Pas op voor de hond, 18-12-2016

img_8690De kerkklok van het nabijgelegen gehucht slaat 9 keer. Wat een timing, we zijn exact op tijd voor onze, gisteren telefonisch geregelde, date met een VNF-mannetje dat ons door de handmatige sluisjes gaat begeleiden. De deuren van de sluis zijn echter nog gesloten. Maar we zien daar toch een wit VNF-autootje staan? Nee, toch niet, helaas, ijdele hoop. We wachten. De VNF is de afgelopen weken zo behulpzaam geweest. Tig maal hebben ze ons er op geattendeerd dat we daags van tevoren een afspraak moeten maken als we door de handmatige sluisjes willen. Er zal vast en zeker zo iemand komen. Het wordt tien over negen, kwart over negen. “Bel ze maar even op!” Koen doelt hiermee op het VNF-kantoor. Ik wordt kriegel. “Hoezo zijn wij al in de relaxmodus? Ze zijn ‘pas’ een kwartier te laat.” Maar eigenlijk bedoel ik: getsie, moet ik weer een gesprek in het Frans gaan voeren waar ik misschien niet uit kom… Maar goed, toch maar bellen, we zijn verdorie niet voor niets vanochtend om 7.00 uur opgestaan (het was heel lang geleden dat onze wekker ‘zo vroeg’ afliep). Bellen, uitleggen wat er aan de hand is. Vragen beantwoorden. Het lukt allemaal. Maar dan komt er een reactie in het Frans waar ik geen snars van begrijp. Drie maal navragen, nog niet duidelijk. Uiteindelijk formuleert de vriendelijke jongeman het op een andere manier en wordt het duidelijk. Hij gaat iets regelen!
Om kwart voor 10 is er nog niemand. Wij dobberen voor de sluis, aanlegmogelijkheden zijn er niet. Gelukkig is het vreselijk ondiep waardoor de kiel een beetje in de modder blijft steken en we zonder al te veel manoeuvres op dezelfde plaats blijven hangen. “Bel ze maar weer op!” moppert Koen. Ik wordt weer kriegel. “Hoezo zijn wij al in de relaxmodus? Ze zijn ‘pas’ 25 minuten iets aan het regelen.” Maar eigenlijk bedoel ik: getsie, moet ik weer een gesprek in het Frans gaan voeren waar ik misschien niet uit kom… Gelukkig word ik gered. Er verschijnt een wit 45-km-autootje van de VNF.
dsc07558 img_8670“Hè, gelukkig, het is volgens mij een beetje een jongere man. Kunnen we misschien nog wat met ‘m communiceren in het Engels (want dat gaat ons toch nog steeds beter af dan Frans)”, zeg ik turend. Als we varend dichterbij komen blijkt dat ik niet voor niets een bril onder de buiskap heb liggen… Een enigszins gebogen vrouwtje met piekerig peper-en-zout haar, zonder ondergebit, draait met man en macht aan de hendel om de sluisdeur te openen. Ik schat haar toch zeker 65 jaar en krijg een beetje medelijden. Ik vraag of ik haar kan helpen, en ja dat kan. Fijn! Na het schutten draai ik telkens één van de deuren open. Het is niet heel zwaar, maar voor het vrouwtje, dat telkens 2 deuren moet openen, die 2 deuren weer moet sluiten, het schutten handmatig in gang moet zetten, 1 deur moet openen (de andere doe ik) en weer 2 deuren moet sluiten, is het fysiek toch pittige arbeid. Gelukkig kan ze weer even uitrusten als ze in haar autootje van de ene naar de andere sluis rijdt.

Na anderhalve dag fitness bij de sluisjes zijn we met grijs, kil weer op weg naar het plateau van Langres. Het hoogste punt van onze reis door Frankrijk, vanaf dit punt gaan we alleen nog stroomafwaarts en in elke sluis naar beneden. Op het plateau wacht ons weer een tunnel van bijna 5 kilometer waar we zelf door heen kunnen varen. Net zoals gisteren zien we ook nu weer stoom uit de uitlaat van de HM komen. Koen oppert, nadat hij gisteren ook al het één en ander heeft gecheckt, dat het misschien door het koude water komt. Ik, altijd meer bezorgd en behoorlijk panisch getriggered door ieder afwijkend geluidje of gedraging van boot en motor, vind dat vreemd want het water is niet van de ene op de andere dag ijskoud. De temperatuurmeters van de motor geven echter nog normale waarden aan, dus… niets aan de hand?… Ondertussen zie ik ons al midden in de donkere tunnel met motorpech stil liggen. In gedachten componeer ik alvast wat Franse volzinnen om hulp bij de VNF te kunnen vragen. Ik ben er niet gerust op en grijp mijn kans als we zojuist een Halte Nautique gepasseerd zijn en ik de temperatuur van de motor zie oplopen naar boven 90 graden. Vooral dat laatste, en niet mijn eeuwige overbezorgde gezanik, overtuigt Koen ervan om terug te varen, aan te leggen en verder onderzoek te doen. Al snel blijkt dat de aanvoerleiding van het koelwater, die uitkomt in de wierpot (waar alle troep uit het water in wordt verzameld zodat er schoon water naar de motor kan om deze te koelen), ergens verstopt zit. Die wierpot was de afgelopen dagen al verdacht leeg, terwijl het water in de kanalen één grote bak soep is van herfstbladeren, takken, waterplanten en ander niet definieerbaar organisch materiaal. Slangetje in de aanvoerleiding en blazen. We stellen onze longinhoud om beurten op de proef. We lopen rood aan en zitten hijgend in het smalle gangetje bij de motorruimte. Maar helaas… alles wat er gebeurt is dat het water in de leiding gaat borrelen, over de rand bubbelt en in de bilgen verdwijnt. Nieuwe tactiek verzinnen dus. Met een restant stuk rvs-railing proberen we de verstopte huiddoorvoer open te krijgen. Koen pulkt, ik draai aan de railing-draad. En yes! Na een kwartiertje frommelen schiet ie er doorheen. Draad er uit, slangetje er in, blazen. De bubbels verschijnen ditmaal aan de buitenkant van de boot, het is gelukt! Eigenlijk zijn we echt wel een goed klusteam saampjes 🙂
Hop, hop, tunnel door, 8 sluisjes meepakken in een koude regenbui en dan is het tijd om bij te komen van deze enerverende dag met een glas rode wijn. 

Wij zijn niet de enige met materiaalpech. Op deze zondag zijn we weer zeer content met een VNF-mannetje dat toevallig steeds in de buurt is als de sluis niet werkt. Net als het voor wat betreft de sluisjes weer allemaal soepel verloopt, het licht op groen springt en Koen gas geeft om naar binnen te varen, horen we een enorme klap in de motorruimte. We kijken elkaar verschrikt aan. Koen weet het gelijk: dit is echt niet goed!… Met twee treden tegelijk (het zijn er gelukkig maar drie) springt hij naar binnen en binnen enkele seconden is de diagnose gesteld. Op miraculeuze wijze is de aandrijfas van de keerkoppeling los geraakt. De klap werd dus veroorzaakt doordat de aandrijfas op de bodem van het schip is gevallen. Met halsbrekende toeren leggen we de boot zo dicht mogelijk bij de oever vast aan meerpennen. Dat komt neer op: nog steeds voor de ingang van de sluis. Ik houd buiten wacht, Koen gaat sleutelen. Ik moet mijn verhaal even kwijt en app even met broer en zus. img_8682En oh wat ben ik weer blij met mijn handyman! Die steekt namelijk na een half uurtje zijn hoofd de kuip in met een enorme glimlach die boekdelen spreekt. Natuurlijk heeft hij het kunnen repareren en kunnen we onze tocht voortzetten. Zonder zo’n handige man zou deze reis toch echt stukken minder aangenaam zijn!Jippie, verder! De zon doet ook nog een duit in het zakje en als we de eindbestemming van deze dag bereiken hebben we zelfs nog energie om de buitenkant en het dek van onze dame te schrobben.

Het energie-level is ook de volgende ochtend nog op peil. Voor vertrek maken we een korte winterwandeling. Helaas varen we vervolgens achter een peniche die slechts 3,5 knoop per uur vaart (wij varen normaal gesproken zo’n 5 knopen per uur). Voorbij lopen is geen optie. Het schiet niet op. Hee, maar wat is dat? Tentjes bij een sluishuisje. Feestje? Nee, het lijkt op een kleine braderie. Gezellig! We leggen aan bij een meerpaal en mengen ons tussen de aanwezigen en proeven lokale champagne (chardonnay met bubbels) bij één van de kraampjes. Naast kerstspullen allerlei heerlijk geurende lokale lekkernijen zoals slakken met knoflook, wafels van de bbq en croissants. Na een uurtje bestaat onze buit uit een fles bubbels voor onze soon to be trouwdag en heerlijke croissants. dsc07642De peniche zullen we nu wel kwijt zijn en vol goede moed varen we verder. Leuk bedacht, maar jammer genoeg geen waarheid. We hangen er nog steeds achter en het door de peniche omgewoelde ondiepe water lijkt meer op een zandbak dan op een kanaal. Dat is niet echt bevorderlijk voor onze motor. We besluiten bij de eerst mogelijke Halte Nautique, die in dit geval in the middle of nowhere blijkt liggen, te stoppen. De fiets op en omgeving verkennen. Al gauw zie ik een wegwijzer met ‘Chateau de Rosieres, 5 km’. “Kom daar fietsen we naar toe!” beslis ik enthousiast. Koen twijfelt, en dat begrijp ik want hij fietst op het piepende vouwfietsje met de kleine wieltjes en een afwijking naar zowel links als rechts. En het is hier best wel heuvelachtig. Maar vooralsnog tempert hij mijn enthousiasme niet en volgt. Na enkele kilometers, wij denken reeds meer dan 5, heuvel op, heuvel af en nog geen kasteel te zien, begint er naast de kleine vouwfiets nog iets te piepen: Koen. “Oh wee als dat kasteel er niet is, of niks is! Dan ga ik nooit meer met je op excursie!” Grrrrr… waar blijft dat kasteel nou. De zon is ook nog eens verdwenen en de wind wordt guur en koud. “Ok, nog één bochtje en als we het dan niet zien gaan we terug.” En natuurlijk verschijnt daar het kasteeltje. Het blijkt een chambre d’hôtes en je kunt het ook nog op eigen gelegenheid bezichtigen. We kloppen aan bij een huisje op het erf waar we licht zien branden. Een mevrouw op leeftijd opent de deur, haar man ligt heerlijk te slapen in een fauteuil voor de tv, de kachel brandt. We krijgen een beschrijving mee van alle kamers, mogen overal kijken, behalve in kamer nummer 6 want daar slaapt een gast. Bij de deur hangt een roestig bordje met ‘Attention chien méchant’. dsc07669Als we de eerste ruimte binnenlopen bekruipt mij een unheimlich gefühl. Hier woont gewoon iemand… het is aangenaam warm, er staat een laptop op een bureautje, het voelt als een kasteelkamer waarin echt wordt geleefd. Het voelt indiscreet, alsof je in het huis van een ander aan het rondsnuffelen bent terwijl diegene niet thuis is. Ik wil eigenlijk wel weg, naar buiten, maar Koen is nieuwsgierig en uiteindelijk wint mijn nieuwsgierigheid het ook van het ongemakkelijke gevoel. Het is bijzonder, nog niet alles is gerestaureerd, maar een stuk of 8 kamers zijn volledig ingericht, voelen warm en bewoond aan. Op de keukentafel ligt een rugzak van iemand, laarzen en schoenen op de deurmat, in een slaapkamer staan pantoffels en een flesje water naast het bed. We lopen op zolder langs de kantelen. Koen geniet volop van deze onbescheiden inkijk, ik aanschouw het met gemengde gevoelens. Als we via het souterrain naar buiten lopen wordt onze kasteelroman wreed verstoord. Een keffend hondje aan een ketting grijpt net langs Koen z’n schoen. Pfff, dat roestige bordje was dus nog actueel…! Ieder met onze eigen gedachten stappen we weer op de fiets, de schemer in, terug naar ons eigen paleisje op het Canal entre Champagne et Bourgogne.
Nog maar enkele mijlen en dan varen we de Saône op. Van de inmiddels vertrouwde kanalen de grote rivieren op. Een nieuw deel van onze reis.

11 gedachten over “Pas op voor de hond, 18-12-2016

  1. Thea en Henk Beantwoorden

    Hallo Yvonne en Koen,
    Leuk weer een mooi verslag te lezen, we genieten er elke keer weer van. Iets minder leuk is het als er problemen zijn maar met een goede klusser aan boord wordt het toch weer opgelost. Goede lessen overigens.
    Groetjes Henk en Thea

  2. Roni Beantwoorden

    Hi, hi, ja, in gedachten al volzinnen proberen te maken in het Frans. En je eeuwig overbezorgde gezanik… zo herkenbaar! Jullie doen het zo leuk! Bedankt weer voor dit leuke verhaal! xxx

  3. Ingrid Beantwoorden

    Heerlijk om jullie verslag weer te kunnen lezen en fijn jullie gezien te hebben de 15e!!
    Liefs Ingrid,

  4. Paul & Marion Beantwoorden

    Hoi “sailers”, we hebben weer met plezier gelezen over jullie avontuurtjes. Binnenkort kunnen we elkaar uitgebreid spreken. we verheugen ons er op.

    Groetjes, van (schoon)broer en schoonzus.

  5. Mario Beantwoorden

    Weer een prachtig verhaal, en wat een geluk dat het monteurtje altijd aan boord is.

    Grtz. De vandaaltjes

  6. Sanne Beantwoorden

    Weer een leuk verhaal om te lezen, en gelukkig viel de pech uiteindelijk nog mee
    Ik kan steeds niet wachten op een volgend verhaal van jullie

    Liefs Sanne en Jelle

    • c.Goossens

      Hallo Yvonne & Koen
      Het is weer een spannend verhaal. Maar goed met zo’n duizendpoot
      aan boort, komt het steeds weer in orde. Heel veel plezier.
      Groeten en liefs van Peter & Carolien

Laat een antwoord achter aan Paul & Marion Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *