Geen zin meer, 05-01-2018

Het is daags na Kerst. Ik word wakker op onze ankerplek bij Los Cristianos op Tenerife. Ik zie in de mail dat het pakketje met daarin de nieuwe waterpomp voor de watermaker gisteren om 16.00 uur eindelijk is bezorgd bij de marina in San Miguel. Als ik dit tegen Koen vertel is hij gelijk één en al actie. Het plan is om naar San Miguel te zeilen, pakketje ophalen, snel naar de mini-supermarkt voor nog wat verse groente en fruit en dan vandaag nog vertrekken naar Kaapverdië.Ik twijfel nog een beetje. De voorspelling voor de komende 8 dagen die we op zee zullen zijn is best heftig. De eerste drie à vier dagen lijken perfect, maar daarna komt er echt veel wind (25-30 knopen, 6 à 7 Bft). En dat kan ik allemaal nog wel aan denk ik, maar de golfhoogte loopt ook op tot ruim 4 meter. Maar we besluiten bovenstaand plan toch te volgen.

Aan de wind laverend , met veel gespetter tegen de golven in, koersen we lekker met een kleine 6 knopen naar San Miguel. We genieten samen in de kuip van het tochtje. Van boeg tot kuip alles weer lekker zilt, ach, je schijnt er ooit aan te wennen. Net voordat we overstag willen gaan voor het laatste rak ruikt Koen een brandlucht. Hij steekt zijn hoofd naar binnen en ziet dat zich in de kajuit een kleine ramp aan het voltrekken is. Ik zie een geschrokken gezicht en er klinkt lichtelijke paniek in zijn stem: “we hebben een lekkage! De kajuit staat blank!”….
Wat blijkt? Koen heeft een uur eerder bij het overstag gaan, waarbij we over de bakboord boeg gingen varen, de afsluiter van de afvoer van het aanrecht dicht gezet. Omdat de spoelbak maar net boven waterniveau zit gutst hier bij aan-de-windse koersen zout water omhoog. Dit klotst vaak over het aanrecht en dat is wat we willen voorkomen. Echter…  De watermaker staat aan en het afvalwater van dit proces wordt afgevoerd via de afvoer van het aanrecht. Dat was Koen even ontschoten… Foutje, bedankt…
Dat afvalwater is zo’n 3 liter per minuut. Tel uit het drama…!… Zeker 180 liter zout water is via de spoelbak de kajuit in gestroomd. Vloer blank, bilgen vol met zeewater, matten, deurtjes, wandjes, alles zout… Terwijl ik verder zeil gaat Koen aan de slag met dweil en bilgenpomp. De brandlucht komt van de trafo van de oplaadsnoer van de laptop. Die ligt op de vloer, in het zoute water. Ons beider humeur is gedaald tot ver onder nul. Wat een puinhoop. Eenmaal in de marina blijken ook de keukenkastjes via het aanrecht vol gestroomd. Terwijl Koen dweilt en droogt en poetst ga ik het pakketje bij het havenkantoor ophalen en spurt ik naar de supermarkt. Tegen de tijd dat ik terug ben is Koen ook bijna klaar. Mijn hart zegt nu dat ik heel graag hier in de haven zou willen blijven om alles goed te poetsen en alle natte theedoeken te wassen. Maar ik smeer gauw wat boterhammen voor onderweg, het is inmiddels 14.30 uur en we hebben nog niet geluncht, gooien de trossen los en krijgen het wonderwel goed voor elkaar (onder  het bedanken van Berend voor de lessen motor-manoeuvreren) om gelegen aan lager wal bij ruim 20 knopen wind soepel weg te varen van de steiger. En dan zijn we onderweg. Naar Kaapverdië. Ongeveer 800 mijl, ruim 1400 km, te gaan. Ik ben chagrijnig door al het ‘gedoe’. Als dit maar goed komt, als het maar geen voorteken is van al het ongeluk wat ons kan overkomen. Dat is wat me constant bezig houdt.

We gaan de nacht in. Taurus doet aardig zijn best en we kunnen soms een half uurtje slapen in de kajuit. Degene die geen wacht houdt ligt in de slaaphut op bed. Zelfs ingeklemd tussen kussens en tegen de zijwand rol je constant van de ene naar de andere kant. We varen ruime wind. De golven komen niet exact uit dezelfde richting als de wind en zijn soms nogal ‘rommelig’. Met als gevolg dat de HM naar alle kanten heen en weer schudt. Als Koen mij om 8.00 uur ‘s ochtends wekt uit mijn niet-slaap heeft hij al water gekookt voor een kop thee. Ik kleed me aan, maak een kop thee, draai me om om de 220V-omvormer uit te zetten en zet twee stappen terug naar het aanrecht. Precies op dat moment wordt het glas thee gelanceerd. Hete thee over mijn been, het glas in duizend stukken op de vloer. Lekker begin van de dag. Dus…
De hele dag staar ik wat voor me uit. Ik kan één ding maar niet uit mijn hoofd krijgen. De HM wordt regelmatig behoorlijk plat naar opzij gegooid. Dat komt omdat Taurus door de rommelige golven niet echt een hele strakke koers vaart.  De lange golven zijn nu nog maar 2,5 meter. Hoe moet dat als die straks boven de 4 meter uit komen? Dat is levensgevaarlijk! Help, ik wil terug naar het veilige Tenerife. Wachten op rustiger vaarwater (als dat ooit komt). Mijn angst neemt met het uur toe. Ik bespreek het met Koen. Omdraaien is natuurlijk geen optie. Dat is tegen de wind en de golven in. En we zijn inmiddels al meer dan 100 mijl onderweg. Koen probeert me gerust te stellen, komt met allerlei argumenten. Ik vind dat hij alles bagatelliseert. Maar goed, het is allemaal niet anders, er is geen weg terug, ik zal het uit moeten zitten. Maar ik heb er echt geen zin meer in.

Opnieuw gaan we een nacht in met weinig slaap. Bij mijn tweede wacht voel ik me misselijk. Hangend over de reling gooi ik er een beetje eten uit. Ik ga snel binnen op de bank liggen. Maar Taurus blijft nogal onbestendig sturen dus ik moet regelmatig naar buiten om te corrigeren. Na twee uur roep ik Koen. Ik kan echt niet meer en hang inmiddels met mijn hoofd boven een teiltje.

Koen staat er bijna twee dagen alleen voor. Ik lig plat met paracetemol, Hot Coldrex en reistabletjes op de bank. Het voelt als griep. Of is het een combi van zeeziekte, griep en angst voor wat ons nog te wachten staat? Ik weet het niet, maar ik voel me beroerd. En ik heb er nu nog minder zin meer in.
De HM blijft enorm schommelen. We maken naast het slingerbed op de bank, ook een bedje op de vloer in de kajuit. Daar wordt je in ieder geval niet constant heen en weer gegooid. Daar kun je je lijf met twee kussens goed klem leggen en slapen lukt dan iets beter. Taurus doet het aardig goed. We zetten de wekker ieder uur en dan neemt één van ons buiten poolshoogte. Geen bijzonderheden? Windrichting en -kracht onveranderd? Geen andere boten om ons heen? Hup, naar binnen en proberen weer een uurtje te slapen. De nachten zijn licht. Het is rond volle maan en onbewolkt. Het is niet echt warm (18 gr) en behoorlijk vochtig, mede door al het opspattende zeewater van de  toch wel steeds hoger wordende golven. Maar de HM wordt telkens mooi opgetild, de golven rollen onder de boot door. Mijn zin komt weer een heel klein beetje terug.

De pech van de eerste dag blijft ons echter wel een beetje achtervolgen. Na de zoute bende bij vertrek, krijgen we één van de eerste nachten een klapgijp als we liggen te slapen. Ik hoor dat er iets breekt. De grootschoot is tegen de kunststof mand waar we lijnen in bewaren aan geknald. En daar is de Griekse kwaliteit niet op gebouwd. Één zijwand van de mand is totaal aan gruzelementen. De stukken kunststof liggen in de kuip. Als het licht wordt besluiten we de bimini uit voorzorg maar af te breken. We zijn er bang voor dat deze ook een keer beschadigt als we gijpen.

Het is zondag en Koen wil graag een gekookt eitje. We proberen het ‘gewone’ leven een beetje doorgang te laten hebben. Het water heeft al gekookt, ik moet nog even eitjes pakken. Op het moment dat ik me hiervoor buk, kiept ook het pannetje met heet water om. Over mijn rug. Ik weet niet hoe snel ik mijn shirt uit moet trekken. Koen komt direct op mijn gegil af en legt een koude doek op mijn rug. Gelukkig kookte het water niet meer en is een rode vlek op mijn rug de enige schade.

Het is Oudjaar en we toasten om middernacht met een borrel Spaanse honing-rum en we steken (tegen alle reglementen in) een over-de-datum-reddingsvuurpijl af. Het is een bijzonder moment. Zo met z’n tweetjes op dit grote water, op onze HM. Maar ook in gedachten bij familie, vrienden en alles wat ooit was, maar nooit meer zo zal zijn met steeds meer zeemijlen in de benen.

De volgende nacht blijkt dat het nog erger kan en dat het goed is dat we de bimini opgeruimd hebben. Wederom een klapgijp. Koen snelt naar buiten. Nu is de grootschoot tegen het reddingsvlot aan gebonkt en achter de beugel, waarmee het vlot op het achterdek is bevestigd, blijven hangen. Beugel helemaal krom, container van het reddingsvlot beschadigd en deze ligt rammelend los op het achterdek. En dan volgen nachtelijke uren met veel gevloek en getier. Taurus wil niet meer wat Koen wil. We zijn moe. De onrust van het geschommel eist zijn tol. We schreeuwen onze frustraties, vermoeidheid en kleine irritaties van de afgelopen dagen er tegen elkaar uit. Het moet er blijkbaar even allemaal uit. En het helpt. Tegen de ochtend is de lucht geklaard. Taurus stuurt weer vrolijk slingerend op Kaapverdië af, wij kunnen weer lachen en mijn zin in verder avontuur neemt weer een beetje toe.

We ontbijten op bed, heel gezellig, alsof we aan het kamperen zijn. Koen doet, zittend op de grond met rondom kussens, verslag van alle gebeurtenissen via ssb-mail naar de familie. Piep, piep, piep. Batterij van de laptop leeg. Koen steekt de oplaadsnoer in de 220V-omvormer. Geknetter en brandlucht. Neeeee, dit willen we niet! De trafo in de snoer is dus naar zijn grootje door de overstroming van enkele dagen geleden… Koen gaat op zoek naar een andere snoer. Alle trafo’s van andere apparaten die we aan boord hebben worden voor de dag gehaald, maar geen enkele voldoet aan de oplaad-eisen van de laptop. “Zal ik maar snel een mailtje naar de familie sturen dat ze zich niet ongerust moeten maken als we niet meer mailen?” vraagt Koen. Dat lijkt me een goed idee. Maar minstens zo erg is dat we nu geen weerberichten meer kunnen binnenhalen. Mailen naar de familie lukt al niet meer, de laptop staat al op zwart. Maar Koen geeft niet op en steekt toch nog maar een keer de stekker in het stopcontact. “Ja, hij doet het!” Blijkbaar is er een bepaalde volgorde van stekkers in en uit stopcontact, trafo en laptop van belang om één en ander te laten werken zonder kortsluiting. Goed onthouden dit! Wat een opluchting. We kunnen met de laptop dus nog steeds weerberichten via de ssb-zender binnen halen en contact houden met de buitenwereld.

Ik maak rauwkostsalade. Open hiervoor de kelder (een ruimte in de bilgen waar we de verse groenten (donker en relatief koel) bewaren). “Oh neeeee!” Zout water in en om de groentebakken. Het lekt dus ergens. Overige luikjes van de bilgen openen. En ja hoor, in het middenschip staat overal water in de bilgen. Waar komt dat nu weer vandaan? De raampjes die voor vertrek lekten zijn inmiddels allemaal waterdicht, dat kan het dus niet zijn. In één van de compartimenten staat een automatische bilgenpomp. Die springt aan zodra er een bepaald niveau aan water in de bilgen komt te staan. De afvoerslang waardoor het bilgenwater dan naar buiten wordt gepompt komt net boven de waterlijn uit. Tussen de slang en het pompje zit een soort membraan dat er voor moet zorgen dat er geen water van buiten naar binnen kan. Dat membraan blijkt niet meer goed te sluiten. En door de vele keiharde golven die tegen de zijkant van de boot kapot slaan is er telkens water door de afvoerslang naar binnen gelopen. Dus weer dweilen, alles droog maken. Maar ook: we hebben een reserve-membraan aan boord, én: Koen z’n ‘schuurtje’ is goed georganiseerd en hij kan het reserveonderdeel dus ook nog vinden! Pff, uurtje later probleem opgelost.

Koen hoort wat spartelen bij zijn voeten. De eerste vliegende vis aan boord. In de kuip wel te verstaan. Later ontdekt Koen er ook nog twee op het voordek. Hij gooit ze maar terug. Het wiebelt toch veel te hard om vis te kunnen fileren…
Ondanks al het gegolf en dankzij de stevige noordoosten tot oosten wind van tussen 15 en 25 knopen (windkracht 4 tot 6) schieten we lekker op. Na 6 etmalen hebben we nog een dikke 100 mijl te gaan. Dat wordt dus morgen het anker uitgooien in Palmeira op het eiland Sal.
Ik bedenk me dat een vers potje eten nog wel weer een keer lekker is. En als ik nu een dubbele portie kook hoef ik morgen, als we zijn ‘geland’ alleen maar iets op te warmen. Dat is wel zo relaxed. Wat niet relaxed is, is het koken op een boot die van de ene naar de andere kant wordt gegooid. Dat blijkt dus geen goed plan. Het gasfornuis is cardanisch, de pannen blijven dus horizontaal op het vuur tussen de klembeugels staan ook als de boot schuin hangt. Maar de bewegingen van de boot zijn onvoorspelbaar. Kokend water van de rijst afschudden is een levensgevaarlijke onderneming. Het lukt echter wonderwel zonder schade. Als ik voor ons ieder een portie rijst en kip-kerrie wil opscheppen in een schaaltje word ik echter compleet gelanceerd. Ik word van de kombuis naar de kaartentafel gegooid waarbij mijn onderarm achter het trapje blijft hangen. Au, au, au! Zoals Koen deze rit talloze verwondingen op zijn kale bolleke oploopt, zo zijn het bij mij de blauwe plekken. We hadden beter een boterham kunnen smeren, dat was in ieder geval een veiliger maaltje geweest.

De laatste nacht heeft Taurus er geen zin meer in. Koen probeert gedurende de nacht alle mogelijkheden uit. Met en zonder grootzeil, met en zonder kotterfok, genua, volle zeilen, gereefd, over bakboord, over stuurboord. Het werkt allemaal voor geen meter. Om 6.00 uur is het mijn beurt. Geen hulp van Taurus dus, maar zelf achter het roer. Ik probeer ook nog wat en uiteindelijk vind ik een balans. Genua over bakboord, niet meer naar windmeter en plotter kijken, maar op gevoel varen. Doen wat de boot wil. En het lukt. Ik koers met een kleine 5 knopen redelijk steady op ons einddoel af. Als Koen om 9.00 uur ontwaakt zijn we nog maar 5 mijl van het eiland Sal verwijderd. Ik heb het echter nog steeds niet kunnen ontdekken. Het woestijnzand in de lucht maakt dat er een vette waas in de lucht hangt. Maar dan ineens zien we het: “land in zicht!”. Het duurt vervolgens nog twee uur, maar op woensdag 3 januari 2018 liggen we rond de middag voor anker in de goed beschutte baai bij Palmeira. Rust. Geen deining, geen geschud. Er wordt ons een plaats aangewezen door Jay. In zijn houten bootje ‘Denis’ houdt hij hier alles in de gaten. Hij kan zorgen voor water, diesel, gas, de was, info, wat je maar wilt! We geven hem € 2,- voor de hulp bij het ankeren. Och ja, het kost normaal gesproken € 5,-, maar omdat wij het zijn is € 2,- ook ok. We lachen er maar om. Het enige waar wij nu aan denken is slapen. En daarna de boot een beetje ontzilten en weer enigszins toonbaar maken. De afgelopen twee á drie dagen heeft het woestijnzand de HM een nieuw kleurtje gegeven. Mooi (Hollands) oranje. Het zit overal, zelfs de dunste lijntjes zijn aan één kant oranje. Straks. Nu eerst slapen, dan poetsen en dan morgen inklaren en het Afrikaanse eiland verkennen. We zijn zo benieuwd! Zin in!

19 gedachten over “Geen zin meer, 05-01-2018

  1. Thea en Henk Beantwoorden

    Hallo Yvonne en Koen! Wat een verhaal weer. Jullie maken het wel spannend. Gelukkig kunnen jullie, na elkaar flink de waarheid te zeggen ook weer lachen. Dat is de goede instelling. Geniet nou maar lekker van even rust en ontdekkingen op de nieuwe plek. Groetjes en liefs Henk en Thea.

  2. wilma Beantwoorden

    jongens wat een avontuur. goed oppassen en houd moed ook liefde voor elkaar. lekkage en brand-wonden alles komt goed. liefs van mij en groet ger poot molly wilma

  3. wilma Beantwoorden

    jongens wat een avontuur. goed oppassen en houd moed ook liefde voor elkaar. lekkage en brand-wonden alles komt goed. liefs van mij en groet ger poot molly wilma

  4. De vand@@ltjes Beantwoorden

    Man,Man,Man, Kippevel op mij armen van het spannende verhaal toen ik het las.
    Het is net of ik een spannende film zit te kijken.
    Weer een avontuur en ervaring rijker.
    Gaat helemaal goed komen jullie als team.

    Veel liefs de vabdaaltjes

  5. jan janssn Beantwoorden

    Hoi Coen en yvonne weer een heel mooi avontuur zonder echte brandwonden en gebroken ledematen.
    Geniet nu maar lekker ,na de schoonmaak van de hm . Bij je volgende vertrek zijn jullie deze tocht al weer vergeten
    Een behouden vaart.Jan en Annie

    • Anoniem

      Koen, joh. Eitje op zondagmorgen? Jij bent een standvastige…. :))
      Groetjes en tot babbels!
      Andrea

  6. Ingfranie Beantwoorden

    Hoi saampjes,
    Petje af voor jullie en jullie avonturen, houd de moed erin maar dat lijkt goed te lukken!!
    Heel veel succes en probeer te blijven genieten samen!

    heel veel liefs Fin,

  7. Irene Verbeek Beantwoorden

    Poe … dan is het hele avontuur even wat minder leuk, hé … gelukkig houden jullie samen de moed erin ! En nu lekker bijkomen !

  8. Irene Beantwoorden

    Jeetje lieve Koen en Yvonne, wat heb ik ontzettend veel respect voor jullie. Ik ben zeer onder de indruk.. xxx

    • Carolien

      Hallo Yvonne & Koen. Petje af voor jullie grote avontuur.. Hopelijk dat de brandwonden niet al te groot zijn.
      Weer heel veel ervaringen rijker. Hopelijk is de schade te overzien. Geniet nu en lekker even bijkomen van
      alle nieuwe ervaringen.
      Liefs van Peter & Carolien

Laat een antwoord achter aan Ernst Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *