Hongerige riviernomaden, 10-11-2016

dsc07313Geen havenmeester te bekennen in de jachthaven van Saint Quentin. We kunnen net doen alsof we er niet zijn, maar dat voelt niet zo goed dus ik bel netjes naar het telefoonnummer dat wordt vermeld op de borden bij de passantenplaatsen. Le capitinaire (de havenmeester) neemt vrolijk op: ‘Bonjour!’ ‘ Non, le port de plaisance est fermé.’ De jachthaven is in de wintermaanden gesloten. Geen warme douche en wifi dus… We krijgen wel de code van de toegangspoort zodat we in ieder geval van het haventerrein af kunnen en we mogen gratis blijven liggen.

We willen bewegen. Na 8 dagen varen en een bewegingsvrijheid van 25 vierkante meter willen onze lijven meer. Op de fiets naar het centrum van Saint Quentin. Maar waar moet of mag je fietsen? Geen fietsstroken, of soms een klein stukje dat dan weer over gaat in… niets. Dan maar op het trottoir fietsen. We zijn een bezienswaardigheid. Er fietst hier echt helemaal niemand buiten twee dappere strijders tussen al het autogeweld en voetgangers. De één op een degelijke Hollandse stadsfiets, de ander op een roestig vouwfietsje uit de jaren ’80 met nieuwe bandjes!

Bij het VVV-kantoor helpt (yes! Engels sprekende) Frédèrique ons bij onze zoektocht naar petroleum voor de kachel, een simcard voor internet op de iPad en papieren waterkaarten van de Franse kanalen. Frédèrique is volgens mij een broer van Mari van de Ven, maar dan zonder botox. Zijn bewegingen zijn klein maar fijn, zijn haar is perfect gestyled, maar bovenal: hij is ultra-behulpzaam. Belt overal naar toe voor info en als we naar buiten lopen zijn we van alle gewenste informatie voorzien. We doen nog wat sightseeing en crossen weer tussen alle auto’s en voetgangers door terug naar de haven. Het is zonnig en aangenaam in de kuip (in de kuiptent), we nemen een wijntje en genieten van de warmte. Vanuit mijn ooghoek zie ik iets bewegen langs de kademuur, het is lichtbruin en harig. Ploep, het water in en weer uit. Het is een rat! Met een kunstig nest in een autoband die als stootkussen aan de kade hangt. Had Koen toch gelijk met z’n rattenverhaal!

Eigenlijk wil ik nog wel wat langer relaxen. De vele sluisjes hebben er voor gezorgd dat ik in mijn armen en schouders spieren voel waarvan ik een aantal weken geleden niet wist dat ik die had. Maar het weer is zo heerlijk, het zou zonde zijn om nu niet verder te varen. Ik heb ook geen zin om volgende week in de regen te moeten varen en we willen toch wel ooit in Zuid-Frankrijk aankomen. Daar komt nog bij dat Koen gisteren wakker werd met de woorden: ‘Volgens mij is dit een port de herrie in plaats van een port de plaisance…’ De jachthaven ligt namelijk in industriegebied en daar wordt logischerwijs geen rekening gehouden met langslapende zeilers die momenteel niet zeilen. Dus wekkertje zetten, ontbijten en pleite, doel: Chauny. In Chauny zien we aan de ene kant van het kanaal een kade waar we vrij kunnen aanleggen, aan de andere kant een kleine jachthaven. We willen eigenlijk aan de vrije kade gaan liggen, maar worden door een Franse Heiny (voorzitter) naar de jachthaven ‘gelokt’. Aangezien ik ontzettend veel behoefte heb aan een warme douche laten we ons overhalen. En oh, wat kan een douche heerlijk zijn. En vooral als het eindelijk eens een flinke straal is en aangenaam heet. En ook nog een wasmachine en droger hier, en top-wifi, wat een feest. Chauny is the place to be! De volgende ochtend worden we ook nog verrast door een markt in het dorp, zowel buiten als binnen in een markthal in Jugendstil. En heel veel boulangeriën met veel te veel lekkere baguettes, croissants, pains etc. Ik geniet daar zo van! Ik begin het heerlijke brood van Harry-Jan Loeffen uit Cuijk al bijna te vergeten. Het brood is hier alleen wel vrij zout. Lekker, maar niet echt gezond natuurlijk en we krijgen de thee niet aan gesleept.

Na een regenachtige grijze dag, een slecht-slapen-nacht en een ochtendwandeling naar de oorspronkelijke rivier l’Oise zetten we onze reis voort. Het water wordt ondieper, de bruggen lager, het laten passeren van de spitsen steeds lastiger, de natuur nog steeds wonderschoon, de wereld om ons heen meer onbewoond, de snoezige sluishuisjes dicht(getimmerd). Het ‘sluizen’ gaat vandaag voor geen meter. Ik krijg geen landvast meer in één keer goed om de bolders geworpen. Het water kolkt hard de sluizen in, de HM wordt heen en weer gegooid. Koen stuurt een keer wat minder recht en de groene band voorop de mast kust de sluismuur. We worden er allebei kriegel van en er vallen wat verwijten over en weer. Niet gezellig. Bah! Waarom de dag zo laten bederven? Kom op Yvonne, zet je over je chagrijnige bui heen! We doen immers allebei ons best. Dus een knuffel, een lieve lach, een big smile terug, kriegelige stemming bespreken en alle zintuigen weer openstellen voor al het moois om ons heen. In uitstekende mood komen we aan bij een stuwmeer waar we overnachten aan een drijvend ponton.

Het is zondag, dus geen activiteit te bekennen, maar er staan borden ‘Traveaux’, we zien pontons met kranen en nieuwe damwandprofielen. Er wordt dus nog wel onderhoud aan de kanalen gepleegd. Moet ook wel, want er is ook nog steeds vrachtverkeer over deze waterwegen door péniches (spitsen, schepen van 38 meter lang en 5 meter breed die exact in alle sluisjes passen).
We gaan weer een tunnel in, deze is 2,5 kilometer lang en we mogen er zelf doorheen varen. Aan het eind zien we een enorme ventilator die moet zorgen voor wat frisse lucht.

We arriveren bij Berry-au-Bac en zijn weer terug op de oorspronkelijk geplande route. De afstandsbediening voor de sluizen moeten we hier inleveren. De volgende serie sluizen, op het Canal de l’Aisne à la Marne, moeten we in gang zetten door aan een rubber slang te draaien die enkele honderden meters voor de sluis boven het water hangt. Het verval is hier weer wat groter (ongeveer 3 meter). We stijgen, dus weer werptechnieken oefenen :-). Of afstappen voor de sluis en boven op de sluismuur de landvasten aanpakken. Laten we dat eens proberen! Koen koerst vlak voor de sluis naar de wal, boink, boink, boink, harde grond onder de kiel, we lopen vast, nee los, nee vast, toch los, ik spring van boord de berm in, trek een sprintje naar boven en kom voor een hek en een gesloten poort te staan… Koen is inmiddels al bijna aan het invaren. Hup, klimmen, rechtervoet op een uitstulping van het hek, linkerbeen over de poort heen, andere erbij, jump en ik ben aan de goede kant van de sluis. Als ik de landvasten heb aangepakt en vastgelegd, kijk ik eens rustig om me heen. Hee, aan de andere kant van het hek is nog een poort. En die staat heel welkom open… Pff, blond zeker? Maar ok, goede survival-technieken geoefend, nooit verkeerd… Op naar de volgende. Hier wel voldoende water onder de kiel. Sluisje weer omheind, eerste poort op slot, tweede poort ook op slot… Wat nu? Dit keer wordt het kruip-door-sluip-door en weet ik toch nog net op tijd op de sluismuur te staan om de landvasten aan te pakken. Hihi, wat een dagje, plezier en fitness gehad!
Volgens de waterkaart is in het dorp Loivre een boulangerie. Daar leggen we aan, de HM wordt overspoeld door een gouden gloed, de ondergaande zon die een bomenrij prachtig oranje kleurt.

Het is vroeg en koud. Buiten ruikt het naar houtvuur. Koen en ik wandelen Loivre in. ‘Het voelt en ruikt alsof we op wintersport zijn. Een heerlijk vakantiegevoel en zin om actief te zijn.’ We stappen stevig door en zien iets wat op een winkel lijkt. Zelfs zonder bril herken ik de letters boulangerie. Alleen de geur van vers brood is nog niet tot mijn neusgaten doorgedrongen. Grrr, logisch, de winkel is gesloten. Een stuurse jonge vrouw komt voorbij. ‘Boulanger?’ ‘Ne pas ici…’, en weg is ze. Ook hier heeft de bakker het blijkbaar niet gered en zijn de bewoners aangewezen op een iets groter dorp enkele kilometers verderop. Dat wordt het laatste restje yoghurt met muesli voor Koen en de laatste beschuit met een sneetje ontbijtkoek voor mezelf. En dan maar op weg. Tegen de middag zien we net voor Reims een groot bord: Aldi. ‘Dat wil zeggen: eten! Aanleggen!’ Koen maakt een draai en ik zie grote modderwolken in het water ontstaan. Het is hier erg ondiep. ‘Hoezo willen we hier eigenlijk aanleggen als we op zoek zijn naar brood? We zijn in Frankrijk, dan gaan we toch geen Aldi-brood eten!…’ Koen is het van harte met me eens en we varen door. Maar mijn maag begint nu toch echt wel om eten te schreeuwen. En meestal wordt ik daar niet heel erg vrolijk van. Ik krijg een beetje pap in m’n benen van de honger en voel me een beetje ‘flauw’. Een steeds luider wordend stemmetje in m’n hoofd roept om eten. Dan maar in het centrum van Reims aanleggen. De kade ligt vol, maar op een grote plezierboot staat een Britse Captain Iglo die gebaart dat we gerust even bij hem mogen aanleggen. Het eten-stemmetje roept natuurlijk gelijk: ‘Doen!’ Wederom modderwolken en dit keer ligt de HM ook echt stil. Op drie meter afstand van de Engelse boot. Tja, zo kunnen we niet aan wal. Mrs. Iglo komt ook naar buiten en begrijpt van haar man dat we even willen aanleggen om brood te kopen. ‘Oh, but I have one for you if you want!’ Dat zou natuurlijk top zijn. Ik gooi een lijntje naar Captain Iglo en we weten de HM net dicht genoeg bij zijn schip te krijgen om een baguette te kunnen oversteken. Koen heeft ondertussen de portemonnee gepakt. Maar van betalen willen meneer en mevrouw Iglo niets weten. Met 1000 maal thank you varen we weer weg. Ik ben blij! We kunnen eten! Maar zijn we nu echt rivier-nomaden geworden? Is het zelfs zo erg dat we moeten bedelen? Gelukkig niet, we moeten er allebei om lachen en bedenken dat er eigenlijk gewoon nog steeds heel veel aardige en behulpzame mensen op deze aardbol leven.

dsc07263 dsc07297 img_8432 img_8442 img_8449

Nu zijn we al een paar dagen in Sillery. Een klein dorp, supermarkt om de hoek, Reims op fietsafstand. Het is deze dagen koud en regenachtig. In Reims hebben we de beroemde kathedraal Notre Dame bezocht, naast het indrukwekkende bouwwerk prachtig glas-in-lood in verschillende stijlen uit diverse eeuwen. Beetje geshopt en geluncht met een hele dure grote (maar voor Nederlandse begrippen normale) café au lait. Met grote dank aan de godendrank champagne, waardoor deze streek behoorlijk toeristisch is, heeft men hier gezorgd voor een zeer uitgebreid en goed werkend openbaar gratis wifi-netwerk met als beginpagina ‘Tourisme en Champagne’. Regenachtige dagen in combinatie met wifi zorgen voor verhalen en foto’s op de website. We varen ook morgen niet, want dan is het hier een feestdag. Uitslapen, schrijven, poetsen, wassen, lezen, pizza bestellen, tv-gemist en Breaking Bad kijken, kacheltje lekker warm stoken, wijntje, kaasje, taart voor het 100e sluisje, wandeling, fietstochtje.
Vive la France!

img_8436  img_8478

19 gedachten over “Hongerige riviernomaden, 10-11-2016

  1. John en Marianne Beantwoorden

    Hey Yvonne en Koen,
    Leuk, stoer en ontspannend,
    Een schrijfster is opgestaan, bravo!
    Wij volgen jullie lekker vanaf “de bank”
    Marianne en John

  2. wilma Beantwoorden

    was weer mooi ,alles bekeken op deze akelige zondag middag, toch nog goed gekomen .bij mij is de lift kapot dus molly is logeren. komt ook goed .gr ku po wilma

  3. wilma Beantwoorden

    was weer mooi ,alles bekeken op deze akelige zondag middag, toch nog goed gekomen .bij mij is de lift kapot dus molly is logeren. komt ook goed .gr ku po wilma

  4. Nelly van de Sande Beantwoorden

    Hoi Yvonne en Koen ,
    Wat schrijf jij gezellig,ik zie het helemaal voor me,dit wordt een prachtig boek ,ik geniet hier van
    groetjes Nelly

  5. Peter Beantwoorden

    Super om te lezen hoe het jullie vergaat. Yvonne kan ook zomaar auteur worden hihi. Hou vooral goede zin en blijf schrijven Yvonne.

Laat een antwoord achter aan Natas en Fons Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *