Overzomeren op Curacao, 12-08-2018

Het is zondag. Bij wijze van uitzondering eten we vanochtend een gebakken eitje bij het ontbijt in plaats van een gekookt exemplaar. Dat laatste is één van de weinige tradities die vanuit Nederland zijn overgebleven; op zondagochtend tikken we een eitje. Vandaag gedragen we ons echter afwijkend. Dat komt omdat we hebben uitgeslapen en een ieniemienie beetje uitkateren van gisteravond. Want jeetje, wat waren we gisteravond laat naar bed, pas om 1.00 uur! Normaal gesproken liggen we er rond 21.30 uur wel in, maar gisteravond stonden we bij een beach club luidkeels mee te zingen tijdens een live optreden van André Hazes jr. en vervolgens met alle hits die tijdens het Cuijkse Carnaval ook voorbij komen. We hebben zelfs nog even in de polonaise gelopen. Gekker moest het niet worden… Een avondje uit, dat was lang geleden. En het was gezellig! Tjee, waar zijn de tijden gebleven dat we tot diep in de nacht door feestten en de hele zondag uit katerden voor de open haard? Tegenwoordig zijn we drie keer per week rond 6.00 uur ons nestje uit voor een powerwalk. Of om het gratis busje naar supermarkt Vreugdenhil te pakken. Of om een mooie ochtendwandeling door natuurgebied Jan Thiel en de zoutpannen te maken. Of om de bus naar Willemstad te nemen voor het maken van pasfoto’s voor een Amerikaans visum. Of om te gaan duiken. Of omdat de kluslijst nog lang is en de vroege ochtenden lekker koel zijn. Of om te gaan vissen met onze buurman, de jonge Fransman Greg. Of om de was te doen bij het oppashuis van achterbuurman Arthur. Of omdat na 9.00 uur de verf al droogt op je kwast. Of gewoon omdat we in het ritme zitten van op tijd naar bed en vroeg weer wakker.

Curacao. We komen hier aan op 4 juni en blijven hier om het hurricane-seizoen te overbruggen. Zoiets als overwinteren maar dan overzomeren. Het hurricane-seizoen loopt zo’n beetje van 1 juni tot 1 december. Dan wil je als zeiler niet in het hurricane-gebied van de Caribbean zijn wat zo ongeveer ligt tussen Florida in het noorden en Grenada in het zuiden. De ABC-eilanden (Aruba, Bonaire en Curaçao) vallen hier buiten en zijn voor 99% veilig. Veel Nederlandse en andere Europese zeilers overzomeren op het Spaanse Water, een grote inlandige baai op Curacao.

We verwachten dan ook een drukte van jewelste en een zoektocht naar een goede ankerplek. Maar dat valt alleszins mee. Wij arriveren hier vrij vroeg in het hurricane-seizoen en er is nog plaats genoeg. Dus na een mooie voordewindse zeiltocht van een uurtje of 7 vanaf Bonaire plonst ons anker in het enigszins groene Spaanse Water. Ik kijk eens om mee heen en zou het liefst rechtsomkeer maken naar Bonaire. Wat komen we van een prachtige plek en wat is mijn eerste indruk van deze baai magertjes. Ik voel geen Caribische sfeer, mis het kristalheldere water, zie in mijn ooghoek een soort van boortorens en het waait hier als een dolle. Het goede nieuws is echter dat familieleden Carolien en Peter al op Curaçao zijn ingecheckt in hun appartement. Dus, dinghy in en op zoek naar een steigertje waar we aan land kunnen. Dat vinden we snel bij een bar-restaurant met de toepasselijke naam Pirates Nest. We appen onze locatie naar Carolien en dan blijkt dat zij slechts een kilometer bij ons vandaan logeren. Een date voor de volgende ochtend wordt gepland, zij gaan met ons mee inklaren in Willemstad. En dat is het begin van een hele leuke week met veel uitstapjes en gezelligheid.

 

We bezichtigen het Fort Beekenburg met een mooi uitzicht over de Caracasbaai en het Spaanse Water. We rijden en wandelen door het Christoffelpark met talrijke en enorme cactussen, leguanen en hagedissen, roofvogels en mooie vergezichten. We snorkelen tussen de schildpadden en de vele vissen bij het wrak van een sleepboot, doen een drankje op Mambo Beach, borrelen in het appartement op het resort en blijven er een nachtje logeren. We durven het nog niet aan om langer van boord te blijven omdat de wind krachtig is en we nog niet zeker genoeg weten of onze majesteit het goed naar haar zin heeft op de plek waar wij haar hebben neergelegd. Peter en Carolien komen ook een middagje bij ons aan boord. En als klap op de vuurpijl nodigt Carolien mij uit om in het Seaquarium te knuffelen met een dolfijn. Een enorm en prachtig dier dat we mogen aaien, de vin mogen schudden en waarvan we een kus op de wang krijgen. Zo gaaf! Wat een gigantisch indrukwekkende belevenis! De (vakantie)dagen vliegen voorbij en na een ontzettend fijne week is het jammer genoeg alweer tijd om afscheid te nemen (en dat blijft naar) en ons voor te bereiden op de komst van nieuw bezoek.

Broer Paul en schoonzus Marion hebben een huis gehuurd aan het Spaanse Water. Met (privé)zwembad, een compleet ingerichte keuken en een berging waar echt alles voor een zonnige vakantie voorhanden is. Van flippers tot duikbril met camera, van koelbox tot partypan (helaas zonder snoer waar we pas achter komen nadat we al inkopen hebben gedaan om gezellig een avondje te ‘partypannen’). En… een wasmachine! Daar wordt ik zo blij van! Op Bonaire was Juanita zo lief om mijn wasjes te draaien. Op Curaçao kun je je was wegbrengen naar een laundryservice die 4 kilometer verderop zit (waar overigens het Vreugdenhil-busje wel even stopt). Je wasgoed komt dan droog en opgevouwen terug. Je betaalt per kilo € 2,25 en dat tikt behoorlijk aan. Wassen gebeurt hier overigens voornamelijk met koud water. Dat wil zeggen van omstreeks 30 graden, de temperatuur van de buitenlucht. Kookwas of iets wat daar in de buurt komt is hier een zeldzaamheid.

   

Inmiddels ligt de HM al een dag of 10 aan haar anker te trekken in fikse windstoten. Het ankeralarm geeft aan dat we nog geen meter zijn verschoven. We voelen ons daarom steeds zekerder om de boot wat langer onbemand achter te laten. En durven het nu wel aan om een weekje bij Paul en Marion in te trekken. Uiteraard gaan we regelmatig poolshoogte nemen bij de HM en onze vriendelijke buren van SY Baerne houden ook een oogje in het zeil.
We snorkelen weer met de schildpadden en tussen de vele tropische vissen bij het wrak van de sleepboot. We wandelen door prachtige bossen met spooky bomen, langs de boca’s, de inhammen, waar het zeewater met extreme kracht omhoog spuit in het Seteh Boca park. We doen een krachtsinspanning door de Christoffelberg te beklimmen en worden beloond met een fraai uitzicht. We gaan op zoek naar de flamingo’s en bezoeken het interessante slavenmuseum in Willemstad, drinken vreselijk vieze koffie bij het in reisgidsen vermelde restaurant Jaanties waar de vele trupialen, suikerdiefjes en ringoogduiven dat dan weer goed maken en een lust voor het oog en oor zijn. We plonsen ‘s ochtends vanuit bed in het zwembad en trekken enkele baantjes, BBQ’en en toasten bij de pool en kletsen voor anderhalf jaar bij. We vieren wederom vakantie. En die vliegt wederom voorbij. Tranen wegslikken bij het afscheid maar met de wetenschap dat we elkaar in september weer zullen zien als Koen en ik een bezoekje aan Nederland brengen.

Voor ons is er dan werk aan de winkel. Ontroesten en schilderen, rvs poetsen, zonneschermen voor aan de bimini maken, buitenkussens en een beschermhoesjes voor kompas en lieren naaien, alweer watermaker-problemen en dus klachten en info verzamelen, de genua laten repareren bij de zeilmaker, een extra watertank van 140 liter plaatsen, het onderwaterschip en de ankerketting regelmatig ontdoen van schelpen, algen en allerlei ander gribus.
En dan nog de meer ‘luxe problemen’: wel of geen nieuwe dinghy en buitenboordmotor kopen? Wel of geen hydraulische stuurautomaat aanschaffen? En welke dan? En hoe werkt dat allemaal? En waar bestellen? En hoeveel levertijd?
En wel of geen visum voor Amerika aanvragen? Hebben we dat de komende jaren wellicht nodig? En hoe werkt dat dan? Kunnen we dat ook in Nederland doen? Of beter hier?
Waar gaan we naar toe als het hurricane-seizoen voorbij is? Naar Colombia, Panama, Belize en Guatemala? Of naar Puerto Rico, Dominicaanse Republiek, Jamaica en Cuba? Hoe zit het met stromingen, meest voorkomende windrichtingen, klimaat, afstanden, kosten van en gedoe met in- en uitklaren? Wil ik eigenlijk nog wel verder?…
Na het bezoek van Paul en Marion zijn er vele slechte dagen. Dagen vol heimwee, verdriet en twijfel. Dagen vol gesprekken en discussies met Koen die geen enkele twijfel heeft en nog jaren aan deze kant van de Atlantische Oceaan wil blijven zeilen. Die mij wijst op de zeilersbuurvrouw van bijna 79 jaar en buurman van bijna 75. Mensen die nog zo fit als een hoentje zijn en lenig en opgewekt. “Zie je wel, het zeilersleven is goed voor je!”, roept hij regelmatig als we buurvrouw Inge weer in haar dinghy zien springen en voorbij zien scheuren. Maar er zijn van die dagen dat ik het liefst gisteren nog terug naar Europa zou gaan, weer iets dichterbij familie en vrienden. En dagen dat ik toch ook wel geniet van alles om me heen, het heerlijke klimaat, het vrije leven, de aardige en interessante mensen die nu in mijn leven zijn.
Het is echt een minder leuke periode. Maar dan plotsklaps is het over en lijkt alles in een ogenblik duidelijk en opgelost. Waarom? Hoe? Hoezo? Wat? Ik weet het niet, maar ineens gaat de knop om. Ineens heb ik een goed gesprek met Me, Myself and I. Ineens weet ik mezelf te overtuigen: “Yvonne, waar ben je mee bezig? Met iets fantastisch, met iets waar menigeen van droomt, met avonturen, nieuwe ontdekkingen. Hoezo is er twijfel? Het leven dat je nu leeft, samen met Koen, is van superieure kwaliteit. Hoezo is er twijfel? Gewoon er voor gaan, gewoon doen, gewoon verder met wat enkele jaren geleden een top beslissing was. Denk eens aan alles wat je de afgelopen jaren hebt meegemaakt en beleefd. Dat was toch groots met een grote G?” En dan weet ik het ineens zeker: we gaan verder, we gaan nieuwe reisplannen maken in de Carieb. Ik verheug me er op. Europa kan altijd nog!

Wat blijft is dat Curacao, of liever gezegd het overzomeren op Curacao, niet echt mijn ding is. Oh zeker, Curacao heeft heel veel moois. Als je hier op vakantie bent is het genieten. De bijzondere flora en fauna in de nationale parken, de prachtige baaien met fijn zandstrand, turquoise zeewater en mooie duik- en snorkelplekken. Gezellig Willemstad met kleurrijk Pietermaai, het toeristische Punda en meer authentieke Otrobanda, de unieke Pondjesbrug en gigantische Julianabrug. Het zalige klimaat, altijd lekker warm, ook in de avond, nooit nadenken over wel of niet een vestje meenemen. En vooral ook een ontzettend leuke lokale bevolking die ondanks het grote verschil tussen arm en rijk altijd vriendelijk is.
Maar het is hier ook druk en hectisch. De infrastructuur en bebouwing lijken voor mij zonder enige structuur. En er zijn files!…
Geankerd op het Spaanse Water is alles ‘ver weg’. Openbaar vervoer naar het centrum van Willemstad is ok, maar voor alle andere dingen moet je eigenlijk een auto hebben, bijna niets is op loopafstand. Wij proberen soms nog wat zaken op het fietsje te doen. Ik vind dat, ondanks het ontbreken van fietspaden en de aanwezigheid van vele gaten, kuilen en afgebrokkeld asfalt, goed te doen. Maar iedereen om ons heen verklaart ons voor gek en vogelvrij.
Het Spaanse Water is een soort binnenwater, je ligt hier voor de golven zeer beschut maar het waait hier als een gek. Bijna dagelijks wordt rond 8.00 uur ‘s morgens de windschakelaar door een onzichtbare hand op ‘voluit’ gezet. En dat komt zo’n beetje neer op windkracht 5 met windstoten tot windkracht 7. Aan het einde van de dag: zon onder, wind uit. De nachten verlopen over het algemeen kalm en buiten wat blaffende honden is het hier heerlijk stil. Stap je je dinghy uit dan sta je in een soort buitenwijk zonder faciliteiten. Services voor cruisers zijn beperkt. Geen water- of brandstofboot (die wij overigens niet missen omdat onze watermaker het nog steeds enigszins doet, we amper diesel verbruiken sinds ons vertrek uit Tenerife en we benzine voor de dinghy wel met een jerrycan kunnen halen bij de jachthaven). Geen vers brood op ochtendwandeling-afstand. Een te kleine dinghy-steiger.
Wél inmiddels heel veel (Nederlandse) cruisers, happy hour met captains dinner, een actief wandelclubje en ondernemende jaarlijks terugkerende zeilers die een dagelijks cruisersnetje (soort ochtendbulletin met het weer, sociale activiteiten, koop- en verkoop van bootspulletjes, vraag en aanbod van services en hulp etc via de marifoon) opgezet hebben. Volop borreluurtjes en gezamenlijke uitstapjes.
Nu ik het zo schrijf denk ik: ‘niks mis mee toch?’ En toch ligt mijn hart niet in Curaçao, ik mis de befaamde ‘klik’. Voor eventjes een prima plek, voor maanden overzomeren niet mijn ding. Volgend jaar dus een ander hurricane-proof gebied opzoeken…

In de tussentijd vermaken we ons hier met de vele onderhouds- en vernieuwingsklussen afgewisseld met leuke uitjes.
Tijdens de Dia di Bandera (de Dag van de Vlag, een feestdag waarop de eerste bijeenkomst van het eilandsbestuur op 2 juli 1951 gevierd wordt) mogen we de enige echte Hare Majesteit in levende lijven aanschouwen. Koninklijke Hoogheden Willem-Alexander en Maxima vereren Willemstad met een bezoek en natuurlijk staan wij vooraan om ze toe te juichen. We zeilen met SY Baerne, een Nederlandse tweemaster, mee naar Willemstad voor de Velas Latinoamerica, een soort Sail met tallships uit Mexico, Venezuela, Peru, Portugal en Colombia die je kunt bezichtigen en allerlei (muzikale) activiteiten daar omheen.
We gaan duiken bij Playa Kalki en Porto Mari. We leren veel en goed te kijken van ons ervaren gezelschap. En naast leerzaam is het ook nog eens ontzettend gezellig. We zien o.a. grote murenen, prachtige slakjes, spinnen en garnalen, lionfish op oorlogspad in vol ornaat, schorpioenvissen, wuivende anemonen, sponzen en kleurig koraal. Mijn grote wens om een zeepaardje te spotten komt nog niet uit, maar hé, ik heb pas 5 duiken na het behalen van mijn brevet mogen noteren…
We gaan een dagje shoppen en kopen eindelijk weer eens wat nieuwe kleren.
In de nabijheid van onze ankerplaats maken we leuke wandeltochten.
We bereiden onze ‘vakantie’ naar Nederland voor. Maken een planning voor bezoekjes aan familie en vrienden. Regelen een plaats op de wal bij Curacao Marine zodat we bij terugkomst uit Nederland het onderwaterschip kunnen behandelen en nog wat andere werkzaamheden kunnen uitvoeren die gelegen in het water wat onhandig zijn. We bestellen materialen hiervoor in Curacao en wat reserveonderdelen in Nederland. We kopen een nieuwe buitenboordmotor en dinghy (de eerste hebben we al, de tweede wordt deze week geleverd als het goed is…)., joehoe! Een nieuwe boodschappenauto…
Koen heeft inmiddels hoofdbrekens over de hydraulische stuurautomaat. De kogel is door de kerk: we gaan er één kopen en inbouwen. Dat was beslissing nummer 1. Maar dan volgt beslissing nummer 2: welke? En als we daar dan uiteindelijk uit zijn blijkt het allemaal niet te passen. Boot te klein of apparaat te groot? Boot uitbouwen of ander apparaat zoeken? Dat laatste dan maar 😉 . Dus weer verder zoeken en het internet afspeuren. Weer passen en meten, tekeningen bestuderen, mallen maken, rekenen. Nog maar eens informeren en kijken bij collega-zeilers. Wij, of liever gezegd Koen, is er bijna uit. Denk ik… Mijn technisch muggenbrein kan het soms niet helemaal bijbenen. Maar we zijn er samen toch maar druk mee. Nog heel even want dan hebben we weer een paar weekjes vakantie. Dan krijgen we namelijk weer bezoek. Logés in het HMotel en dat wordt weer samen genieten van al het moois wat Curaçao te bieden heeft.

Zie je… het komt altijd weer goed. Zelfs op die plekken waar je je minder happy voelt staat regelmatig toch weer iets leuks te gebeuren. En zo is het zeenomaden-leven bijna weer als het ‘echte’ leven, met ups en downs, met elke dag een lach en soms een traan, met onzekerheden en onrust, met soms balen maar ook heel vaak relaxed en met veel plezier. Met een kapitein aan het roer die mij ongelofelijk happy maakt en een dame die ons beschermt, drijft als een huis en voelt als een thuis. Een solide basis voor verdere zeilavonturen.

14 gedachten over “Overzomeren op Curacao, 12-08-2018

  1. Ronald van Kessel Beantwoorden

    Hoi wereldreizigers. Vooral genieten is het beste credo. Weer een prachtig verhaal.
    Groeten uit Mill

  2. Paul & Marion Beantwoorden

    Lieve zus en schoonbroer,

    het was een heerlike week met jullie samen op Curacao. Wat ons betreft te snel voorbij. Goed om te horen dat het heimwee-gevoel inmiddels een andere wending heeft gekregen, dat de knop om is. Nu nog even wachten tot we elkaar weer zien in september.

    Veel liefs van ons uut Riekevort

  3. Nancy Beantwoorden

    In 1 woord weer geweldig geschreven, verhaal was te snel uit weer.. wat goed dat je je over je heimwee heen kunt zetten!! Stoer dat je erover verteld Samen genieten!!

  4. Thea en Henk Beantwoorden

    Weer een heerlijk verhaal Yvonne. Fijn dat je je over je heimwee hebt kunnen heenzetten en dat je weer lekker kunt genieten. Geniet van jullie vakantie in Nederland.
    Groetjes,

  5. wilma Beantwoorden

    o wat een mooi verhaal weer yvonne. ik heb er van genoten of moet dit met 2 o .volg je hart dan kom je er wel uit, overal is er wat.in ieder geval zie ik jullie in sept. dikke kus en poot van molly ger en wilma.

  6. Carolien Beantwoorden

    Weer een geweldig verhaal. Druk bezig met heel veel verschillende dingen.
    En dan het vooruitzicht naar Nederland. Heel veel klussen en dan weer verder de wereld verkennen.
    VEEL GELUK en een dikke knuffel van Peter & Carolien

  7. Bas Beantwoorden

    Alweer een verhaal om van te genieten. Heimwee lijkt me inderdaad een vervelend iets, maar mooi dat je de knop kan omzetten: je krijgt er zoveel herinneringen voor terug.

Laat een antwoord achter aan Paul & Marion Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *