Extra bemanning, 29-03-2017

We dobberen op de Tyrreense Zee. Het geluid van klapperende zeilen en bzjieeeb, bzjieeeb van onze Swiebertje, de elektronische stuurautomaat en daarmee tijdelijk vervangende kapitein. Je kunt je heel gemakkelijk ergeren aan deze geluiden. Je kunt ze ook accepteren of juist rustgevend vinden. Dat laatste lukt mij prima. De HM koerst met een snelheid van 1,4 knopen, windsnelheid 2,7 knopen, oftewel geen wind maar we komen nog vooruit. Kortom: het geplande doel van vandaag, Santa Maria Navaresse, wordt niet gehaald, het alternatieve doel, Cala Gonone wordt al lastig genoeg. De babyblauwe hemel is wolkenloos. De zeiljassen kunnen eindelijk uit. Relaxed dobberen onder de mediterrane zon, de indrukwekkende kustlijn van Sardinië naast ons, beetje rondkijken, beetje schrijven, hengeltjes uitgooien, beetje dutten, koffie, thee en spiegeleitje voor de lunch. Wij komen de dag wel door!
Al ruim twee weken geleden verlieten we het vaste land van Frankrijk. De overtocht naar Corsica verloopt voorspoedig. Windvoorspellingen komen uit. De golven zijn af en toe heftig en zorgen voor behoorlijk wat litertjes zeewater in de kuip, de nacht is rustig. We draaien nachtwachten van 2 uur. Om te slapen eigenlijk te kort, om wakker en alert te blijven precies genoeg. Het bevalt ons wel. Na een tocht van ongeveer 26 uur varen we de baai van Girolata in. En dan is er maar één woord wat over onze lippen komt: “wow!”. Wat een paradijselijke, idyllische plek. Een kasteelruïne, groene heuvels en bergen, doorschijnend water, smaragdgroen en turquoise, een gehucht tegen de heuvel gebouwd. Op het strand lopen koeien van de plaatselijke boer, honden blaffen vrolijk als hun baasjes aankomen met het eenvoudige veerbootje. We horen een ezel en een haan die de tijd kwijt is want hij kraait de hele dag. De van het vrije leven genietende bewoners rijden rond in een soort overdekte quads. En wij liggen aan een mooring als enige stilletjes tussen dit alles in.
We zijn toch wel moe van de onregelmatige nacht. Dus eerst even een paar uurtjes slaap inhalen. Na twee uur roepen onze magen: “honger!”, en de HM: “ik ben zout!”. Na een snelle lunch en een schrob- en poets-oefening zitten we allebei sprakeloos in de kuip om eindelijk te genieten van al het moois om ons heen.

De dagen erna maken we lange wandelingen en wagen ons aan fikse beklimmingen in de schitterende en ongerepte natuur. De views vanaf de hoger gelegen rotsen zijn oogverblindend. We zwemmen in de baai en willen daarna douchen op het zwemplateau. Dan blijkt dat de buitendouche kapot is gevroren. We hebben op de kanalen nog eens tegen elkaar gezegd dat we die eigenlijk naar binnen zouden moeten halen. En daar is het bij gebleven… Maar Koen zou Koen niet zijn als hij het niet met wat geknutsel en gefröbel voor elkaar krijgt dat de douche weer werkt.

In Beaulieu hebben we besloten dat we de maanden mei en juni in Griekenland willen doorbrengen. We willen dus niet te lang treuzelen in Corsica en varen op de derde dag vanuit Girolata verder. Na een bezoek aan Ajaccio treffen we onze zeilmaatjes van de Saône, Dian & Mikolaj van SY Alinoë in Campomoro. Het is een warm weerzien onder een triest grijs wolkendek. Ook de volgende dag, wanneer we naar Bonifacio zeilen, is de wereld grauw en grijs. Als we de ingang naar de stad tussen de de kliffen in varen, Bonifacio op de rotsen zien liggen, op zoek gaan naar die, volgens zovelen, prachtige baai om te ankeren, bekruipt mij een mistroostig gevoel. De hele avond ben ik een beetje down. Hoe komt het toch? Wordt mijn stemming dan zo beïnvloed door het al enige dagen ontbreken van zonlicht? Speelt het gemis van familie en vrienden een rol? Verlang ik naar ons huis in de Grotestraat? Alle opties komen voorbij. ‘s Nachts lig ik te piekeren en kom tot de conclusie dat we hier zo snel mogelijk weer weg moeten. Zo mooi is het hier niet. En bovendien is de wind alleen overmorgen nog gunstig en als we dan niet vertrekken liggen we hier zeker nóg vier dagen in deze deprimerende omgeving. Tijdens het ontbijt deel ik mijn plan met Koen. Hij is het er helemaal niet mee eens. “We zouden Bonifacio toch gebruiken als rustpunt en om het gevoel van Corsica op te snuiven? Ik vind het helemaal niet erg om hier een week te moeten blijven.” Terwijl de voors en tegens worden bediscussieerd, prikt een zonnestraal door het wolkendek, straalt precies door een patrijspoortje naar binnen en verlicht de ontbijttafel fel.  De zon verlicht tevens mijn donkere stemming. Als de hemel blauw is wordt de stad pastel gekleurd, de rotsen oker en de bossen diepgroen. En als we eenmaal in de stad lopen kunnen de ah’s en oh’s niet op. De smalle straatjes, historische panden, het bijzondere kerkhof, de vestingmuren, de panorama’s over de Middellandse Zee. En dat alles boven op een enorme rots! Als we en trap afdalen naar een klein strandje belanden we in een postcard from heaven. Hoezo snel weg hier? Lekker blijven! En dat is dan ook wat we doen.
Na zes dagen is de wind gunstig om over te steken naar Sardinië. We verlaten het mooie fjord waar we samen met SY Alinoë zo’n fantastische dagen hebben gehad. Vooral de apéro (de Franse borrel voor dinertime), die tot middernacht duurde, toen we buiten sterren gingen kijken en Dian en Mikolaj romantisch met hun dinghy terug roeide naar hun Alinoë, roept zoete herinneringen op aan het samenzijn. Maar nu is het tijd voor nieuwe ontdekkingen. Samen met SY Alinoë vertrekken we vanuit de haven. Een mooie gelegenheid om zeilend foto’s van elkaar te maken. Op deze zonnige zondag koersen we met 3 Bft voor de wind naar Isola Caprera, één van de eilanden tussen Corsica en Sardinië, welke allemaal tot een natuurreservaat behoren.

We ankeren er in een baai die in de volksmond Tahity Bay heet. Het is in één oogopslag duidelijk waarom; het strand is lichtbeige, de zee turquoise en glashelder. We liggen als enig schip in deze, in het hoogseizoen door luxe jachten druk bezochte, baai. Zo fijn dat wij hier buiten het seizoen zijn!
De westenwind maakt rare kronkelingen. We draaien constant om ons anker heen. We hadden hierover al wat gelezen in de pilot. Ons anker lijkt het goed te houden. En telkens een ander uitzicht is helemaal niet verkeerd ;-). Na een paar uur blijkt dat het anker muurvast ligt en dat zorgt voor een goede nachtrust en de volgende ochtend fit weer verder.

En nu dobberen we, na een paar dagen verblijf aan een gratis steiger in de jachthaven van La Caletta, dus verder naar het zuiden. We zijn zo blij dat Swiebertje werkt. We kochten hem pas enkele maanden voor ons vertrek. In Port Saint Louis heeft Koen alle elektriciteit aangesloten en de bevestigingssteun gemonteerd. Dat heeft heel wat hoofdbrekens gekost. Tijdens ons eerste tochtje, het vertrek uit Port Saint Louis, wilden we Swiebertje gelijk zijn werk laten doen. Maar alles wat hij deed was rondjes varen, zeker een borrel te veel op… Handleiding nog eens lezen, het ding van voor en achter, onder en boven bekijken, de afstandsbediening nog eens bestuderen. Waarom werkt dat geweldige apparaat niet naar behoren? Bijna tegelijkertijd krijgen we een ingeving; onze HM is van staal, de stuurautomaat werkt op een ingebouwd kompas, dat ding is natuurlijk helemaal van slag door het vele metaal om hem heen!
Blijkbaar kun je ‘m zelf kalibreren door rondjes te varen op vlak water. Dat kwamen we in de weken daarna jammer genoeg niet meer tegen. Pas bij vertrek uit Girolata is het in de baai redelijk windstil en dus rustig water. Wij rondjes varen. Volgens de handleiding minimaal 2 bij een snelheid van 2 knopen en dan moet de juiste kompaskoers door het apparaat gevonden worden. Één rondje, tweede rondje, derde rondje, niets op het apparaat te zien… “Hoeveel rondjes wil je dit volhouden?”, vraag ik aan Koen. Met een beetje een zuur gezicht hoor ik: “Vier?…” Ik had vijf in gedachten omdat ik in mijn hoofd al een mail aan het opstellen ben naar Raymarine (de fabrikant van dit kreng) met de vraag waarom het allemaal niet werkt en als het niet op een stalen schip gebruikt kan worden waarom dit dan niet in de handleiding vermeld is! En dan krijg je natuurlijk de vraag terug of je de ST2000 wel gekalibreerd hebt. En dan zeg je: “jazeker”. En dan vragen ze hoeveel rondjes, en dan zeg jij: “vier”. En dan krijg je natuurlijk als antwoord dat dat lang niet genoeg is en dat je misschien wel 15 rondjes moet varen! Terwijl ik dit allemaal zit te bedenken hoor ik een kreet en kijk ik naar de mij zo bekende breedbekkikker-smile van mijn kapitein. De kompaskoers is door Swiebertje gevonden! En het ding werkt daarna gewoon. Na kapitein Koen, matroos Yvonne, hulpje Taurus (de windvaanstuurinstallatie) hebben we nu een vierde bemanningslid, Swiebertje. Het leven aan boord wordt steeds gemakkelijker met al die hulp! En dan krijgen we ook nog een gast aan boord. Een Sardinees meesje vindt ons achterdek een mooie rustplaats tijdens zijn overtocht. Het vogeltje kijkt eens nieuwsgierig om zich heen. Wat is dit nu toch voor een landingsbaan? Na een kwartiertje is zijn pauze voorbij en fladdert het beestje richting de kust. En dat is wat wij ook gaan doen. Op zoek naar een mooi plekje voor de nacht

19 gedachten over “Extra bemanning, 29-03-2017

  1. Jan IJzerwater Beantwoorden

    Leuk eiland Caprera. Heel veel bewoners en vakantiegangers van het naastgelegen La Maddalena gaan op dit eiland naar het strand. Met name aan de zuidkant zijn veel leuke strandjes. Iedereen komt met de auto naar het strand en er zijn geen parkeerplaatsen….

  2. Anoniem Beantwoorden

    Wat een genot!
    Zeg luitjes, in mei in Griekenland? Ik ben daar tussen 17 en 25 mei…
    Zou het zo maar kunnen dat wij elkaar daar gaan ontmoeten? Mooi!!!
    Kijken of dat gaat lukken!
    Liefs
    Andrea

  3. Thea en Henk Beantwoorden

    Wat een heerlijk verhaal weer. Wij genieten er iedere keer weer van. En jullie genieten ook zo te horen of beter gezegd te lezen. Ga zo door en laat ons meegenieten.

  4. sascha Beantwoorden

    Goedemorgen samen !! Weer een heerlijk avontuur, echt mooi om te lezen ! welke we gelukkig samen mogen delen. Dit zijn heerlijk verhalen als je bv weer op een maandag ochtend in de file naar je werk staat. vertraging 30-45 minuten. 2 kettingbotsingen, beetje mistig, vies grauw weer. Wees blij dat je deze ellende ‘s morgens niet meer hoeft mee te maken hahahaha. Veel vaar plezier ! En tot de volgende keer.

    Gr Lejla & Sascha

Laat een antwoord achter aan Anoniem Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *