Beneveld, 24-12-2016

Voordat we de Saône opgaan maken we een laatste stop op de kanalen voor wat boodschappen en een overnachting bij de Halte Nautique in Maxilly-sur-Saône. Het informatiebord geeft aan dat we muntjes voor elektriciteit en water bij de épicerie (kruidenier) kunnen halen. Da’s goed nieuws. Elektriciteit hebben we niet nodig en het water is vanwege de op komst zijnde nachtvorst afgesloten. Maar het bord impliceert dat er in ieder geval een winkel in dit wat slaperige maar welgestelde dorp is. En daar gaan we weer, op zoek naar, ja hoor: brood 🙂 en een stukje vlees voor vanavond. We wandelen opgewekt door de stille straten. Het is een uur of drie in de middag. Ik ben er na twee maanden nog steeds niet aan gewend: de Franse ‘siësta’ van 12.00 – 15.30 uur, wanneer bijna alle winkels gesloten zijn en er totaal geen openbaar leven schijnt te zijn. Na bijna alle straten door gestruind te hebben zien we de boulangerie. Maar ook die is natuurlijk gesloten. Het is inmiddels 15.30 uur geweest en het bordje op de deur geeft aan dat de bakker dan weer wakker zou moeten zijn… Maar alles is potdicht. We sjokken wat verder. Lopen naar de Mairie (gemeentehuis) waar we wat affiches op de deur zien hangen. Omdat we toch niks anders te doen hebben bestuderen we deze uitgebreid. Als we ons omdraaien komt een bijzonder goed geklede, enigszins gedistingeerde man van middelbare leeftijd op ons af. Of wij nieuwe bewoners van Maxilly zijn? Nee hoor, we zijn hier met de boot en op zoek naar een supermarkt. Hij vertelt ons dat er geen supermarkt is. Slechts een kleine épicerie bij de boulangerie. We geven aan dat de bakkerij helaas gesloten is. Oh ja, dat kan, maar die zal deze middag zeker nog open gaan! Ok, merci monsieur! Dan gaan we nog maar een blokje om. Als we rechts en vervolgens links de hoek omgaan staat in de verte iemand naar ons te wuiven. Het is de bijzonder aardige heer van zojuist. Hij gebaart dat de boulangerie geopend is. Ok, merci monsieur! We weten het nu zeker: deze monsieur was niet zomaar een dorpeling, het was de burgemeester. En hij heeft eigenhandig de bakker voor ons uit zijn bed getrommeld… Wat een eer! We spoeden ons naar het winkeltje. Brood in overvloed. Het kruideniersgedeelte bestaat uit 5 schapjes van 80 centimeter breed waarop wat pakken pasta, blikken soep en potten jam staan. Geen vlees dus. Koen vindt dat we het toch aan het winkelmeisje moeten vragen. Je weet maar nooit. Hij heeft immers laatst ook een brood bij een restaurant kunnen kopen toen er geen bakker in de buurt was. Allemachtig, laten we op dat moment nou allebei niet op het Franse woord voor vlees kunnen komen… Zo stom!… Zonder vlees, maar met een lekker verse pain de campagne naar de boot. Diner met Texaanse gehaktballetjes uit blik. Ach ja, het vult de maag…

En dan mogen we eindelijk de rivier op. De afstandsbediening voor de sluisjes wordt ingeleverd. De Saône staat laag, stroomt langzaam, de hemel is diepblauw, het is koud, (nep)bontmutsen op, wij genieten met volle teugen. In Auxonne lijkt de Britse havenmeester ons al op te wachten. Hij staat op de dijk tussen de jachthaven en de Saône en wijst ons de vrije plaatsen. Als we de HM een mooi plekje hebben gegeven informeren we naar de mogelijkheden om water te tanken, elektriciteit, wifi en last but not least een douche. Op alles wordt positief geantwoord. Super! Na het gezellige stadje verkend te hebben is het tijd voor een douche, de eerste in drie weken. Niet dat we ons drie weken niet gewassen hebben hoor! Als we water hebben kunnen tanken, of de tanks met de watermaker hebben kunnen vullen, houden we een badritueel. Dat wil zeggen dat ik mijn haren was met de handdouche in de kombuis en Koen zich scheert. Grote handdoek op de grond in de natte cel, kachel op standje hoog, je hele lijf inzepen, wasbakje telkens vullen met vers warm water en met een washandje jezelf weer zeepvrij en schoon wrijven. Bij iedere sessie komen warme herinneringen boven drijven. Hoe ik als kleuter vroeger in ons houten huisje aan de Hoefstraat badderde. Met de blote de billen op het koude granieten aanrecht, voetjes in de gootsteen. En dan werd ik door mamma gewassen met een zacht washandje van wafelstof en daarna lekker schoon in bed gestopt.  Fijn om zo even te mijmeren. Om een ‘echte douche’ op dat moment helemáál niet te missen. Om het geluk van toen en nu samen te laten komen. Maar als ik in Auxonne onder een verrukkelijk warme douche sta, in een enorme douchebak, onder een zalig harde straal water, dan weet ik weer dat het overgieten van je hoofd, lijf en leden met stromend water echt wel fantastisch is. Op dit moment een pure luxe, alsof ik in een vijfsterrenhotel logeer. Happy!

We zijn net wakker, gordijnen open, condens op ramen en wanden afdrogen. Huh! Er zit ijs aan de binnenkant van de luiken. Glinsterende ijskristallen blinken in de zon. De thermometer geeft 5,5 graden aan in de kajuit. Brrrr… Buiten is de lucht diepblauw en de steiger en de HM licht bevroren. Deze winterse ochtend blijkt de voorbode voor nog heel veel nachtvorst en ontzettend veel mist. De Saône blijft rustig stromen, we varen naar gezellige, mooie, interessante, kneuterige en historische plaatsen. Via watersportliefhebbend Saint Jean de Losne en knus Seurre, waar we in de ochtend in lichte mist vertrekken en na een uur weer terug zijn omdat de mist te dicht is, varen we naar Chalon-sur-Saône. Tegenover de jachthaven is een enorm winkelcentrum. En aangezien ons vochtprobleem nog niet over is, of liever gezegd alleen maar verergert door de koude en vochtige buitenlucht, gaan we op zoek naar een luchtontvochtiger.  De Carrefour is huge en verkoopt alles. Ook luchtontvochtigers. Het blijkt een aardige oplossing en na enkele dagen zijn er al vele liters door deze elektrische slurpy uit de HM opgezogen.
Na een dagje Chalon in kerstsferen is het volgende doel Tournus. We arriveren daar al rond enen en twijfelen om de tocht voort te zetten naar Maçon. Maar gezien de voorspellingen van nog meer mist wil Koen graag vanmiddag de radar weer gebruiksklaar maken.  Die hadden we gedemonteerd in verband met de lage bruggen op de kanalen. Dus morgen maar door naar Maçon. Maar zoals al vele malen eerder is gebleken: plannen kan niet. De wereld in Tournus bestaat deze ochtend uit uitsluitend GRIJS.  We kunnen nog net onze gisteren eveneens gearriveerde Poolse lotgenoten op SY Alinoé zien. Er wordt dus niet gevaren vandaag maar geklust en gepoetst.

Nog wat in slaapnevelen gehuld kijk ik door het patrijspoortje. “Ik zie zon!” “In je dromen zeker?”, klinkt een beetje krakerig vanonder het warme dekbed. Maar nee hoor, het is echt. Een waterig zonnetje probeert de dichte mist weg te branden. En ik zie al zeker één vierkante meter blauwe lucht boven het stadje. De Saône is echter  nog een dampende rivier, de brug die zo’n 200 meter van ons vandaan is, is niet de zien, zoals ook de oever aan de overzijde. Na overleg met de bemanning van SY Alinoé besluiten we toch te vertrekken. Met 8 ogen, een radar en 2 schepen met ais (automatic identification system, dwz, we kunnen op ons navigatiescherm andere schepen in de buurt zien met hun vaargegevens zoals grootte en snelheid en koers) voelt het wat veiliger. We kunnen elkaar volgen en helpen indien nodig. Dat blijkt allemaal niet nodig te zijn, onze vriendin zon heeft de kachel goed opgestookt en het wordt een stralende middag. Wij leggen aan bij het ponton midden in de stad Maçon, SY Alinoé gaat naar de jachthaven.

Vrijdagochtend is het zicht wederom minder dan 50 meter, het is ijzig koud, alles is winters wit alsof het gesneeuwd heeft. Niet varen dus.
Zaterdagochtend is het zicht wederom minder dan 50 meter, het is ijzig koud, alles is winters wit alsof het gesneeuwd heeft. Niet varen dus. Of toch wel? Een heeeeel waterig zonnetje piept heeeeel af en toe door de grijze nevel. Twijfel, twijfel, twijfel… Dan komt SY Alinoé voorbij. Ok! Dan gaan wij ook! Koen vindt het een mooie testcase om eens compleet op de radar te moeten varen en een kwartiertje later gooien we de trossen los. Als we 10 minuten onderweg zijn roept SY Alinoé ons via de marifoon op: het zicht is zeer slecht! Daar waren we inmiddels zelf ook achter gekomen. Het is alsof we door een Turks stoombad varen, maar dan ijskoud. Koen houdt de radar in de gaten, ik tuur naar een grijze muur. We varen van betonning naar betonning. Het zicht is minder dan 30 meter. Brugpijlers en de borden waar we er onder door mogen varen zien we pas als we er enkele meters van vandaan zijn. Dit is geen leuke testcase. Dit is gevaarlijk en niet nodig. We hebben geen haast dus waarom zoeken we dit risico op? Twee zielen één gedachte: waar is de eerste mogelijkheid om aan te leggen? Als we na enkele mijlen aanleggen bij een ponton blijkt dat SY Alinoé hetzelfde heeft gedacht.

Koen en ik gaan wandelen. We lopen tegen een Brico (de Franse Karwei) aan en we doen een gigantische aankoop: een elektrisch straalkacheltje van maar liefst € 19,90. Dit blijkt enkele dagen later een daverend succes, ons vochtprobleem nagenoeg opgelost als we walstroom hebben!
Om het mist-leed te delen gaan we met de Pools-Franse bemanning van SY Alinoé aan de Poolse wodka, Franse wijn en Nederlands bier. Een gezellige namiddag met een paar interessante jonge mensen met een zelfde doel als wij: zeilen op de Med.

Als de mist is opgetrokken (buiten en in ons hoofd), varen we naar Trevoux. Een ponton met elektriciteit, het elektrisch kacheltje kan dus aan! We hebben onderweg de watertanks gevuld met de watermaker en we gaan behaaglijk aan boord badderen. Ik ben al een paar dagen niet zo lekker, constant een beetje misselijk. Ook vanavond nestel ik me daarom, fris gewassen, op de kajuitbank en dommel een beetje weg. Koen maakt voor zichzelf een lekker geurende cappuccino. Ik vind het een beetje aangebrand ruiken maar dat zal wel komen doordat ik me niet zo lekker voel. De aangebrande geur kriebelt steeds heviger in mijn neusgaten. Ik wil niets zeggen aangezien ik panisch ben voor alles wat met vuur en bijbehorende luchtjes en risico’s te maken heeft en regelmatig overmatige angst tentoon stel als het met brandluchtjes te maken heeft. Het brandalarm gaat ook niet af. Niks aan de hand dus. Tot Koen begint te snuffen: “Ik ruik een brandluchtje. Ik dacht dat het de cappuccino was, maar die is inmiddels op.” Op onderzoek uit. De geur komt uit de bakskist en daar is geen koffie gezet. De scheidingstrafo is aan het smelten. Stinken! Niet normaal! Had ik nou toch maar eerder aan de bel getrokken! Goddank was ook Koen deze keer gebrand 😉 op vreemde geurtjes en is ons een drama bespaard gebleven.
De volgende ochtend geurt de HM nog na. Bah! Wij evalueren nog eens. Iets te overmoedig geweest met waterkoker, straalkacheltje, boiler die na ons bad volop aan het opwarmen was, luchtontvochtiger en acculader. Gewoonweg niet goed genoeg nagedacht. Te blij met alle luxe apparaten aan boord en het gebruik van wel twee walstroompunten. Zie je wel, al die luxe maakt ons niet blij. We konden toch met veel minder?! Na al deze serieuze overwegingen volgt een kieteldood van Koen. Gierend van de lach ruimen we de ontbijttafel op. Lessen geleerd, opperbeste stemming. Vandaag staat Lyon op het programma en dat staat voor mij als het begin van Zuid-Frankrijk, mediterraanse sferen en dito weersomstandigheden.

De eerste twee zijn waar. Het derde blijkt een illusie. Ook hier winters fris, nachtvorst, ochtendmist en in de middag zonnig. Lyon is ondanks haar enorme omvang een ontzettend gezellige, knusse stad. Met mooie architectuur, fantastische restaurants en interessante bezienswaardigheden. Vooral de grote basiliek die in alle opzichten opvalt: ze torent hoog boven de stad uit, de buitenkant is overmatig versierd. Maar ten opzichte van de binnenkant is dit nog niks. Wat een overweldigende overdaad. Alsof geld geen enkele rol heeft gespeeld. Je blijft kijken naar het teveel van alles.
Na Lyon een overnachting aan de kade in Vienne. Geen enkele Franse stad heeft zoveel Romeinse monumenten, gewoon midden in het centrum, ingebed in het ‘gewone straatleven’. Prachtig. De overnachting aan de kade is echter een drama. Als er schepen passeren blijft het klotsen. De HM lijkt een pingpongballetje op woelig water. Dit is niet leuk. Door naar Les Roches de Condrieu. Daar leggen we in de goed beschutte jachthaven aan voor een aantal weken. Heel veel overwinteraars en permanente bewoners. Grote sociale controle dus. We gaan Kerst en de jaarwisseling in Nederland vieren. De HM laten we hier met een veilig gevoel achter. We voelen ons al helemaal thuis en gelukkig op onze HM. We zijn echt lucky bastards. En dan mogen we ook nog eens de laatste week van 2016 doorbrengen met family & friends! Zo fijn!

 

Voor meer foto’s: zie fotogalerij.

19 gedachten over “Beneveld, 24-12-2016

  1. wilma Beantwoorden

    goede morgen ,wat een verhaal weer. ja yvon zie je nog zitten in de keuken.leuk die herinnering.wens jullie goede kerst en 201,.in holland.veel succes .kus gerwilmol poot

  2. wilma Beantwoorden

    goede morgen ,wat een verhaal weer. ja yvon zie je nog zitten in de keuken.leuk die herinnering.wens jullie goede kerst en 201,.in holland.veel succes .kus gerwilmol poot

  3. Jeroen & Veronique Beantwoorden

    Fijne kerstdagen en alvast een goede jaarwisseling. Wij kijken nu alweer uit naar jullie verhalen in 2017

  4. peter Beantwoorden

    Was weer een heerlijk avontuurlijk verhaal , dat badderen vroeger thuis in de teil kwam bij mij ook naar boven en
    wat een luxe hebben we nu 😉

    Fijn om jullie te gaan zien volgende week Kuszzzzzzz van ons

  5. Paul & Marion Beantwoorden

    Aan minder luxe wen je uiteindelijk ook, maar luxe went wel weer heel snel, al maakt het je niet altijd gelukkiger. Was weer leuk leesvoer.
    See you soon family!

  6. Mario Beantwoorden

    Zoals intussen gewend van jullie, een prachtig verhaal, Wij zien er erg naar uit om met de kerst heerlijk van jullie verhalen te genieten onder het genot van lekker eten en alcohol!!!!
    Goeie en veilige reis naar Nederland.

    Dikke kus de vand@@ltjes

    • c.Goossens

      Hallo Yvonne & Koen.
      Weer een prachtig verhaal. Dat badderen kennen wij ook van vroeger.
      Nu zijn wij van die verwende mensen met warme douche en bad.
      Heel goeie reis naar Nederland en geniet met familie en vrienden
      van dit korte verblijf. Tot ziens.
      Dikke kus Peter & Carolien

Laat een antwoord achter aan Roni Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *