Van zeilboot naar duikboot, november 2018

We kunnen ‘m testen, yes!!! Onze nieuwe stuurautomaat! Koen is er twee weken druk mee geweest. En ik ben zoooo ontzettend trots op ‘m. Het was best ingewikkeld. Veel gepuzzel hoe en waar alles te monteren. Allerlei kabels trekken, een hoop gezaag, geboor en geschroef. En een heleboel wonden op zijn kale kupske. Maar het werkt allemaal. Dus zonder handen naar Bonaire…

En dat gaat top! Het is allemaal nog een beetje vogelen hoe we het allemaal moeten instellen. Route volgen? Waypoints volgen? Handmatige koers ingeven? De ervaring zal het allemaal leren maar de HM zeilt en de stuurautomaat, gedoopt tot ‘Popeye the sailorman’, staat aan het (of in dit geval: onder het) roer. Ik vind het best spannend om alles over te laten aan Popeye maar het is ook genieten. Genieten van niet elke seconde te hoeven opletten en reageren. Tijd om te mijmeren over het afscheid nemen van zovelen. Zeilers die alweer verder getrokken zijn of juist achterblijven op het Spaanse Water in Curacao. Locals en varende buurtjes die we leerden kennen. Ieder gaat nu weer zijn eigen weg. Wie weet kruisen onze zeewegen elkaar nog eens. Misschien ook niet. Met sommigen houden we contact, met anderen waren de ontmoetingen kort en vluchtig. Het is deel van ons huidige sociale leven. Wij hebben in ieder geval een leuk vooruitzicht: op Bonaire gaat het HMotel wederom open, vrienden op bezoek.

Biepbiepbiepbiepbiep… De wekker loopt om 6.45 uur af. Al enkele dagen is de HM niet alleen omgetoverd tot hotelboot maar ook tot duikboot. Vriendin Belinda is net als wij verzot op scubadiving. Vandaag gaan we twee duikjes maken. Voor de eerste duik zeilen we een mijltje of 4 zuidwaarts. We willen er op tijd zijn want iedere duik kost in totaal ongeveer twee uur en er moet natuurlijk ook nog voldoende tijd over blijven voor het natje en het droogje en heel veel kletsen. We hebben de HM gisteravond al zeilklaar gemaakt. Als we ‘stil liggen’ staat niet meer alles stormvast, dan is de zeilboot toch net iets meer woonboot. Dan halen we waar mogelijk lijnen naar binnen en beschermen de zeilen met hoezen. De zon en de zilte lucht maken namelijk alles kapot. Vezels worden verpulverd tot kwetsbare draden, wat oersterk lijkt wordt als papier en scheurt of knapt.

De één jumpt nog even in ons omliggende Christal Clear zwembad, de ander spoelt zich om wakker te worden op het zwemplateau af onder onze ‘buitendouche’ bestaande uit een Gardena-tuinslang. We besluiten onderweg te ontbijten. Koen bindt een ballon-fender aan de mooringboei vast zodat deze niet door een ander schip wordt ingepikt. Voor zolang als wij ervoor betaald hebben (USD 10,- per nacht), is het ‘onze’ boei en mogen we deze als zodanig markeren. Inmiddels kookt het water en dat wil zeggen dat er een potje heerlijk geurende koffie kan worden gezet. Nu nog de mooringlijnen los en gaan. Koen hijst met hulp van Ernst de zeilen. Het is nog vroeg, voor 8 uur, en er staat nog niet veel wind. Maar de 10 tot 12 knoopjes uit het oosten zorgen voor een relaxte snelheid van 4 knopen met halve wind. Dat komt goed uit, de boot helt met deze wind nauwelijks over en dus blijft de hele ontbijtboel gewoon op tafel staan en hebben we niet, zoals ook weleens is voorgekomen, zes handen nodig om alles in bedwang te houden. Zo rond achten trekt de wind wat aan. Gauw alles opruimen maar. Het laatst stukje zeilen we aan de wind. En ook dat is heerlijk relaxed zonder golven.
Rondom Bonaire liggen een tachtigtal mooringboeien waaraan je kunt aanleggen met je boot om te gaan duiken of anderszins te recreëren. Je mag er maximaal 2 uur vertoeven. Je eigen anker uitgooien is hier verboden. Bonaire doet er alles aan om de onderwaterwereld te beschermen. De omringende Caribische Zee is van hoogwater-niveau (dus vanaf land) tot 60 meter diepte rondom het eiland dan ook Marine Park, beschermd natuurgebied. Een anker, maar vooral ook de ankerketting, maakt de zeebodem stuk en is daarom uit den boze.
Wij willen gaan duiken bij de Salt Pier. Een grote pier met transportbanden voor het zout wat hier gewonnen wordt in de lieflijk oudroze gekleurde zoutpannen. Daarnaast liggen de spierwitte bergen zeezout. Tezamen met de turquoise zee, diepblauwe hemel, luchtig witte wolken en de stralende zon is het een volmaakt kleurenspel. Eigenlijk denk ik nu dat ik nergens meer zulke mooie heldere kleuren bij elkaar ga zien als hier op Bonaire. Het is één van de zaken die mij hier zo happy maken.
We varen richting de boei net voorbij de pier. Achter ons zien we enkele motorboten aankomen van duikscholen. Tja, die willen natuurlijk ook aan een boei aanleggen. Eentje vaart ons bliksemsnel voorbij. We hebben de zeilen al laten zakken en als we even flink gas geven dan blijven we de andere misschien wel voor. En alhoewel flink gas voor onze gewichtige dame ‘slechts’ 6,5 knoop inhoudt lukt ons om de mooringboei op te pakken waar we op aasden.
En dan start het hele ritueel van drie stapeltjes duikspullen verzamelen. Wetsuit, trimvest, lood, automatenset, duikbril (en snorkel), flippers en schoenen, duikcomputer en duikfles. En dan nog de extraatjes zoals fotocamera, katrol met signaalballon en rammelaar waarmee je een buddy onder water kunt ‘roepen’. Een paar dagen geleden kon ik de anderen hierdoor waarschuwen dat er een prachtige gevlekte adelaarsrog voorbij kwam.
Alles verzameld houdt in alles aan doen en dat valt met deze warmte nog niet altijd mee. Je moet er wat zweetdruppels, getrek en gehijs voor over hebben.
We spreken kort het duikplan door en springen dan bepakt en bezakt vanaf het zwemplateau in het water.
Ernst blijft aan boord, hij duikt niet, volgt onze verrichtingen snorkelend en zorgt voor de inwendige mens. Koen, Belinda en ik duiken onder in de wondere onderwaterwereld. Dit is niet de eerste duik op Bonaire en in beginsel ben ik een beetje teleurgesteld in wat ik zie. Het koraallandschap is niet zo mooi en er zijn niet heel veel vissen. We blijven tussen 15 en 18 meter en verkennen het rif. Mijn teleurstelling verdwijnt snel. Hoezo is dit niet mooi? Het is anders, veel zacht koraal en hele velden met hertskoraal. Als ik een grote scorpionfish zie pak ik de rammelaar en waarschuw Belinda, die enkele meters voor mij zweeft en Koen die enkele meters boven mij zwemt. De vis is net een kameleon, hij gaat helemaal op in de achtergrond, de rots waarop hij ligt. Het is een toonbeeld van lelijkheid maar daardoor juist ook weer mooi.
Na 25 minuten keren we en drijven met de stroom mee terug richting de HM. Daar aangekomen blijven we nog een poosje rondscharrelen op een meter of 6.Daar zien we, naast alle bontgekleurde tropische vissen nog een kleine lionfish en een murene. Eigenlijk wil ik niet meer naar boven, ik vind het zo bijzonder. Een compleet onzichtbare, bijna oneindige wereld vol planten en dieren in alle soorten, maten en kleuren, de meest prachtige en lelijke creaturen waarvan sommige prehistorisch ogen. Een wereld waar je totaal geen weet van hebt als je alleen maar landrot bent.
Koen stijgt na de veiligheidsstop op 5 meter al op, Belinda en ik zijn iets zuiniger met de zuurstof en kunnen nog wat langer rondzweven. Maar uiteindelijk komt, na ruim een uur onder water te zijn geweest, toch het einde in zicht. Een beetje verkleumd klim ik aan boord waar we worden verrast door onze privé-kok (wat een heerlijke luxe zeg) met lekkere verse broodjes met huisgemaakte tonijnsalade. Gisteravond aten we namelijk tonijnsteak van de bbq. Omdat we er zelf geen gevangen kregen kocht Ernst een exemplaar van twee kilo bij een visser. Deze komt enkele malen per week een paar honderd kilo verse tonijn, wahoo en snappers afleveren bij de steiger waar wij onze dinghy aan vast knopen als we aan wal gaan. Deze vis gaat naar de lokale restaurants, (bijna) overal staat dan ook wel iets van (verse) vis op de menukaart.

Na al deze verwennerij hijsen we de zeilen en zetten koers richting Klein Bonaire. Dit is een klein onbewoond eiland tegenover Kralendijk. Het is vlak met voornamelijk lage begroeiing en een paar kleine strandjes waarvan er één is waar je met de watertaxi naar toe kunt. Wij kiezen een duikstek uit aan de andere kant van het eiland. We liggen er in een stevige wind aan de mooringboei te trekken. Maar eenmaal onder

water merk je daar niets meer van. Het is er ongerept. En ondanks de drukke bezigheden van al het visvolk straalt het een enorme rust uit. We dwalen langs het rif en later tussen wuivend en deinend koraal. Een enorme porcupinefish komt voorbij. Zo’n grote heb ik nog never nooit gezien. Deze vissen hebben zo’n enorm snoezig koppie. Ze stralen een hoog knuffelgehalte uit, maar schijn bedriegt want als ze zich bedreigd voelen blazen ze zich op en zetten hun stekels uit.
Een uur later steken we met weer mooie nieuwe beelden op ons netvlies ons koppie weer boven water. Omdat het nog steeds flink waait op deze plek varen we terug naar ‘onze’ mooringboei voor Kralendijk. Daar spoelen we alle duikmaterialen goed af met zoet water voordat ze worden opgeborgen. En na al dat harde werk is het dan hoog tijd voor een heerlijk koele versnapering, voor de heren een biertje, voor de dames een glas rosé. En daarna opfrissen, haren fatsoeneren, kort broekie en topje aan. Klaar om met nicht Juanita, haar man Erik en hun drie kinderen Joshua, Sienna en Elora naar het happy hour bij Coco’s te gaan. Voorzien van een paar met flink veel ijs gevulde buckets Amstel Bright, het frisse lokale bier wat gedronken wordt met een limoentje, wordt het almaar gezelliger in de hippe beachclub. De DJ helpt een handje mee en we proberen onze heupen wat losser te krijgen.
Als we tegen tienen achter in de bak van de pick-up van de familie terug rijden naar de dinghysteiger, haren in de wind (behalve bij Koen 😉 ), zwoele temperaturen, uitgelaten kletsend, voel ik me vrij en als een kind onbezorgd blij. Dit was weer een dag met een gouden randje. Hoeveel zou ik er op mijn interne harde schijf kunnen opslaan? Voor zover ik nu kan beoordelen is er nog wel wat ruimte vrij. En dus maken we ons op dit moment (half december 2018) klaar voor de oversteek van Bonaire naar Puerto Rico. Het is ‘slechts’ 400 zeemijlen, een dikke 700 kilometer. Dat zou normaal gesproken in 4 etmalen te doen moeten zijn. Deze route is echter tegen de wind en deining in. En met een stroming die ons zijwaarts zal zetten. Dat is weer even heel iets anders dan al die nogal easy-going voordewindse koersen die we tot op heden hier in de Carieb hebben gezeild. We vinden het allebei een beetje spannend. Vooral nadat we afgelopen week een bekende zeilboot terug zagen komen van diezelfde oversteek. Zonder mast… Dat zet toch aan het denken, of liever gezegd piekeren. Ineens is het dan geen verhaal meer van ‘iemand’ en van ‘horen zeggen’. Ik moest toen toch wel even iets wegslikken… vreselijk!
Duidelijke afspraak sinds die dag: we gaan geen onnodige risico’s nemen, als het tegen de wind en golven in hakken teveel van de HM en haar bemanning vraagt dan verleggen we onze koers naar een meer veilige. Dan komen we misschien niet uit op Puerto Rico maar op een ander eiland waar we ook nog nooit zijn geweest. Ook fijn!

Verstuurd vanaf mijn iPad

8 gedachten over “Van zeilboot naar duikboot, november 2018

  1. Nancy Beantwoorden

    Wat schrijf je toch mooi en wat maken jullie mooie dingen mee!!
    Vooral voorzichtig zijn, zie jullie graag weer door cuijk heen lopen
    Groetjes!

  2. Anoniem Beantwoorden

    Wow wat een mooi avontuurlijk verhaal van jullie levensgenieters 😉 heerlijk om te lezen en de mooie
    foto’s te zien wat jullie meemaken.
    Op naar de volgende belevenissen succes met de oversteek
    xxx Peter en Monique

  3. Mario Beantwoorden

    Een heerlijk verhaal weer om te lezen en zo jullie leventje te kunnen volgen.
    Op naar een nieuw avontuur in weer een onbekend land, spannend.

    Pas goed op elkaar en ook op de HM met de oversteek, en heel verstandig geen overbodige risico’s nemen.

    Dikke kus van de vandaaltjes

  4. Roni Beantwoorden

    Fijn dat jullie voorzichtig zijn. Ga rustig met de wind mee, er zijn zoooveeel onbekende plekken. Veel plezier. xxx

  5. Paul & Marion Beantwoorden

    Wederom een fantastisch verhaal en beelden, waar je meteen helemaal “in” zit. Wat is de natuur, waaronder de onderwaterwereld, toch fantastisch mooi. Goed voorbereiden op de “grote” oversteek, en idd de risico’s goed proberen in te calculeren.

    Veel plezier en goede vaart!!

    Groetjes uut Riekevort.

  6. Ernst en Belinda Beantwoorden

    Lieve Yvonne , en Koen

    Wat heb je onze luxe all inclusive verblijf in jullie Botel weer mooi verwoord.
    Het was weer top en we kijken al uit naar volgend jaar , waar dat ook mag zijn .

    gr Belinda en Ernst

  7. wilma Beantwoorden

    wat een verhaal op de vroege woensdag ochtend. mooi ,succes met de nieuwe vaarreis dikke kus van wilmolger poot

Laat een antwoord achter aan Mario Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *