Italiaanse verrassing, 08-05-2017

Eerder dan verwacht laten we Sardinië achter ons. De wind leek dagenlang gunstig voor de oversteek naar Sicilië. Maar de dag voor vertrek is het allemaal weer wat minder rooskleurig. We vertrekken toch, het moet te doen zijn, ook als de windkracht wat minder wordt dan als een paar dagen geleden beloofd.Optimistisch als we zijn varen we om 6.00 uur in de ochtend Villasimius uit. Met als doel de volgende dag voor het vallen van de avond in Capo San Vito op Sicilië aan te komen.
Rond middernacht neemt de wind zover af dat we de motor moeten starten. De hele nacht motor-zeilen. We draaien wachten van 2 en 3 uur. Dat gaat uitstekend, Swiebertje stuurt, wij lezen, luisteren muziek, observeren en kunnen lekker onder de buiskap uit de wind zitten. Dit is de allereerste doorzeil-nacht dat ik het niet koud heb. Wat een heerlijkheid! Zo is de nachtwacht helemaal geen opgave. We hebben een slingerbedje gemaakt op de ‘keukenvloer’. Het is er smal en daardoor lig je goed klem als we over één boeg hangen door wind en/of golven. Als ik om 8.00 uur in de ochtend wakker wordt vertelt Koen over een eiland ten westen van Sicilië. Het schijnt er erg mooi te zijn. “Ok, leuk, maar we kunnen niet alles zien”, is mijn nog wat slaperige reactie. “Ja, maar, ik dacht als we daar nu eens naar toe varen…” Koen heeft vannacht zijn huiswerk goed gedaan. Hij heeft zitten rekenen en zoeken naar alternatieve havens of ankerplaatsen. Met de huidige wind en voorspellingen zullen we nog eens 12 uur moeten motoren, met een behoorlijke snelheid van 5,5 knoop, om bij daglicht op Sicilië aan te komen. Dat is niet fijn en niet de bedoeling van onze reis. We willen zeilen. En het motoren kost eurootjes die we liever aan andere dingen uitgeven. We hebben er vannacht al 8 uur motoren op zitten… Ik ben even van mijn stuk gebracht. We willen toch naar Sicilië?… Maar ok, we zouden en moeten flexibel zijn. Uitwijken dus naar Isola di Marettimo. En dat blijkt een gouden zet. Zowel voor wat betreft de weg er naar toe als het eilandje zelf. Onderweg worden we begeleid door dolfijnen. Het zijn er een stuk of tien. Ze komen van achteren aan en springen een aantal keren naast de boot uit het water. Alsof ze willen zeggen: “Hebben jullie ons gezien? Letten jullie wel op? We geven zo een showtje weg!” Vervolgens buitelen ze over elkaar heen, maken salto’s in het glasheldere water, springen en duwen elkaar weg en duiken dan in het diepblauwe zeewater weg. En dat alles voor de boeg van de boot in het opspattende en schuimende water. Ik krijg er geen genoeg van. En ook Koen geniet met volle teugen van deze magische gebeurtenis.
Isola di Marettimo is een piepklein eiland met één dorp, bijzonder hartelijke bewoners, 5 auto’s en zo’n 100 houten bootjes. Die staan, omdat het seizoen nog niet echt is begonnen, in de straten geparkeerd. Her en der wordt er druk geschuurd en gelakt. In de vissershaven vinden we een mooi plekje aan de kade. Het blijkt eigenlijk de min of meer vaste ligplaats van een bolle, olijk ogende visser annex aannemer annex kraanmachinist voor de tewaterlating van bootjes te zijn. Maar het is allemaal geen probleem, we mogen lekker blijven liggen en hij parkeert zijn boot behendig tussen twee andere. Het past precies, er is geen halve meter aan beide zijden over. De zojuist gevangen vis gaat gedeeltelijk in een grote koelbox en de ferry op naar Sicilië. Een ander deel wordt op de kade verkocht aan de lokale bevolking en ook wij wagen ons aan een kilootje grote sardines voor op de bbq.
Dit zijn de plekjes waar wij willen zijn. Weinig toeristen, ‘leven’ tussen de plaatselijke bevolking. Maar Sicilië lonkt. Na enkele dagen steken we over naar Trapani en zeilen vervolgens langs het prachtige Capo San Vito naar Palermo. Palermo, you love it or you hate it.
Wij worden verliefd op de stad en haar bewoners. En dat geldt overigens voor het hele eiland. Voor ons is het een prachtige Italiaanse verrassing.

In Palermo vinden we met een beetje brutaliteit een mooi plekje in één van de jachthavens midden in het centrum. Zo één van een yachtclub met een eigen restaurant, fitnesscentrum en zwembad (waar we overigens geen gebruik van maken omdat we er simpelweg geen tijd voor hebben). De stad zelf is een aaneenschakeling van geuren, kleuren en culturen, historische gebouwen, heel veel kerken, smalle straatjes waar groenten, fruit, vlees, kruiden en een heleboel ‘made in China’ wordt verkocht. Daar tussenin kleine tafeltjes waar je al die lekkernijen voorgeschoteld kunt krijgen. Een kilo aardbeien voor een euro, dieprood en heerlijk zoet, een flesje bier voor € 1,50, een tapas-achtige maaltijd voor € 6,00. En teenslippers in mijn lievelingskleur paars voor maar € 4,99. En dat voor (bijna) echte Havaianas… Maar plotsklaps worden dat hele dure slippers. Koen rekent bij de knappe Italiaan, met perfect gestylede haardos, af en we horen iets wat klinkt als plastic wat op de grond valt. We besteden er op dat moment geen aandacht aan. We stoppen de aankoop in onze rugzak, lopen een paar honderd meter verder en komen uit op een pleintje. Daar realiseert Koen zich dat hij de sleutel van de boot nog in zijn broekzak heeft zitten. Veiliger om deze even in de rugzak op te bergen. En ook de sleutel van de toegangspoort van de jachthaven. “Die zit niet in mijn zak”, zegt Koen en ik denk dat hij me weer eens voor de gek zit te houden. Maar nee, dit keer is hij serieus. Alle broekzakken omkeren, maar geen (magneet)sleutel van de poort. En dan valt het kwartje. Toen Koen zijn portemonnee pakte om de teenslippers af te rekenen viel de magneetsleutel (met kunststof omhulsel) uit zijn zak. Dat was het geluid wat we toen hoorden… Als een malle terug naar de verkoper. Zoeken! Een aantal verkopers zoeken mee. De dozen met slippers worden omgekeerd, alles wordt aan de kant gezet. In Engels, Frans en gebarentaal proberen we uit te leggen hoe de sleutel er uit ziet. We durven niet te zeggen dat het de sleutel van de jachthaven is, we zijn hier immers in het armoedige deel van de stad en dat wordt door ons gelijk geassocieerd met Siciliaanse maffiosi. We houden het daarom maar op een sleutel van een rent-a-car. Er wordt een leuke, na kennismaking blijkt van oorsprong Canadese dame bij gehaald die jaren geleden tijdens een sabbatical op Sicilië is beland en er nooit meer is weg gegaan. Dat praat in ieder geval iets makkelijker. Eén van de koopmannen biedt ons zelfs aan om ons met zijn auto daar heen te brengen waar we maar willen. Na een kwartiertje zoeken bedanken we voor alle hulp. De mannen drukken ons op het hart om vanavond rond 8 uur terug te komen. Dan sluiten de kraampjes en wordt alles opgeruimd. Misschien dat ze dan nog iets vinden. Met lood in de schoenen gaan we terug naar de jachthaven. Dat zal dus vergoeden van de sleutel worden… en met die maffiapraktijken van hier zal dat wel een duur grapje worden… Als we het hele verhaal uit de doeken hebben gedaan kijkt de dame van de administratie een beetje zuur en belt met Alexandros. Hij wacht ons buiten op, trekt de kok aan zijn jasje, haalt diens magneetsleutel van zijn sleutelbos en geeft die aan ons. Geen kosten, geen uitbrander… Met nog een beetje een knoop in mijn maag van al dit gedoe gaan we opnieuw de stad in. Het wordt een gezellige middag. We treffen Dian en Mikolaj van SY Alinoë, doen samen wat sightseeing en eten een hapje. Zo tegen 8 uur wandelen we weer naar de plek de onheils. De slipper-verkoper is er niet en we proberen een andere koopman, een kruising tussen George Clooney en Cesar Millan (de dogwhisperer) uit te leggen wat we komen doen. Hij plukt wederom iemand van de straat die wel Engels spreekt, blijkbaar een bekende, om te vertalen. De slipper-verkoper is zijn zoon, maar hij weet niets van een gevonden sleutel. Hij gaat zoeken, wil weer alle dozen met slippers omkiepen. Dat lijkt ons niet nodig, maar de man wil per sé helpen. We vinden echter niets. Teleurgesteld bedanken we ook deze behulpzame Siciliaan. Helaas…, het is niet anders, we geven de hoop maar op. We slenteren verder en komen op een pleintje waar gebarbecued wordt, barretjes en muziek alom. Duister maar gezellig. Om onze ‘ellende’ te verdrinken kopen we twee flesjes bier en gaan op een houten bankje zitten. We nemen de mensen, de muziek en de geuren van de bbq in ons op. Na een half uurtje stopt er een man op een scooter voor onze neus. Hee, dat is de vader van de slipper-verkoper! Met een brede grijns houdt hij de vermiste magneetsleutel omhoog… Gevonden! Tijdens het opruimen onder zijn tafel met koopwaar. Vervolgens is hij op zijn scooter gesprongen en straatjes gaan doorrijden om ons te zoeken! Wij zijn totaal in shock. Positieve shock wel te verstaan. Dit is echt onvoorstelbaar. Hoezo crimineel, arm Sicilië van Don Corleone? Schatten zijn het, één voor één! Koen trekt zijn portemonnee en wil de man belonen. Nee, nee en nog eens nee. Hij wil er niets van weten. Pas als Koen zegt: “buy a beer for you and your son!”, neemt hij de fooi aan. Ons verbouwereerd maar dolgelukkig achter latend.

Sicilië blijft een topper met slechts één teleurstelling. Ontzettend moe komen we na een lange zeildag met veel wind, hoge golven van links en rechts en voor en achter, aan in de jachthaven van Messina. Hevig toe aan rust. Eenmaal aangelegd blijkt rust ver te zoeken, het pontoon deint er flink op los, de HM deint mee en wij hobbelen, overgeleverd aan de golven veroorzakende ferry’s en andere schepen, teleurgesteld mee. Bij de havenmeester op kantoor worden alle formulieren ingevuld en Koen zegt met zijn welbekende onschuldige grijns: “you make a special price?”. En een speciale prijs wordt het: € 66,00 voor één nacht… Ik hoop nog dat ik de man niet goed heb verstaan, maar aan mijn gehoor mankeert blijkbaar niets als ik Koen toch echt bovenstaand bedrag zie pinnen.

In de baai bij Taormina vertrouwen we de HM toe aan de deining van de Ionische Zee en de wind die niet al te krachtig is, maar soms wel voor een dansende boot zorgt. Ons anker ligt perfect ingegraven, we liggen muurvast. Met een gerust hart roeit Koen ons beiden in ons Veertje naar het strand. We drinken een cappuccino bij de beachbar en hopen daarmee een beetje sociale controle te kopen. Ons Veertje blijft er namelijk de hele dag op het strand liggen. We hebben een auto gehuurd, zo één waarmee je iedereen uitlacht 🙂 .
We rijden naar de nog steeds actieve vulkaan Etna. Zo indrukwekkend, zo groots! Het hele landschap straalt een enorme kracht uit. Sommige kraters roken, op ongeveer 3.000 meter hoogte is een drie dagen oude stroom lava aangenaam warm (erg welkom want er staat een gure wind en het is er maar 6 graden). We klimmen naar een krater, dan in de wolken, dan in de zon, dan in een warme luchtstroom, dan weer ijzig koud. De vergezichten zijn fenominabel.
De volgende dag rijden we door het landschap om de Etna. Telkens weer zien we oude lavastromen, enorme zwarte ‘rotspartijen’, kriskras en dwars door velden, wegen en dorpen. Een allesvernietigende en bepalende factor in het leven van de dorpelingen. Onvoorstelbaar…

We sluiten Sicilië in ons hart. Maar we willen verder, Griekenland is zo dichtbij.  In twee lange trips met daartussen enkele dagen rust, passeren we Zuid-Italië. We gebruiken de rustdagen om een heel klein beetje Zuid-Italiaanse sferen op te snuiven. Als we van Crotone naar Santa Maria di Leuca varen is bijna alles perfect. De wind blaast ons met 6 à 7 knopen naar de hak van de laars. We gaan als een speer. Wel drie keer worden we getrakteerd op een dolfijnenshow. De lucht is strakblauw. Onze Taurus staat de hele dag achter het roer en wij kunnen relaxen. Wel 2 uur eerder dan gepland varen we in jubelstemming de jachthaven van Santa Maria binnen. Dat euforische gevoel is echter snel over. Op de kade staan zo’n 100 donker getinte personen. Vluchtelingen. Politie. Kustwacht. En een oud motorjacht omspannen met rood-witte linten. Al zo lang worden we in het nieuws dagelijks geconfronteerd met deze problematiek. Nu worden we er in de realiteit mee geconfronteerd. Niet eens daadwerkelijk, want de hele groep moet plaats nemen in touringcars en wordt weggevoerd. In mijn hoofd maakt het iets los: een sterk gevoel van vrijheid, van geluk dat ik in Nederland geboren ben. Vrij om te gaan en staan waar ik wil. Bijna in Griekenland. Waar we twee maanden vakantie gaan vieren. Misschien was deze confrontatie een goede reset voor onze geest. Even terug naar de basis alvorens we onszelf laten onderdompelen door de Griekse zon.