het niet… We motoren daarom wederom 5 uur en pikken in de baai van Bandol een mooring op (een ankerboei waaraan je kunt aanleggen zodat je je eigen anker niet hoeft uit te gooien). Het ankeralarm zal nu in ieder geval niet af gaan. De nachtrust evenwel is geen echte rust. De deining vanaf zee is behoorlijk. We schommelen flink heen en weer en in bed rollen we van links naar rechts.

Maar zoals altijd komt alles goed. Als we naar Ile de Porquerolles varen. Het zonnetje schijnt, de lucht is blauw, de zee is blauw, de wind is perfect, onze humeuren bloeien op. Het doorschijnende water in de ankerbaai, omgeven door een strandje en pijnbomen, zorgen voor een flinke positieve energie-boost. De wind is nog aan de frisse kant, maar met een fleecedekentje over mijn benen is het in de kuip goed uit te houden. Dus kruip ik met de e-reader op de kuipbank terwijl Koen in de de kajuit een dutje doet.

Ook als we naar de baai van Saint Tropez varen is de zeildag perfect. What a glorieus feeling, we’re happy again! Lente, mooie haven, superjachten bekijken, sightseeing Saint Tropez, oh wat hebben we het leven lief… De nacht brengt ongelukkigerwijs pech. De wind gaat als een dolle door de haven. We liggen met ‘de kont’ naar de kade en met de boeg aan een mooring-lijn. Koen heeft het roer van de windvaan-stuurinrichting zo vastgebonden dat het dwars staat en niet tegen de kademuur kan ketsen. We hebben al veel geluk gehad deze reis, maar vannacht is het helaas pech. ‘s Ochtends blijkt dat het touwtje is geknapt en het roer heeft tegen de kade liggen ‘krassen’. Het roer draait niet meer soepel, de as is krom… 🙁 . Omdat de volgende dag de enige van de komende vijf dagen lijkt te zijn om de tocht naar Nice te kunnen maken, vertrekken we met het windvaan-roer vastgesjord op het dek.
En wordt het mede door het pechgeval veroorzaakt of alleen omdat ik bang ben dat we in de verwachte windkracht 7 van het einde van de middag terecht zullen komen? Ik weet het niet, maar we krijgen onderweg een flink meningsverschil over de te volgen koers. De windrichting is niet helemaal zoals voorspeld. Langs de kust waait het minder hard dan op open zee waardoor we de geplande gemiddelde snelheid niet halen. Ik wil een eindje motoren, Koen wil blijven zeilen. Kortom, het is even niet zo gezellig op de HM. Maar we zouden Koen en Yvonne niet zijn als we het niet op zouden lossen en de twee-eenheid weer laten samenkomen.

Omdat de haven van Nice niet zo romantisch gezellig is als verwacht besluiten we naar Beaulieu-sur-Mer te gaan. Daar ligt SY Mallemok, inmiddels bekend van digitaal contact. En het zou zo leuk zijn om ze nu eens in het echie te ontmoeten! Zij regelen voor ons een ligplaats, helemaal top! En dus vertrekken we na één nacht Nice naar Beaulieu, een uurtje varen. Op het moment dat we de havenmond uit komen krijgen we een windvlaag van 42 knopen (tussen windkracht 8 en 9) om de oren. Zelfs Koen kijkt even verschrikt en er komt zowaar een “oei, dit had ik niet verwacht” over zijn lippen. Omdat hij verschrikt kijkt slaan bij mij ook de kriebels toe. “Terug?” “Het is maar een uurtje…” We wisselen wat bezorgde blikken uit. Inmiddels zijn we wat verder uit de kust, het kotterfok staat uit en met bijna 7 knopen koersen we door de golven. De windmeter geeft constant tussen 30 en 35 knopen (windkracht 7) aan. De HM gedraagt zich als een blije eend op het water. Ze laat zich koninklijk meevoeren in de deining en kruist prachtig door de schuimende golven. Zowel bij Koen als bij mij is alle twijfel weg. Beaulieu here we come! In de stromende regen en met flinke windvlagen leggen we aan. Eenmaal alles goed vastgelegd komt de zon tevoorschijn en laat Beaulieu ons zien waarom het deze naam heeft. Het is een wonderschone plaats, een beetje posh maar ook leuk. Het is lente, het is weldadig. We borrelen bij Tim en Eveline en Max. We nemen samen de door hen geschreven e-pilot over de reis over de Belgische en Fransen kanalen en rivieren nog eens door. Zo gezellig! We bezoeken Menton en Monaco waar we worden uitgenodigd voor een etentje bij Jan en Dorothé die we nog kennen vanuit de jachthaven in Dinteloord. Zo lief! Het zomervakantiegevoel overheerst.

Naast de jachthaven is een werf. Een vriendelijke Italiaan, Michaelo, kan de slag wel uit de as van de windvaan krijgen. Op de werf liggen mega-mega-jachten. Koen maakt geen prijsafspraak… In de avond kletsen we in de haven op de steiger met een Franse overwinteraar. Als hij hoort dat we de as bij Monaco Marine hebben achtergelaten zegt hij: “zorg wel dat je een prijs afspreekt, want anders…”. Oei… Het levert dit keer geen slapeloze nacht op, maar ergens in het achterhoofd spookt het ‘s avonds wel rond. Eigenlijk onzin, we kunnen er toch niets meer aan veranderen… En dan komt Koen terug met een rechte as. “Waarschijnlijk staat de politie hier zo dadelijk op de stoep. Ik heb die vent een paar tikken verkocht… Ratten zijn het! Allemaal!” Pretoogjes verraden mijn lieve schat. Hij kan het nu nog niet geloven. “Hoezo mij betalen?” zegt Michaelo, “geef hem”, en hij wijst naar zijn werknemer, “maar een fooitje zodat hij een biertje kan kopen”. Koen loopt terug en geeft de man € 15,-. De mens is goed, de wereld is niet slecht… Dat wordt voor ons verplicht uit eten vanavond 😉

12 gedachten over “Goede tijden slechte tijden, 11-03-2017

  1. Andrea Beantwoorden

    Jullie zijn geweldig!
    Wij mogen met zn allen meegenieten van jullie avonturen! Heerlijk!!
    Liefs,
    Andrea

  2. Paul & Marion Beantwoorden

    Ja ja, die wind die jullie zo hard nodig hebben, kan jullie ook parten spelen.
    Dit hoort er allemaal bij. Gelukkig blijft de schade beperkt, en zie je dat er altijd mensen zijn die bereid zijn om te helpen.
    We zijn weer blij met jullie verhalen, en kunnen niet wachten tot de volgende.
    Veel plezier weer met de tocht der tochten, en hou de wind in de zeilen.

    Groetjes uut Riekevort.

  3. Roni Beantwoorden

    Ja, ik word ook altijd blij als ik het bericht in mijn postvak zie dat jullie weer een blog hebben geplaatst. Mooi! xxx

  4. j janssen Beantwoorden

    Ivonne en Coen weer een mooi reis verslag Maar Coen er is een gezegde ;
    Een goede stuurman zeilt bij elke wind. Dus vol vertrouwen de volgende horizon te gemoed. Fijns Vaart.

  5. Mary Wesselman Beantwoorden

    Heerlijk wat een spanning in dit verhaal. Zo fijn om op deze manier met jullie mee te varen. Liefs XXX Bruno en Mary

  6. Jerry Beantwoorden

    Weer een mooi verhaal. Wel naar Porquerolles en niet naar Hyères? Mooie baai en haven en een prachtige stad. Goede reis verder gewenst.

  7. Ruud Beantwoorden

    Wat zijn jullie toch een heerlijk stel. Zóveel genieten en elkaar aanvoelen en aanvullen.
    Weer prachtig geschreven.
    X

  8. Mario Beantwoorden

    Geweldig,geweldig!! om het weer allemaal te kunnen lezen. Ik merk aan mij eigen dat ik erg blij word als ik weer een melding in mijn mailbox krijg dat er weer een nieuw verhaal van jullie avonturen staat te lezen. Gelukkig is de schade snel en goedkoop opgelost.

    Dikke kus van de vandaaltjes

    • c.Goossens

      Hoi Yvonne & Koen
      Weer een prachtig verhaal.
      Goede tijden slechte tijden , dat is een groot begrip.
      Calimiteiten doen zich overal voor, niet alleen met de boot.
      Dus dat is een troost, en tot nog toe alles goed op kunnen lossen.
      Genieten doen jullie ook en dat is belangrijk. Heel veel groetjes van Peter & Carolien kusjes

Laat een antwoord achter aan Ruud Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *