Puzzeltocht, 24-10-2016

img_8112Vandaag gaan we dan eindelijk over de grens. België, here we come! Nog even in het Engels, ons Frans is nog ver weg gestopt en komt slechts schoorvoetend naar boven 😉
Na enkele heerlijke dagen in Maastricht, inclusief bezoek aan Lex & Nicole in Noorbeek met taxiservice van Tom, relaxen in de jacuzzi, appelsap uit eigen tuin en lekker etentje, is het vandaag tijd om Wallonië binnen te varen. Vanuit centrum Maastricht zijn we al snel bij de sluis van Lanaye, de grens tussen Nederland en België. Hier een verval van zo’n 14 meter. Dat is toch wel spannend. Met gezonde kriebels in mijn buik roep ik via de marifoon de sluismeester aan. ‘Spreekt u Nederlands?’ ‘Non.’ Oeps, boekje erbij en in het Frans aanroepen. Hij begrijpt mij en ik begrijp zijn antwoord. Dat is een goed begin. Nadat we de sluis zijn ingevaren, twee vrachtschepen zijn ons voorgegaan, leggen we aan aan één van de drijvende bolders. Die hadden we al eens eerder gezien. Alle lijnen (voor, midden en achter) aan één bolder. Die dingen zitten namelijk zo ver uit elkaar dat het met een plezierjacht (van onze afmetingen) niet te doen is om aan twee bolders aan te leggen. Natuurlijk leggen de beroepsvaarders, ondanks de grote borden met het verbod om de motor te laten draaien tijdens het schutten, slechts met één landvast op de boeg van het schip aan. En zien we naast de kunstwerken van draaiend water veroorzaakt door het vollopen van de sluiskolk, ook regelmatig kolkende watermassa’s ontstaan die veroorzaakt worden door de schroef van het vrachtschip. Maar wij liggen stevig vast. We blijven wel ter controle bij onze lijnen staan. Ik zeg tegen Koen: ‘Appeltje eitje! Eigenlijk wil het ook niets zeggen die sluizen. En het verval maakt eigenlijk ook niets uit. Zolang je maar in één keer goed aanlegt, je niet teveel wordt gepest door beroepsvaarders, er geen tot weinig wind is en je drijvende bolders hebt!’ Koen lacht: ‘Dat zijn best veel voorwaarden…’ Ik moet zelf ook glimlachen. We zullen zien hoe ik er over een paar maanden over denk, als ik enkele honderden sluisjes in alle soorten en maten heb bedwongen. Maar ik ga ze met een positief gevoel tegemoet.

Ik sta achter het roer en voel me al bijna een echte schipper. Als ik weer eens achterom kijk zie ik een motorboot achter ons varen. Het schip komt langzaam dichterbij. Het lijkt wel een politieboot. Ik vaar in het midden van het Albertkanaal en koers wat meer naar stuurboord. Daar moet ik volgens de regels varen. Het blijkt inderdaad politie te zijn, ze gaan naast ons varen en zwaaien vanuit hun stuurhut. Enkele ogenblikken later komen twee agenten naar buiten en verzoeken ons aan de kade aan te meren. Ze willen ons schip controleren. Uiterst nette en vriendelijke Belgische agenten, die gelukkig redelijk Nederlands spreken, willen onze papieren controleren. Wie is de eigenaar van het schip? Zijn we wel gecertificeerd voor het gebruik van de marifoon? Hebben we onze communicatieapparatuur wel geregistreerd? Ik heb de map met papieren nog niet opgeschoond na onze vakantie maar kan gelukkig alles wat ze willen inzien direct tevoorschijn toveren. Fijn dat we al die documenten afgelopen jaar niet voor niets hebben aangevraagd en dik betaald. Fijn dat we na elke check een goedkeurend knikje van de agenten zien. Nadat de heren alles op hun formulier hebben overgenomen wensen ze onze een goede vaart en prettig verblijf in Wallonië. We hebben onze eerste controle op het water met vlag en wimpel doorstaan, het schippersbestaan is nu officieel bevestigd.

We varen naar Liège. Totaal niets nodigt hier uit om aan een kademuur in het stadscentrum te gaan liggen. Niet de voorbij varende schepen die klotsende golven veroorzaken, niet de zwervers en junks die rondhangen op bankjes aan de kade, niet de verschrikkelijke architectuur en vervallen uitziende flatgebouwen. Overnachten in de jachthaven dus. En ook hier worden we niet positief gestemd. Een aardige Fransoos die er ligt met zijn motorjacht, meldt dat de sluis bij Dinant tot 15 december gestremd is! Uh, wat zegt u? De havenmeester weet er meer van. Hij is de volgende ochtend om 8.00 uur weer aanwezig. Navraag bij deze ietwat stugge maar ook behulpzame man leert ons dat er bij Dinant weer gewoon geschut kan worden. Het liggeld voor de afgelopen nacht is slechts EUR 7,26 en de douche is gratis. Opgewekt vervolgen we onze tocht. In de namiddag arriveren in wij Huy. We blijven hier enkele dagen. Zowel de barometer als Weeronline geven namelijk als voorspelling: herfst! We zoeken een mooi plekje in de stad aan de hoge kade. Landvasten aan een trap en een bolder in de muur. Het vergt wat lenigheid om via de trap op de kademuur te komen, maar ach dat kunnen onze, nu nog enigszins sportieve lijven, wel aan. En ook het gewiebel en geklots van de steeds weer terugkerende golven tussen de kademuren nemen we voor lief. Na twee nachten verleggen we de boot naar een lagere kade waar dan een plek is vrij gekomen. Wow, één van de landvasten welke aan de trap bevestigd was heeft zoveel geschavield tegen de ijzeren staander dat deze bijna door gesleten is. Gelukkig op zo’n anderhalve meter vanaf de lus, we kunnen ‘m dus inkorten en hebben dan nog steeds een aardig lange lijn. We klussen aan boord, wandelen door de stad en struinen rondom het op een rots gelegen fort. We gaan in een met 1001 huishoudelijke artikelen volgestouwd winkeltje, met een foto en google-translate op de telefoon, op zoek naar 10 ampère zekeringen en een nieuw glaasje voor in onze olielamp. Ik verwacht een Hyacinth Bucket van de Britse serie ‘Keeping up appearaces’ achter de toonbank. Zo’n stevige dame met haar dat perfect in de krul zit en een bloemetjesjurk. Maar niets is minder waar. Van achter komt een nette, moderne mevrouw van middelbare leeftijd met een vlot geknipt kort kapsel. Ze verkoopt geen zekeringen en geen olielampen maar gewapend met een briefje met adressen verlaten we, via door overvolle stellingen en opgestapelde artikelen gecreëerde gangpaden, het winkeltje.

De zekeringen zijn snel gevonden. Op naar de antiquair. Het blijkt een wandeling van ruim twee kilometer. Goed voor onze conditie, onze benen die op de boot weinig beweging kennen en de temperatuur in de HM. De olielamp geeft namelijk veel warmte af en is een fijne aanvulling op de petroleumkachel. Wat een mooie spulletjes bij de antiquair! Buiten veel hardsteen, zink en gietijzeren hekwerken. Binnen meubels en heel veel nostalgisch servies en glaswerk. Heerlijk! Koen is ineens nog blijer met het leven op een boot. Hoeveel prachtig spul in deze schuur dan ook, iets kopen is geen optie… Er is simpelweg geen plaats voor en alles hier is breekbaar. ‘Snuffel maar zoveel je wilt!’ Ik grijns veelbetekenend en doe graag wat hij zegt. De eigenaar neemt ons mee naar een grote antieke houten kast. Trekt de deuren open. De kast staat vol met dozen. Helemaal vol met glaasjes voor olielampen. ‘Cherchez!’ Koen graaft zich door de dozen heen en jawel in de allerlaatste doos vindt hij een oud handgeblazen glas dat zou moeten passen. Helemaal blij wandelen we terug. Super zo’n vondst!

Het is nacht. De boot beweegt soepel heen en weer. Geen gebonk of geklots. Wel beweging. Vooruit. Beweging vooruit? Huh, we liggen toch afgemeerd aan de kade? ‘Koen! Wakker worden! We bewegen!!’ Koen reageert met zijn ogen dicht en een slaperige stem: ‘Ja, logisch, we liggen in een boot…’ ‘Nee! We bewegen vooruit! We liggen niet meer vast!’ De paniek in mijn stem maakt dat Koen direct het bed uit springt. Ik achter hem aan. Het is al licht en we varen inderdaad! We zijn al dicht bij de brug en kunnen nog net op tijd de motor starten en met bonkende harten en trillende benen een ruk aan het roer geven om zo tussen de stenen brugpijlers door te varen in plaats van er tegen aan. Onze blikken gaan naar het gangboord. Van de landvasten zit nog ongeveer een meter vast aan de kikkers op de boot. De rest is foetsie! Gejat! De rillingen lopen over mijn rug. Langzaam gaan mijn ogen open. Ik lig in de slaaphut, Koen ligt naast me. Ik kijk naar buiten en zie de kademuur op nog geen halve meter afstand. Ik heb gedroomd. Pffff, wat een opluchting, door met the real live. We plannen een nieuwe route. De oorspronkelijke route, die van Tim en Eveline van SY Mallemok, is net over de Belgisch-Franse grens tot 11 november gestremd. Wachtend in de wasserette waar uitstekende wifi is, wordt de nieuwe route uitgestippeld. Het is een ware puzzeltocht. De namen van rivieren en kanalen worden op de diverse kaarten en internetsites soms anders benoemd. Zo wordt het Canal de la Marne à la Saône ook wel Canal entre Champagne et Bourgogne genoemd omdat dit zoveel romantischer klinkt. En is de Meuse op een andere kaart ineens het Canal de Meuse. Begrijp jij het nog? Hoe moet je dit allemaal weten? Lijst met stremmingen, lijst met waterwegen waar we over heen komen, lijst met sluizen, overzichtskaarten, mails naar ELV (Europese Logistieke Vervoerderscoöperatie met een zeer behulpzame medewerker), afstanden berekenen, hoogten en diepten proberen te vinden. Uiteindelijk komen we er uit. We varen zo’n 65 mijl om maar kunnen dan wel blijven varen in plaats van tot 11 november stil te liggen.

Na een gezellig bezoek van Do en Anja, die een ontbrekende kabel voor de SSB-zender komen brengen die vanuit Duitsland naar Cuijk is verzonden en nu dus naar België is gebracht, varen we naar de jachthaven van Huy voor een warme douche, we tanken water en bezoeken de naastgelegen kermis. Morgen weer op weg.

Koen straalt van top tot teen ‘BLIJ’ uit. We varen weer. Helemaal in zijn element achter het roer. De zon doet vrolijk mee. En de wind laat het fijn afweten. Het water van de Belgische Maas vertoont alleen rimpelingen van de stroming en de varende HM. Twee zwanen vinden elkaar lief, met hun snavels tegen elkaar en hun nek in een sierlijke kromming vormen ze een hart. Mijn hart maakt een sprongetje als we schitterend Namur binnen varen en aan de voet van de Citadel aanmeren.

img_8095 dsc06904 dsc06894 img_8119 dsc06909

17 gedachten over “Puzzeltocht, 24-10-2016

  1. Thea en Henk Beantwoorden

    Weer genoten van je heerlijke verslag Yvonne. Wat zul jij blij zijn geweest toen je wakker werd na die nachtmerrie. Wij sluiten ons helemaal aan bij Irene. Ga vooral door met het sturen van die mooie verslagen en foto’s.
    Lieve groeten voor jullie,
    Henk en Thea

  2. Anoniem Beantwoorden

    Weer genoten van je heerlijke verhaal Yvonne. Wat zul jij blij zijn geweest wakker te worden uit die nachtmerrie. Ook ik sluit me helemaal aan bij Irene.
    Lieve groeten Thea

  3. Jan Hermsen Beantwoorden

    Lieve mensen, ik kan mij alleen maar bij Irene Verbeek aansluiten!!!
    Koen, we missen jou bij 12bfitt…
    Behouden vaart!
    Jan

  4. Paul & Marion Beantwoorden

    We verslinden jullie verhaal in 1x.
    Heerlijk om dit zo te kunnen volgen, maar tevens ook kippenvel!! Hoe ECHT omschrijf jij jullie avontuur in de haven van Huy 🙂 ……….
    Gelukkig, het was slechts een droom!!!
    Liefs Paul & Marion

  5. Irene Verbeek Beantwoorden

    Yvonne, beloof één ding : dat je al deze verhalen gaat bundelen en er ooit een boek van maakt én uitgeeft ! Ik koop een exemplaar !!

  6. sascha & lejla Beantwoorden

    na 2-3 drukke weken, neem ik vanavond voor het eerst een keer echt tijd om via mijn laptop.. gsm lukte niet.. op jullie website te kijken en jullie dagboek te lezen. Ben maar meteen naar 24-10 gegaan, en was al meteen blijven plakken…en heb dit gelezen…..FANTASTISCH :):):)…..dit moet na 5 jaar varen een WERELDPRIMEUR worden……”The Days of Our Lives”…..written by Y&K/HM :):)
    Het nodigt echt uit om jullie dagboek met alle avonturen te lezen :):) Bij deze 1 abonnee aub ter registratie :):)
    Fijne reis verder …en ….jusqu’à la prochaine fois à nouveau….
    gr

    • c.Goossens

      Wat een droom, gelukkig niet echt gebeurd.
      We hebben het verhaal in de caravan zitten lezen. Spannend..
      Groetjes en kus van Peter & Carolien

Laat een antwoord achter aan Paul & Marion Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *