Pampers tegen ongemakken, 01-12-2016

img_8751De herfst houdt mij wakker. En niet alleen vanwege harde wind en regen die zorgen voor een onrustige nacht. Klapperende spanbanden van de mast en het getik van honderdduizend waterdruppels op de luiken.Voor vertrek riep ik heel hard dat we mooi niet gaan varen als het regent. Maar nu de regenperiode langer aanhoudt wordt het lastig om daar nog steeds gehoor aan te geven. We willen immers toch wel ooit in Zuid-Frankrijk arriveren en we vinden het varen zo leuk!

Ondanks de vieze miezerregen vertrekken we dus toch maar uit Saint Dizier. Goede beslissing, want in de middag volgen brede opklaringen. Na een mooi tochtje borrelen we in de sluis van Joinville gestaag boven de sluismuren uit. Er verschijnt een beetje vreemde snoeshaan. Het is de bewoner van het bijgelegen sluiswachtershuisje. Wat wil hij van ons? Hij vraagt ons wat er in de groene jerrycans op het dek zit. Aarzelend vertellen we hem dat er diesel in zit. Dan legt hij ons uit dat 200 meter verderop een Halte Nautique is waar we kunnen aanleggen voor de nacht. Mijn argwanende geest ziet vannacht al een snoeshaan over het dek kruipen om diesel te stelen. Maar we zijn weer eens veel te wantrouwig. Deze aardige man wil ons alleen maar wijzen op een mooie kade in het dorp waar hij trots op is. En hij heeft helemaal gelijk! De plek is mooi en rustig, dicht bij het historische centrum van Joinville. En wat een plaatje van een stadje. Vooral de 12e eeuwse kerk, nog gewoon in gebruik, gebouwd tegen een helling, waar het mos aan de binnenkant tegen de pilaren groeit en alles de woorden ‘oud’ en ‘geschiedenis’ uitstraalt, maakt veel indruk. Maar ook de oude panden aan de Marne, die met behoorlijke kracht dwars door het stadje stroomt, zijn een lust voor het oog.

Op dit deel van het Canal entre Champagne et Bourgogne worden de dorpen schaarser. En als je door een gehucht loopt lijkt het alsof er niet geleefd wordt. Nu is het natuurlijk winter, de bewoners zitten lekker bij hun houtkachel, maar erg veel huizen zien er onbewoond, verlaten en verwaarloosd uit. Als er maar genoeg avontuurlijke en ondernemende Nederlandse stellen zijn dan kan de serie ‘Ik vertrek’ hier nog vele jaren vooruit. We zien ongelofelijk veel potentiële Ik-vertrek-projecten… Ik zie het volgende stel hier al rondlopen, een bezoek brengen aan de Marie, kennismaken met de bejaarde buren, in hun beste Frans op zoek naar bouwmaterialen en hulp voor een bijna oneindig project, proberen te aarden in zo’n afgelegen en vooral heel stil plaatsje. Maar waarom wil je in hemelsnaam in zo’n verlaten dorp wonen en waarom zou iemand hier op vakantie willen in een chambre d’hôtes? Wat beweegt iemand om te denken dat dit kans van slagen heeft? Maar ja, wie ben ik? En waarschijnlijk zijn er ook velen die ons absolute zotten vinden met een naïef plan…

De overnachtingsplekken zijn nu midden in de natuur, het is ‘s nachts pikdonker en muisstil. Er zijn dus toch nog plekken waar je je alleen op aarde kunt voelen. Dat geeft rust. En verbondenheid met elkaar. Koen wil wel een avondwandeling gaan maken. Dat is toch spannend! Maar dat gaat mij een stapje te ver. Ik luister wel vanuit de boot naar de uilen die ons in de avonduren gezelschap houden.
Helaas blijft de herfst ons plagen. Het waait hard. Gisteren met veel wind gevaren en in een sluisje tijdens een windstoot een kleine schaaf-schade aan de HM opgelopen. Niet ernstig, maar zonde. Vanwege de harde wind blijven we daarom vandaag maar liggen. We gaan gewoon op de fiets naar het dichtstbijzijnde dorp voor boodschappen. Daar is op zondag markt hebben we gelezen. Inderdaad! Wel 3 kramen, 1 met groente en 2 met kleding…
Rond de middag lijkt de wind wat af te nemen. Varen! Pierre, wij noemen hem voor het gemak Piet, staat ons alweer op te wachten en begroet ons bij het wegvaren. Het landschap is heuvelachtig met een afwisseling van uitgestrekte velden en dichte bossen, buizerds zweven boven ons hoofd en in een weiland staan twee witte reigers (zilverreigers). Die hadden we hier nog niet eerder gezien. Net zoals de afgelopen dagen volgt Piet ons het ene moment en wijst hij ons het andere moment de weg. Het is prettig gezelschap. Hij dringt zich niet aan ons op maar blijft op gepaste afstand.

Regen, regen en nog meer regen. En veel wind. Niet varen. Op een idyllisch plekje bij Riaucourt vermaken we ons een dagje met lezen, series en cabaret van Jochem Meijer. Eigenlijk had ik me best verheugd op zo’n dagje verplicht niets doen. Na al het ge-fitness bij de vele sluisjes lekker lui op de bank. Maar ik word er niet blij van. Ik wil brood gaan bakken maar de weegschaal is kwijt. Door al het geluier heb ik zelfs geen zin om kasten overhoop te halen om het ding te zoeken. Geen brood bakken dus. Naast mijn luie lijf en geest is er overigens nog een reden dat ik de kasten niet leeg wil halen. Door het vochtige weer is inmiddels alles in de boot ook vochtig. Van de plafonds in de kasten drupt condens op het serviesgoed, kleding etc. Voor het eerst in mijn leven sta ik in de supermarkt bij het vak van de baby-luiers. Welke moet ik nemen? Die voor peuters lijken me het beste, die zijn wat groter. En die voor de nacht lijken me meer vocht te kunnen absorberen. Die gaan dus in de winkelwagen. Aangekomen op de boot leg ik ze bovenop hetgeen in de kastjes ligt. De druppels van de plafonnetjes worden nu door de luiers geabsorbeerd en onze shirts, truien, sokken en onderbroeken blijven droog. Eerste vochtprobleem opgelost!

Gelukkig zijn we vandaag al vroeg in Chaumont. De laatste stad voor het einde van dit kanaal waarop we nog zo’n 70 kilometer te gaan hebben. Tijd voor grote boodschappen bij de mega Le Clerc. Al helemaal in kerstsferen met meters kerstchocolade in alle soorten en maten. Mooi om te zien, maar eigenlijk ook too much. Daarna op de fiets met twee overvolle tassen vuile was. Op zoek naar de wasserette. Berg op, 19% helling, dus lopen met de fiets aan de hand. In het centrum weer fietsen, googlemaps raadplegen, fietsen, lopen, zoeken en uiteindelijk vragen aan een rustige Franse jongeman die ons er op wijst dat we er tegenover staan. De wasserette blijkt een tweetal wasmachines en twee drogers onder een afdak te zijn aan de zijkant van een grote Casino-supermarkt. Wasgoed er in, betalen, 45 minuten wachten. Omdat het koud is duiken we de enorme  supermarkt maar in en uiteraard komen we niet met lege handen naar buiten. Een fles wijn en lekkere toetjes zijn aan onze vingers blijven plakken ;-). Schone was in de droger. Weer drie kwartier wachten. Niet weer de supermarkt in! Dan maar wandelen. Hee, McDonalds. Koffie voor een euro en lekker warm. Lekker warme was uit de droger. Volle tassen weer op de fiets en daar gaan die twee gekke Hollanders, de koude wind in het gezicht, in een megatempo bergafwaarts terug naar de HM. Mooi gevoel, alsof je skiënd een helling afgaat!

In de HM wacht de volgende klus. Het bed verschonen. Nu is het in een normale situatie al een leuke klus om het dikke tweepersoons winterdekbed in de beperkte ruimte van de kajuit in een dekbedovertrek te krijgen. Maar vandaag mag ik eerst de bedbodem droog maken en de beginnende schimmel van onze nieuwe peperdure matrassen en lattenbodems verwijderen. Ik kan wel janken… Gelukkig krijg ik het nog goed schoon. Maar alles is nog klam als we gaan slapen. Dus slapen in de kajuit, ieder op een bank, niet lekker warm tegen elkaar aan. Bah! Vanaf nu wordt het dus om de dag matrassen overeind, nog beter luchten en ventileren en stoken. En zo snel mogelijk naar de zon! Ik krijg ineens haast. We moeten weg uit deze kou en regen! Bellen met de VNF, morgen om 9.00 uur zijn we bij de eerste handbediende sluis. Ok, bon!, zij zorgen dat er dan een medewerker is die de hele dag met ons meerijdt om de sluisjes te bedienen. Wekker op 7.00 uur (dat is lang geleden) en gaan! Op naar de Saône, naar Lyon en Mediterraans weer. Kom maar op met dat handmatig open- en dichtdraaien van die sluisdeuren! Ik draai m’n hand er niet voor om!

Als ik het luik om 7.30 uur open staat Piet alweer klaar. Hij was alweer vroeg uit de veren, heeft zijn ontbijt al op en is klaar voor een nieuwe dag. Als ik hem goedemorgen wens draait hij zijn nek schichtig om en slaat een keer met zijn vleugels. Piet de reiger laat de wind z’n werk doen en zweeft geruisloos boven het water. Een paar honderd meter verder wacht hij ons op.

 

21 gedachten over “Pampers tegen ongemakken, 01-12-2016

  1. Ingrid Beantwoorden

    Hoi hoi samen,

    Waar pampers al niet goed voor kunnen zijn!!
    We hopen dat het weer snel beter wordt voor jullie en dat de problemen met het vocht dan verleden tijd zijn!
    Maar dat jullie uitdagingen tegen zouden komen was jullie bekend en wij genieten dan weer van jullie verhalen en oplossingen.
    Blijf genieten samen!!

    xxxx Finsj,

  2. wilma Beantwoorden

    mooi weer .,vocht lastig pot zout met boven op katoen spannen met elastiek voor bij bed bijvoorbeeld,neemt heel veel vocht op water telkens afschudden,succes wilma

  3. Thea en Henk Beantwoorden

    Dank jullie voor weer een heerlijk verslag van jullie reis. Wij volgen jullie reis een beetje via kaarten van Frankrijk. Geniet ondanks al het vocht toch van jullie reis. Ga vooral verder met het sturen van die heel mooie verslagen Yvonne. Je schrijft geweldig.

  4. Auke&Anita Beantwoorden

    Tja, wat zal ik er van zeggen? Een ding ding is zeker, wat een heerlijk vrij en boeiend leven.
    Geniet er van, dat doen wij ook van jullie verhalen. auke xx anita

  5. Paul & Marion Beantwoorden

    Weer leuke verhalen om te lezen. Vochtprobleem is niet leuk, maar als straks alles weer droog is ben je het snel vergeten. Wie weet begeleid jullie beschermengel (Piet) jullie naar een lekker zonnig zuiden.

    Groetjes, en tot gauw.

  6. Mario Beantwoorden

    Weer een prachtig hoofdstuk voor in het ooit hopende boek dat je zeker uit moet gaan brengen is onze mening.

    Dikke kus

    • c.Goossens

      Hallo Yvonne & Koen
      Weer een super verhaal. Een nieuw hoofdstuk in je boek.
      Ga zo door, dan genieten wij keer op keer.
      Vocht is heel lastig te verbannen in de winter. Misschien een ventilator.
      Succes en blijf genieten. Liefs van Peter & Carolien

    • Mary

      Helemaal mee eens dat van jullie reis een boek moet uitkomen. Elk verhaal is weer een lust om door te lezen.

      Liefs Mary

Laat een antwoord achter aan j janssen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *